Twarzą w twarz z wrogiem ~ rozdział 2

                      Wschodzące słońce powoli wychodząc zza gór rozświetliło cały krajobraz. Niebo jawiło się różowo-żółtą barwą. Promienie słoneczne odbijały się od przezroczystej tafli jeziora powodując niezwykły blask. Chatka Hagrida, tak jak i Zakazany Las wydawały się wyglądać weselej. Trawa błyszczała z powodu rosy, a w powietrzu unosił się zapach drzew i kory leśnej. Gęste korony drzew Zakazanego Lasu świetnie współgrały z ogromnym, starym zamkiem, pełnym tajemnic i magii. O tak, Hogwart z dziesiątkami wieżyczek na tle wschodzącego słońca wyglądał niezwykle uroczo. Nastał kolejny pracowity dzień dla uczniów Szkoły Magii i Czarodziejstwa.

***

                     Hermiona przewróciła się na bok, wyciągnęła rękę w stronę szafki nocnej i wyłączyła budzik, który obwieszczał, iż pora wstawać. Była siódma, śniadanie miało rozpocząć się za godzinę. W głowie Hermiony pojawiały się przeróżne myśli dotyczące głównie wczorajszej ceremonii. Nie można było zlekceważyć faktu, iż na stanowisko Hagrida przyjęto profesor Grubbly Plank. Kasztanowłosa próbowała być dobrej myśli.

To zapewne chwilowa nieobecność nauczyciela opieki przed magicznymi stworzeniami...

Natomiast drugą niepokojącą wiadomością był nie kto inny niż Dolores Umbridge. O tak, postać grubej, małej kobiety o ropuchowatej  twarzy i różowym ubiorze zapadł jej mocno w pamięci. Hermiona czuła, że Umbridge nie przysłano tu przypadkowo. Fakt ten potwierdziło to, że nowa nauczycielka obrony przed czarną magią była z ministerstwa. Widocznie Knot naprawdę uznał Dumbledora za świrniętego jeżeli kazał Umbridge wszystko kontrolować. Cóż, dzisiaj się zresztą okaże jakie intencje ma ta wymalowana ropucha. Gryfonka oderwała wzrok od czerwonego baldachimu swojego łóżka. Podniosła się i ostrożnie wstała z posłania uważając, aby wyminąć śpiącego smacznie Krzywołapa. Ogarnęła wzrokiem pomieszczenie. Larender i Parvati zdążyły już nabałaganić. Na biurku leżały sterty kosmetyków, a przy ich łóżkach ubrania, książki i perfumy. Westchnęła. W odróżnieniu od swoich współlokatorek Hermiona była perfekcjonistką i nie znosiła przebywać w nieposprzątanym pomieszczeniu. Jedynie śpiąca Fay Dunbar utrzymała porządek obok siebie. Orzechowooka uklękła przy swoim kufrze, aby wyjąć szaty i mundurek. Starała się nie hałasować, aby nie obudzić trzech śpiących koleżanek. Popatrzyła tęsknie na swoje nowe markowe ubrania. Na początku lipca pani Granger wpadła do domu i rzuciła hasło "ZAKUPY". Chciała sprawić córce radość, w końcu Hermiona nigdy nic sobie nie kupowała, więc Jane Granger postanowiła jej to wynagrodzić. Nie dało się ukryć, że poprzednia garderoba Gryfonki prezentowała się dość kiepsko:
rozciągnięte, stare swetry, zdarte spodnie i wyniszczone topy. Za to po niemal pięciu godzinach łażenie po sklepach dziewczyna nie mogła narzekać. Ubrania, które kupiła wraz z mamą były o niebo modniejsze, ładniejsze i zarazem bardziej eleganckie. 

Nie było się co dziwić, w końcu w kufrze znajdowała się połowa rzeczy z Calvina Kleina i Gucciego. Pani Granger nie oszczędzała chcąc sprawić córce nowe ciuchy, zmieniając przy tym jej dotychczasowy ubiór z szarej myszki na piękną, młodą kobietę.

Hermiona porwała kosmetyczkę i wyszła z dormitorium do łazienki posyłając przy tym śpiącej Lavender znienawidzone spojrzenie. Wczoraj po uczcie pokłóciła się z nią. Cóż,  Brown uważała, że Harry kłamał mówiąc o powrocie Voldemorta, więc Hermiona niezwłocznie wdała się w dyskusję zacięcie broniąc przyjaciela.
Po piętnastu minutach opuściła toaletę. Przed tym mimo swojej wrodzonej skromności doszła do wniosku, że całkiem ładnie się prezentuje. Nie miała nic do zarzucenia swoim kręconym, połyskującym w świetle włosom, tak jak i nieskazitelnej cerze oraz wesołych orzechowych oczach. Opuszczając swoje mieszkanko usłyszała poranne rozmowy budzących się rówieśników. Weszła powoli do okrągłego pokoju wspólnego przeszła obok drewnianych stolików, czerwonych, miękkich foteli i zatrzymała się odruchowo przed tablicą ogłoszeń. Widząc białą kartkę papieru wytrzeszczała oczy z niedowierzania. Zerwała szybko ogłoszenie. Akurat w tym momencie Ron i Harry, a za nimi paru chłopców weszło do pokoju. Gryfoni ochoczo podeszli do swojej przyjaciółki, przystanęli jednak raptownie widząc oburzoną minę kasztanowłosej.
- Coś się stało? - spytał zdezorientowany Harry.
- Niech zgadnę - zaczął Ron sarkastycznym głosem. - Wstałaś o świcie i poszłaś do biblioteki, a tu okazało się, że jest zamknięta!
- Nie! - warknęła, podeszła do nich wymachując im ulotką przed oczami:

Galeony Galeonów!

Brakuje ci kieszonkowego na wszystkie wydatki?

Chcesz zrobić coś ekstra?

Skontaktuj się z Fredem i Georgem Weasleyami (pokój wspólny Gryfonów).

Oferujemy proste, bezbolesne prace dorywcze!

(Chętni biorą na siebie ryzyko).*

- Ron musimy coś z tym zrobić! - oświadczyła śmiertelnie poważnym głosem Hermiona.

- Bo? - zdziwił się.

- Bo jesteśmy prefektami! - krzyknęła.

Ruszyli w stronę wyjścia. Przeszli szybko przez dziurę pod portretem. Hermiona w czasie drogi do Wielkiej Sali prawiła im kazania na temat obowiązków prefektów i dziecinnego zachowania braci Rona. Z kolei z ponurej miny rudzielca było widać, że nie zamierza ruszyć palcem w tej sprawie. Co go obchodziło, co robią jego bracia? Ich sprawa, nie będzie przypominał Percy'ego i upominał ich na każdym kroku. Według niego Gryfonka mocno przesadzała, a poza tym, była strasznie sztywna.

- Harry, coś się stało? - spytała nagle kasztanowłosa dostrzegając przygaszone spojrzenie przyjaciela.

- Nic - mruknął chłopak, widząc jednak surowy wzrok przyjaciółki wyrzucił z siebie:

- To nic, naprawdę... Wczoraj pokłóciłem się z Seamusem... Wierzy w te bzdury wypisywane na mój temat w Proroku.

Dziewczyna nabrała powietrza do ust.

- Nie zwracaj na niego uwagi. - poradziła z rozsądnym wyrazem twarzy. - Nie interesuj się zdaniem innych, to TY wiesz jaka jest prawda i tyle. Pamiętacie co powiedział Dumbledore w tamtym roku?

Chłopcy zaprzeczyli ruchem głowy.

- O SAMI-WIECIE-KIM. - uściśliła - ,, Posiada wielki talent siania niezgody i wrogości. Możemy mu przeciwstawić tylko równie silne więzi przyjaźni i zaufania..."*

- Jak udało ci się to zapamiętać? - spytał Ron patrząc na nią z podziwem.

- Bo ja słucham uchem, a nie brzuchem - odpowiedziała nieco zgryźliwie. - Recz w tym, że SAMI-WIECIE-KTO wrócił zaledwie dwa miesiące temu, a my już zaczynamy się nawzajem gryźć. Tiara Przydziału nas ostrzegała...

- Jeśli to znaczy, że mamy zaprzyjaźnić się ze Ślizgonami to odpada - mruknął Ron.

- A według mnie to wielka szkoda, że nie próbujemy nawiązać choćby jakiś nici przyjaźni między domami. - wycedziła Hermiona ze złością.

Byli już u stóp marmurowych schodów. Przez salę wejściową przechodziła grupka czwartoklasistów  z Ravenclawu; na widok Harry'ego zbili się w grupkę, jakby bali się, że ich zaatakuje.
- Rzeczywiście. Powinniśmy się starać nawiązać przyjaźń z takimi jak oni. - zadrwił Harry.
Weszli za Krukonami do Wielkiej Sali. Odruchowo zerknęli na stół nauczycielski. Profesor Grubbly Plank gawędziła z profesor Sinistrą. Jeśli chodziło o Hagrida, rzucała się w oczy tylko jego nieobecność. Zaczarowane sklepienie nie poprawiło im humorów ;było ponuro szare. Zajęli miejsca przy stole Gryfonów. Po chwili dosiadła się do nich Angelina Johnson informując Harry'ego o tym, że została kapitanką drużyny quidditcha. Podczas jedzenia, przez górne okno wleciały z szumem sowy i zaczęły krążyć nad głowami uczniów, rzucając swoim właścicielom listy. Hermiona odsunęła swój puchar z sokiem, aby zrobić miejsce dla wielkiej sowy płomykówki z trzymającej w dziobie egzemplarza ,,Proroka Codziennego".
- Po co ty to nadal kupujesz? - zapytał ze złością Harry, kiedy Hermiona wkładała knuta do skórzanego woreczka przywiązanego do nóżki sowy - Kupa bzdur...
- Trzeba wiedzieć, co mówi nieprzyjaciel - burknęła dziewczyna rozwijając gazetę.

Po dokładnym oglądnięciu oznajmiła, że nic specjalnego w niej nie ma. Gdy nałożyła sobie sałatkę odruchowo spojrzała na wejście do Wielkiej Sali, przez które właśnie wchodził Draco Malfoy z Pansy Parkinson. Chłopak szedł luźnym, pewnym krokiem. Miał prostą postawę, nie to co Ron, który bez przerwy chodził zgarbiony. Obrzucił znudzonym spojrzeniem dziewczyny, które utkwiły w nim wzrok, nie wysilił się nawet, żeby obdarzyć je uśmiechem. Jego szata była odpięta, ukazywała szarą kamizelkę i krawat w zielone pasy. Kasztanowłosa przyznała, że  Draco wyglądał zabójczo w ciemnych rzeczach. Czerń świetnie kontrastowała z bladością jego skóry. Nagle Ślizgon przeniósł swoje zdziwione spojrzenie na nią. Na jego ustach pojawił się kpiący uśmiech. Hermiona zdała sobie sprawę, że gapi się na swojego wroga z zainteresowaniem. Zapłonęła rumieńcem i szybko spuściła wzrok. Nawet nie zauważyła, gdy profesor McGonagall położyła przed nią jej nowy plan lekcji. Szybko go przestudiowała.

Z kolei Draco Malfoy usiadł powoli przy stole z nieodgadniętym wyrazem twarzy. Nie ukrywał przed sobą, że nieco się zawiódł. Hermiona Granger nie wytrzymała jego spojrzenia, a miał już taką ochotę pozabijać ją wzrokiem. Taka mała walka na spojrzenia. Natomiast Gryfonka się zarumieniła. Zaraz, dlaczego dziewczyny się rumienią? Czyżby panna Granger się zawstydziła? W końcu patrzyła na niego z wielkim zaciekawieniem. Nie podobało mu się to spojrzenie. Mimo wszystko wychodziło na to, że Draco Malfoy może podobać się nawet nic nie wartej szlamie. Przecież sam wiedział, że jest boski, więc co tu się dziwić, że nie da się oderwać od niego wzroku.
- Stary, masz zamiar to wypić? - z zamyśleń wyrwał go głos Zabiniego. Dopiero teraz zauważył, że trzyma w ręce puchar od jakichś trzech minut i gapi się w przestrzeń.
- Może tak, może nie - odpowiedział sucho i napił się czerwonego napoju. Blaise wywrócił oczami.
- To co partyjka pokera wieczorem, co nie? - spytał czarnoskóry połykając w całości kanapkę. Zabini nigdy nie zwracał uwagi na humorki Dracona, przyzwyczaił się do jego chłodnych odzywek. Cóż, nie zmienisz człowieka, taka natura.
- No to raczej - burknął Malfoy z cwaniackim uśmiechem. - Nie zapomnij ognistej. Tylko tym razem nie możesz upić się tak jak ostatnio...
Murzyn raptownie wyprostował się na siedzeniu.
- Rok temu dostaliśmy niezły szlaban i to wcale nie była moja wina...Może lepiej sobie odpuścić? Nie chcę znowu wylądować w gabinecie Snape'a przez nadużycie akoholu - zaczął niepewnie, Draco wzruszył ramionami.

- Mam w dupie szlabany. Jestem prefektem - odrzekł takim tonem jakby ten przywilej pozwalał mu nawet na upijanie się po nocach.
- Jak sobie życzysz, Smoku. - mruknął Zabini z błyskiem w oku.
Chwilę później Ślizgoni otrzymali pergaminy z rozkładem swoich zajęć. Draco zaklął głośno nie zwracając uwagi na otaczających go Ślizgonów.
- Cztery godziny z Gryfonami. - wytłumaczył arystokrata widząc pytające spojrzenie kolegi.
- No to co? Ja się tam cieszę. - mruknął tajemniczo Zabini wyszczerzając zęby w uśmiechu.

***

W Hogwarcie panowała zgodna opinia, że historia magii jest najnudniejszym przedmiotem.
Profesor Binns, jedyny duch wśród nauczycieli, miał tak usypiający głos, że zwykle po dziesięciu minutach każdego ogarniała śpiączka. Jedynie Hermiona opierała się usypiającej mocy głosu Binnsa. Robiła staranne notatki na temat powstania olbrzymów. Gdy dziewczyna zobaczyła, że Harry i Ron w najlepsze grają w wisielca posłała im oburzone spojrzenie. Po skończonej lekcji wyszli na dziedziniec i skierowali się do lochów. Przywitało ich chłodne powietrze. Zakryli się szczelnie szatami i prawie wbiegli do podziemni. Dyskutowali co, też Snape wymyślił na pierwszą w tym roku lekcję. Gdy byli niemal na miejscu natknęli się na Cho Chang, która uśmiechnęła się uroczo do Harry'ego i mruknęła coś pod nosem na powitanie. Ron głośno prychnął, gdy Krukonka ich mijała. Hermiona wyraźnie niezadowolona z wrogiego podejścia do niej, zaczęła go pouczać. Z tego wszystkiego się pokłócili, a Harry słuchał ich ze znudzeniem. Do lekcji było jeszcze pięć minut. Granger i Weasley nie zdawali sobie sprawy, że stoją  już przed klasą, zagradzając przejście na drugą stronę korytarza. Tak jak brązowowłosy, który był myślami przy Cho. A co najważniejsze nie zauważyli, że za nimi nagle stanął Malfoy ze swoimi gorylami. Chciał przejść, a dwójka Gryfonów mu to uniemożliwiała.
- Czemu z góry dajesz jej przegrane szanse?! - drążyła uporczywie Hermiona.
- Bo co ona sobie myśli?! Jak zachowała się rok temu, a teraz nagle taka milusia? I o co ci chodzi, Hermiono, do jasnej ciasnej!! - wybuchnął Ron.
- Cóż widzę, że Granger próbuje znaleźć ci dziewczynę,Weasley. Najwyższa pora, ale na twoim miejscu nie liczyłbym na to.
Harry, Hermiona i Ron zamarli słysząc chłodny głos Malfoya za sobą. Odwrócili się, a Ślizgon z Goylem i Crabbem, przeszli obok nich. Może wszystko potoczyłoby się dobrze, gdyby nie to że Draco przechodząc zahaczył umyślnie Hermionę ramieniem. Dziewczyna zaskoczona zatoczyła się do tyłu. Nie trzeba było długo czekać na reakcję Rona. Chłopak rzucił się na Ślizgona z chęcią pozbawienia go życia. Rozjuszył go jeszcze jego ten głupkowaty uśmiech i wzrok; patrzył na rudzielca z wyższością. Gryfon miał ochotę porządnie mu przywalić. Draco zatrzymał Crabba i Goyla, którzy chcieli go zasłonić, a sam czekał na cios Weasleya. Nie doszło jednak do spektakularnej walki, gdyż Harry złapał Rona i pociągnął go do tyłu, a Hermiona ujęła za dłoń. Ubolewała nad tym, że jej przyjaciela jest tak łatwo wyprowadzić z równowagi.
Wokół trzech Ślizgonów i trójki Gryfonów powstało małe koło uczniów. Przyglądali się ze strachem, czekając  na rozwój wydarzeń. Za Draconem stali Ślizgoni, a za Hermioną garstka Puchonów  i Gryfonów, chociaż paru z nich trzymało się z daleka od Harry'ego.
- Co Weasley wymiękasz? Boisz się? Uciekasz? Łatwiej mówić trudniej zrobić, ty odrażający tchórzu! - wyrzucił ze siebie wyzywająco Malfoy patrząc z politowaniem jak Harry i Hermiona próbują go powstrzymać. Ron jeszcze bardziej się wkurzył.
Nic nie trzymało go przed rozbiciem mu tej bladej mordy prócz Harry'ego i Hermiony. Więc jakim prawem Ślizgon mógł mu sugerować, że wymiękał?! Ron prawie dorównywał mu muskulaturą, jednak nie wiedział, że chłopak ma za sobą milion treningów. Draco z mdłościami obserwował jak Granger pochyla się nad Gryfonem i szepcze mu coś do ucha, po czym on wyraźnie się uspokaja i posyła jej blady uśmiech. Harry puścił Rona i w tym samym momencie drzwi od klasy otworzyły się hukiem i wyłonił się z nich Snape z kurtyną tłustych włosów i ziemistą cerą. Omiótł spojrzeniem cały korytarz zatrzymując dłużej wzrok na Malfoyu i Harrym. W tejże chwili zadzwonił dzwonek i nauczyciel wrócił do sali, a za nim zaczęli pośpiesznie wchodzić uczniowie. Ron wszedł jako pierwszy, za nim Ślizgoni i Krukoni. Hermionie przypadło iść za Malfoyem. Była nadal na niego zła, że w ogóle ją dotknął. Zebrała w sobie odwagę i nachyliła się lekko, po czym szepnęła mu do ucha:
- Jeżeli jeszcze raz mnie dotkniesz, to gorzko tego pożałujesz.
Zaskoczony Draco odwrócił się za siebie, ale dziewczyna 

już siadała przy ostatniej ławce wraz z Potterem i Weasleyem. Nie dała mu nawet szansy odpowiedzieć. Ale co go to obchodziło? On miał  ostatnie słowo...

***

                 Harry pierwszy opuścił lochy. Nie było mu się czego dziwić. W końcu Snape potraktował go niesprawiedliwie opróżniając jego kociołek z eliksirem spokoju, przez co z góry był przegrany. Nauczyciel uczepił się akurat jego, choć wywar wcale nie był najgorszy. Ron jak z procy wystrzelił za przyjacielem chcąc jakoś podnieść go na duchu. Jedynie Hermiona wyszła ostatnia z klasy;

 stała na samym końcu kolejki do oceny mikstury. 

Była nieco wkurzona na Rona, że wybiegł z sali zostawiając ją samą, ale nie dziwiła mu się. Wyszła pośpiesznie z klasy. Chciała jak najszybciej znaleźć się w Wielkiej Sali i zjeść obiad. Gdy skręciła w drugi korytarz prowadzący do wyjścia z podziemni, poczuła szarpnięcie. Ktoś złapał ją za bark i przygwoździł do ściany. Spanikowana podniosła wzrok na swojego oprawcę.
Wytrzeszczała oczy widząc Dracona Malfoya. Chłopak nie dawał jej możliwości na ucieczkę. Złapał ją mocno za ręce powstrzymując przed gwałtownymi ruchami. Kasztanowłosa stała jak sparaliżowana. Czego do cholery chciał od niej Malfoy?! I jakim prawem napadł ją w ciemnym korytarzu? 

Chłopak mimo panującego mroku widział jej zdezorientowanie i strach w oczach.
Uśmiechnął się pogardliwie, a jego zęby błysnęły przerażająco. Hermiona zebrała w sobie zimną krew. 
- Puszczaj mnie, Malfoy! - rozkazała sucho, próbując się wyrwać, przez co jedynie Ślizgon mocniej zacisnął palce na jej rękach. 

Żałowała, że nie wyszła wcześniej z lochów, teraz wszyscy byli na obiedzie...Gdy Gryfonka przestała się szarpać chłopak spojrzał  w jej orzechowe oczy.
- Powiedz mi, Granger... - zaczął tajemniczym głosem. Specjalnie mówił wolno, aby Hermiona poczuła się bardziej upokorzona swoim położeniem. Ach! Gdyby tylko dorwała różdżkę w swoje ręce...

- Co miałaś na myśli mówiąc, że pożałuję, jeżeli cię dotknę? - spytał niewinnie, szerzej się przy tym uśmiechając i zbliżając do dziewczyny. 

Stykali się prawie ciałami. Dziewczyna od razu zrozumiała, o co chodziło Draconowi. Chciał jej pokazać, że jest bezsilna wobec niego. Nie mogła mu nic zrobić. On za to mógł ją krzywdzić, wyzywać, gdy była sama, a ona mogła tylko stać... Nie chciała nic mówić. W odróżnieniu od Rona umiała panować nad targającymi nią emocjami i w odróżnieniu od Rona bała się cholernie kolejnego ruchu Ślizgona. Teraz był stanowczo zbyt blisko niej. Naruszał jej prywatną przestrzeń. Z trudem powstrzymywała się, żeby nie wygarnąć mu tego, co o nim myśli. To znaczenie pogorszyło by sytuację.
- Nie słyszałem odpowiedzi Granger, czyżby panna wiem to wszystko nie wiedziała? - zakpił.
Draco upajał się jej strachem i złością, nawet nie zwracając uwagi na to, że zbyt mocno zacisnął palce na rękach Gryfonki. Hermiona uporczywie spoglądała na ziemię. Bała się, że jak na niego spojrzy, to się rozpłacze z bezsilności i trwogi.
- Słuchaj szlamo, nie radzę tobie mi grozić, bo jesteś niczym. Nie składaj obietnic, których nie możesz...
- To nie była żadna obietnica, Malfoy! Ani groźba! Tylko ostrzeżenie! Nie życzę sobie abyś mnie dotykał, ani się do mnie zbliżał! Twoje zachowanie zawsze było niedopuszalne, ale w tej chwili jest nienormalne! - wybuchnęła nagle. Złość i irytacja wygrały.
Malfoy był wyraźnie ucieszony z tego, iż dziewczyna się do niego odezwała.
Zbliżył się do niej wolno, i zatrzymał tuż przed jej twarzą. Kasztanowłosa zamarła w bezruchu z mocno  bijącym sercem widząc tak blisko twarz Ślizgona. Pierwszy raz jego twarz była niemalże przy jej... Bladość jego skóry była ogromna... Popatrzyła w jego szare oczy i zalała ją fala goryczy. Wiedziała o co chodziło innym, gdy mówili o Draconie jako  człowieku bez emocji. Jego spojrzenie było po prostu puste, martwe. Z jego oczu nie dało się zupełnie nic odczytać. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że przez całe życie widziała w nich tylko jedno: pogardę. Żadnej radości... Nic... Zastanawiała się czy chłopak doświadczył choć trochę ciepła w życiu. Może przez to teraz taki był... Przypominał coraz bardziej swojego ojca słynącego z zupełnej bezwzględności. Może by i zatonęła w tych pięknych, szarych, smutnych oczach, ale jego wzrok działał na nią jak płachta na byka. Chciała uciec, uciec od tego pustego spojrzenia.

 Za to Draco zaglądając w jej orzechowe oczy, nie mógł zrozumieć czemu nie może oderwać od nich wzroku. Nagle te zazwyczaj ciepłe oczy z iskierkami szczęścia, zamrażały go wzrokiem. Granger już się nie bała. Za wszelką cenę chciała odejść, wyrwać się z jego szponów...
- Uważaj na to co mówisz... - szepnął cicho, po czym puścił Gryfonkę, a ona nie czekając na nic zerwała się jak oparzona, przytrzymywała torbę niemal biegnąc. Nie poszła do Wielkiej Sali, tylko do wieży Gryffindoru...
Draco stał w miejscu. Jeszcze przed chwilą miał ją na wyciągnięcie ręki. Przypomniał sobie jej uśmiech, gdy słuchała wskazówek McGonagall, a przed momentem patrzyła na niego z taką niechęcią... Może ta cała sytuacja powinna wywołać w nim wyrzuty sumienia, ale prócz dziwnego otępienia, pozostawał obojętny.
W powietrzu nadal można było wyczuć woń jej perfum - fiołków.
Odwrócił się na pięcie i powędrował do Wielkiej Sali. Zaśmiał się bez krzty wesołości. Osiągnął to, co chciał. Zastraszył tą szlamę.
___________________________________________
* fragment Zakonu Feniksa
Czytasz? Komentuj i obserwuj! :)

NIE ZDĄŻYŁEŚ PRZECZYTAĆ 1 ROZDZIAŁU? KLIKNIJ TU.
/ Nela