Spadająca gwiazda ~ rozdział 14

                      Wiecie czemu ludzie tak często patrzą w niebo? Ta głębia i barwa błękitu potrafi czasem nas zaczarować, zahipnotyzować . Ale największa magia jest nocą, gdy całe sklepienie jest przykryte czarnym płaszczem z milionem błyszczących punkcików. Gwiazdy. Zwłaszcza te spadające. To one spełniają marzenia, ale także wskazują drogę tym, którzy pobłądzili na ziemi. Dotąd łączyło ich poniekąd tylko wspólne niebo, teraz miało wszystko ulec  zmianom.
                      Właścicielka bujnych, kasztanowych loków czuła się tak, jakby ktoś zaszył jej powieki. Gdy je otworzyła, miała wrażenie, że się rozrywają. Nad sobą ujrzała czyste, niebieskie niebo, białe, pierzaste chmury i pulchne aniołki ze złotymi wstążkami na nadgarstkach. Zdezorientowana raptem zamknęła oczy i po chwili otworzyła je znowu. Tym razem zrozumiała, że patrzy na sklepiony sufit pomalowany w rokokowe motywy obłoków i cherubinów. Z trudem dźwignęła się na łokciach i niemal od razu zamarła. Skrzydło szpitalne wyglądało tak, jak zawsze - wiele łóżek poustawianych w rzędzie z metalowymi wezgłowiami i płócienną pościelą, koronkowe zasłony w oknach, stolik nocny z białym dzbankiem i kubkiem. Jedynym problemem, a raczej różnicą była obecność Dracona Malfoya, który siedział na krześle obok i przyglądał się jej bacznie. Poczuła skurcz w żołądku, gdy napotkała jego puste, wręcz martwe spojrzenie. 
-  Co ty tu robisz ? - zapytała zachrypniętym głosem. 
- Spodziewałem się raczej pytania : ,, Co ja tu robię ? ". - odpowiedział, a na jego ustach pojawił się cień uśmiechu. 
Hermiona przewróciła oczami i opadła na poduszki. Spróbowała przypomnieć sobie wydarzenia z minionego dnia, lecz z marnym skutkiem. Fragmenty wspomnień przelatywały przez jej głowę, niczym huragan i nie miały zamiaru ułożyć się w logiczną całość. Zmarszczyła nagle czoło i przeczesała nerwowo włosy. Uświadomiła sobie, że jedyne, co zapadło jej w pamięci to fakt, że Malfoy wziął ją na ręce. Czuła się skrępowana do tego stopnia, że najchętniej schowałaby się pod pościel, aby tylko uniknąć niepotrzebnej rozmowy i uciec od tego czujnego wzroku Ślizgona. Odrzuciła jednakże tą alternatywę, dochodząc do wniosku, że blondyn uznałby ją wtedy za chorą psychicznie. Odważnie spojrzała mu w oczy. Szare tęczówki, jak zawsze nic nie wyrażały, zupełnie nic. Odchrząknęła znacząco próbując pozbyć się wielkiej guli z gardła.
- Więc...- zaczęła siląc się na spokojny ton - Ile tu jestem ?
- Trzynaście godzin. - odparł od razu chłopak.
Gryfonka kiwnęła głową. Czyli był czwartek.
- Nie odpowiedziałeś na moje poprzednie pytanie. Co tu robisz ? 
- Chciałem z tobą porozmawiać...
- Słucham. - przerwała mu z niecierpliwością.
- Pamiętasz, dlaczego wtedy zasłabłaś ? - spytał takim tonem, jakby ta informacja była dla niego najważniejsza na świecie.
- Niezbyt. - pokręciła przecząco głową - Nie pamiętam niczego.. Dominic powiedział, że zasłabłam nagle. - przypomniała sobie.
Na wzmiankę o Krukonie, Draco zacisnął szczęki.
- Chyba mi nie powiesz, że tak bardzo się o mnie troszczysz ? - zadrwiła kasztanowłosa - Pocieszę cię, czuję się świetnie, dlatego nie musisz zajmować sobie moją osobą myśli.
Malfoy przewrócił wymownie oczami. Nie zapytał nawet o jej zdrowie, a ona wyskakuje z takimi tekstami, zresztą mniejsza o to.
- Obiecaj mi coś. - powiedział znienacka. 
Hermiona w odpowiedzi posłała mu pytające spojrzenie.
- Nie zbliżaj się do tego Owney'a, Granger.
- Nie. - odparła bez wahania - Co ci się w nim nie podoba ? Nie oceniaj ludzi po pozorach, Malfoy. Mam prawo żeby...
- Przestań. - uciął od razu i wzniósł oczy ku niebu, prosząc Merlina w duchu, aby dał mu więcej cierpliwości - Zdajesz sobie sprawę z tego, że twój przyjaciel, uprawia czarną magię, prawda ?
- To niedorzeczne, Malfoy ! 
- A jednak...
- Nie wmówisz mi, że...
- Nie trzeba być zbytnio inteligentnym żeby skojarzyć fakty...
- Czemu cię to tak interesuje ?
- Bo się o ciebie martwię, Granger ! - krzyknął nim zdążył się powstrzymać.
Dziewczyna otworzyła szeroko oczy.
- Jesteś na tyle głupia i naiwna, że dajesz się omamić...
- Skończ ciągle mnie obrażać. - podniosła głos - Och, z pewnością... Krukon miałby się tym zajmować ? On nie jest z twojego zasranego Slytherinu. Nie jest jakimś podłym Ślizgonem bez skrupułów, który został wychowany w rodzinie śmierciożerców, tak jak ty. On wie, co jest dobre, a co złe. Ciebie można oskarżyć o bawienie się tą czarą magią ! Tylko taki człowiek, jak ty, pozbawiony sumienia mógłby się tym zajmować. Przestań w końcu za mną łazić i się rzekomo o mnie martwić. Sama dam sobie radę !
Zamilkła nagle, uzmysłowiwszy sobie, co właśnie powiedziała. Zachowała się, tak jakby fakt o śmierciożerczej rodzinie Malfoya, świadczył  o wszystkim. Przecież nigdy nie była uprzedzona, w dodatku arystokrata tyle razy udowodnił jej, że posiada to sumienie...
Wydało jej się, że w jego oczach przez ułamek sekundy dostrzegła rozczarowanie i smutek. Potem na powrót wróciła ta dołująca obojętność.  Blondyn uśmiechnął się ironicznie ; sztucznie. Wiedziała, iż maskuje swoje emocje. Wszystko, co zbudowali przez poprzedni dzień, ona zniszczyła jedną wypowiedzią. Następnie Draco wstał z krzesła i ruszył energicznym krokiem do wyjścia.
- Malfoy...Ja... - chciała coś powiedzieć, dać mu do zrozumienia, że wcale tak nie myśli, lecz słowa uwięzły jej w gardle.
Ślizgon nawet się nie zatrzymał, wychodząc mocno trzasnął drzwiami. W tej samej chwili zza parawanu wyszła pani Pomfrey. 
- Wreszcie się obudziłaś, moja droga. Wyglądasz już dużo lepiej, niż wczoraj. - ciągnęła, w między czasie nalała z dzbanka, stojącego na szafce nocnej, szkarłatny płyn i podała Hermionie kubek.
Dziewczyna wzięła go od niej odruchowo. Wzrok wciąż miała utkwiony w drzwiach za, którymi zniknął Malfoy.
- Ile tutaj był ? - przerwała pielęgniarce monolog na temat dbania o zdrowie, widząc zdziwiony wzrok kobiety, dodała :
- Malfoy, ile przy mnie siedział ?
- Ach ! Całą noc, ten młodzieniec wziął sobie za punkt honoru czuwanie przy pani, panno Granger. Był bardzo uparty, kazałam mu wielokrotnie opuścić skrzydło...
Ale Gryfonka już jej nie słuchała. Opróżniła jednym łykiem szklankę, nie zważając nawet na smak substancji. W jej uszach ciągle brzmiały słowa : ,,  Całą noc, ten młodzieniec wziął sobie za punkt honoru czuwanie przy pani ". Był przy niej cały czas, a ona tak mu się odwdzięczała za pomoc i troskę...

~***~

                              
                            
                     Skierował się szybkim krokiem do podziemi.  Wprawdzie miał trochę czasu do rozpoczęcia lekcji, ale chciał  jeszcze coś załatwić. W Pokoju Wspólnym było jeszcze sporo osób. Jak widać, nie wszystkim było śpieszno na śniadanie. Wielu Ślizgonów wlepiło w niego swój wzrok, lecz on, jak zwykle nie zwrócił na to najmniejszej uwagi. Podszedł szybko do Carricka, który siedział przy stole w towarzystwie MaStronga. Obydwoje byli pogrążeni w rozmowie, lecz arystokrata nie przejął się tym faktem.
- Carrick. - powiedział krótko Draco, stając przy dwójce kolegów, którzy podnieśli na niego swoje zlęknione spojrzenie - Po zajęciach masz mi tu tutaj przyprowadzić Owney'a.
- Czemu ja ? - spytał wojowniczo Ślizgon, zbierając w sobie resztki odwagi.
- Bo ja tak mówię. - syknął jadowicie Malfoy - I radzę ci żebyś się pośpieszył, bo nie mam zamiaru długo na was czekać.
                    Po tych słowach odwrócił się na pięcie i ruszył dumnie do swojego dormitorium. Szybko zaczął przebierać się w szkolną szatę. Próbował nadal zgrywać obojętnego. Chciał ukryć swoje uczucia. Starał się siebie okłamać. Jednak te wysiłki zeszły na marne. W uszach wciąż huczały mu słowa Granger ,,  Ciebie można oskarżyć o bawienie się tą czarą magią ! Tylko taki człowiek, jak ty, pozbawiony sumienia mógłby się tym zajmować ''. Czy przejął się tym, że Granger mu nie wierzy ? Czy przejął się tym, w jaki sposób go postrzega ? Szczerze, to niezbyt. Był przyzwyczajony do tego, iż ludzie tak na niego patrzą i nigdy nie zwracał na to uwagi. Zawsze uprawiał czarną magię, więc nie było dla niego wielkim zaskoczeniem, że wspomniała o tej dziedzinie czarów. W takim bądź razie, co mu w tym wszystkim przeszkadzało ? Mianowicie to, iż w środku, ściślej mówiąc w jego sercu coś się zmieniło. Sam nie mógł określić tego, co w tej chwili czuje. Żal ? 
Smutek ? Ale dlaczego ?! Takie zachowania zazwyczaj go nie ruszały. Teraz wszystko zaczęło się zmieniać. Rozum nieustannie przekonywał go, że słowa kasztanowłosej  zupełnie go nie obchodzą. A co na to serce ?
Cóż, serce było sprzeczne ze zdaniem rozsądku. W głębi swojej duszy, czuł, że te puste wyrazy go zabolały. Zatem skąd wzięło się takie uczucie ? Czemu taka błahostka tak bardzo go dotknęła ? To Ona powodowała, że na nowo pojawiały się w nim ludzkie odczucia, emocje. Tyle lat ciężko pracował żeby wyrobić u siebie ten chłód, a Ona potrafiła jednym zdaniem wszystko zepsuć. Zresztą to bez znaczenia. Musi się postarać, aby w jego oczach na nowo zawitała wyłącznie pustka. Musi przyjąć na siebie jeszcze większą maskę, niż dotychczas. Jednakże ten chłód nigdy nie zdoła objąć jego serca... Nagle zaczął cieszyć się perspektywą wolnego. Wcześniej przeklinał te całe święta i wolne. Dlaczego ? Bowiem wiązało się to rzecz jasna z powrotem do Malfoy Manor. W rzeczywistości nie miał do kogo wracać. Matkę i ojca dawno już stracił. Do tego w tej diabelskiej i lodowatej posiadłości  na pewno przebywał On. Pan Ciemności. Nie wspominając już o jego poplecznikach, którzy jakimś szczęśliwym trafem urządzili sobie siedzibę właśnie w jego rezydencji. Te święta z pewnością miały być jeszcze gorsze, niż dotychczasowe, ale mimo to Draco nie narzekał. Czemu był rad z tego, że wraca ? W tamtym miejscu, bo nie można nazwać tego domem, na nowo mógł się ,,zahartować ''. W tamtym miejscu musiał cały czas udawać. W tamtym miejscu musiał być bez przerwy bezduszny i bezwzględny. A co najważniejsze, w tamtym miejscu nie będzie Granger, która go wyzwala. Po powrocie z Malfoy Manor na nowo stanie się takim Ślizgonem, jakim był na początku roku. Przynajmniej miał taką nadzieję. A jak każdy dobrze wie, nadzieja matką głupich. Odrzucił od siebie prędko te rozmyślania. Nie obchodziło go, co mówi bądź myśli o nim Granger. Wiedział jedno : zrobi wszystko, aby  jej  się nic nie stało. Był pewien, że Owney nie ma względem niej dobrych zamiarów.

~***~

                   Po paru godzinach opuściła z ulgą skrzydło szpitalne. Pani Pomfrey stwierdziła, że stracenie przytomności miało miejsce z powodu przemęczenia. Hermiona nie była do końca przekonana tą hipotezą. W każdym bądź razie, ból głowy minął tak szybko, jak się pojawił, więc nie było powodów do zmartwień. Koniec z końców czuła, że Dominic mógł w jakikolwiek sposób wpłynąć na jej stan. Ufała Malfoy'owi chociaż nie dała po sobie tego poznać. Jeżeli Owney naprawdę macza palce w czarnej magii to nie wróży to nic dobrego. Pełna wątpliwości, postanowiła, że będzie go unikać do czasu wyjazdu na przerwę świąteczną. W czasie ferii przemyśli tą niedorzeczną, ale prawdopodobną możliwość. W dodatku, kiedy jej przyjaciele wrócą poczuje się o wiele lepiej i pewniej, niż teraz. Ile by dała żeby zobaczyć ten nieśmiały uśmiech Harry'ego. Ile by dała żeby usłyszeć prymitywny żart Rona. Ile by dała żeby zwierzyć się w tej chwili Ginny. I ile by dała żeby chociażby upomnieć bliźniaków za publiczne prezentowanie zakazanych preparatów. Poczuła się jeszcze bardziej samotna i opuszczona, niż dotychczas. Jej nostalgia powiększała się z każdą minutą. Do tego wszystkiego, jakby było mało miała wyrzuty sumienia. Dlaczego ? Mianowicie z powodu Malfoya. Hermiona Granger miała wyrzuty z powodu zranienia swojego wroga. Wiedziała, że brzmi to idiotycznie zarówno, jak naiwnie. Ale czy, aby na pewno on nadal był jej wrogiem ? Czy wrogowie pomagają sobie nawzajem ? Czy wrogowie w kółko o sobie myślą ? Czy wrogowie zerkają na siebie ukradkiem ? Czy wrogowie czerpią ze swoich sprzeczek radość ? Kasztanowłosa w głębi ducha przyznała, iż ich wieloletnia nienawiść zaczyna powoli słabnąć. Powinna być z tego faktu bardziej zrozpaczona, czy też zadowolona ? Zawsze prawiła kazania  Harry'emu i Ronowi na temat niepoprawnych relacji Ślizgonów i Gryfonów. Teraz jednakże przyznała, że powinno tak być. Większość Ślizgonów była przesiąknięta złem do szpiku kości. Oczywiście szlachetna Hermiona Granger próbuje zrobić coś niemożliwego : uratować Przywódcę Slytherinu z sideł zła i pokazać go światu z lepszej strony. To niczym, jak porywanie się z siekierą na słońce, jak to mówią mugole. Nie zauważyła, gdy stanęła przed portretem Grubej Damy, wciąż zajęta rozmyślaniami. 
- Hasło proszę ! - ponagliła ją kobieta zza ramy.
- Ach, tak... Banialuki. - przypomniała sobie wyrwana z zadumy, po czym szybko przeszła przez dziurę. 
W Pokoju Wspólnym panował wielki hałas i rozgardiasz. Wprawdzie nie było się czemu dziwić ; lekcje właśnie się skończyły. Gryfonka przeszła szybko przez pomieszczenie, niezauważona przez nikogo. Miała cichą nadzieję, że w dormitorium także nikogo nie zastanie. Ku jej niezadowoleniu w sypialni siedziała Parvati wraz z Lavender. Gawędziły beztrosko i malowały paznokcie za pomocą różdżek. 
- Hermiono ! Gdzie ty się podziewałaś ? - spytała złotowłosa, gdy dziewczyna przekroczyła tylko próg pokoju. 
- Źle się czułam i spędziłam noc oraz południe w skrzydle szpitalnym. - wytłumaczyła orzechowooka i opadła na swoje łóżko.
-Ale już wszystko w porządku ? - zapytała troskliwie Parvati. 
Hermiona uniosła głowę i posłała swojej współlokatorce ciepły uśmiech.
- Tak. Czuję się świetnie...
- Chodziły plotki, że opuściłaś Hogwart razem z Owney'em. Jego też nie widziano od wczoraj. - przerwała jej Lavender  z ciekawością.
Gryfonka w odpowiedzi zmarszczyła jedynie czoło. Dominica także nie widziano ? Była bardzo zdziwiona tą nowiną, ale też w jakimś stopniu zaniepokojona. 
- Masz moje notatki na biurku. Z dzisiejszych lekcji. Pewnie chciałabyś przestudiować to i owo...
- Dzięki, Parvati.
Po paru minutach siedziała już przy swoim stoliku i odrabiała zaległe prace domowe. Nie mogła doczekać się jutrzejszego dnia - piątku. W poniedziałek wracali już do domów, a weekend mogła spędzić wyłącznie w bibliotece lub w dormitorium. 
Nagle przez otwarte okno wleciała niewielka sówka z listem przywiązanym do nóżki. Okazało się, że owa przesyłka była zaadresowana do nikogo innego, niż panny Granger. Kasztanowłosa czym prędzej otworzyła kopertę. 

Kochana Hermiono !

To, co mamy Ci do przekazania jest naprawdę przykre…

Okazało się, że moja mama, a Twoja babcia Gloria zachorowała.

Kochanie, musimy się do niej niezwłocznie udać. Ja i tata.
Ostatecznie damy Ci znać co u nas po świętach.

Niestety, musisz zostać na święta w Hogwarcie.

Innego wyjścia nie ma z tej sytuacji.

Elenora obiecała zajrzeć do naszego domu, od czasu do czasu.

Cokolwiek by się stało jesteśmy z Tobą.

          

         

Kochamy Cię,

Rodzice

Ps: Jesteśmy dumni z takiej córki. Przepraszamy, że Cię zawiedliśmy, ale nie chcemy żebyś patrzyła na śmierć babci…

Hermiona musiała przeczytać list parokrotnie, aby doszedł do niej sens powyższych słów. Wynikało więc z tego, że jej babcia jest śmiertelnie chora... Nie znała jej za dobrze. Wiedziała tylko, iż mieszka w Brooklynie i nie utrzymuje żadnych kontaktów z Granger'ami. Nigdy nie mogła zrozumieć tego braku zainteresowania do własnej rodziny, ale mówi się "bywa". Może i nie łączyły ich jakieś szczególne więzy, ale w oczach Gryfonki zaszkliły się łzy, które szybko spłynęły po policzkach. Nie chciała sprawiać swoim rodzicom kłopotu, pewnie pragnęli spędzić ostatnie chwile Glorii wraz z nią. Dlatego też szybko napisała odpowiedź, zapewniając, że nic się nie stało. Zerknęła jeszcze raz na pergamin. Ewidentnie coś się jej tu nie pasowało. Jane Granger zawsze pisała schludnym pismem, natomiast teraz na kartce widniały bazgroły, które z trudem można było odczytać. Dziewczyna szybko schowała kawałek papieru do szuflady, spychając swoje wątpliwości na dalszy plan. Ostatnio stawała się za bardzo podejrzliwa. Przecież jej mama na pewno się śpieszyła, więc nie warto doszukiwać się drugiego dna. Nie widziała jednakże, jak bardzo myli się w tej chwili, a konsekwencje jej nieuwagi, miały okazać się później.

~***~

- Tak właściwie gdzieś ty się podziewał całą noc ? - spytał Blaise, nalewając sobie do pucharu bursztynowy napój.
Draco, który właśnie siedział w fotelu z Ognistą Whisky w ręce, puścił to pytanie mimo uszu.
- Ostatnio stajesz się bardzo tajemniczy, Smoku. - stwierdził czarnoskóry, obserwując uważnie swojego rozmówcę - Widziałem cię z Granger, potem nagle zniknąłeś. Gdybym nie był taki inteligentny, jak jestem to bym jeszcze pomyślał, że spędzasz upojne chwile z tą...
Zamilkł jednak raptownie napotykając karcący wzrok arystokraty.
- Żartowałem tylko. - mruknął i rozłożył się wygodniej na twardej kanapie z zielonym obiciem - A tak poza tym po co ci ten cały Owney ?
- Muszę coś mu wytłumaczyć. - wyjaśnił obojętnie Draco z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.
Zabini obrzucił go ciekawskim spojrzeniem, lecz nie pytał o nic więcej, gdyż zdawał sobie sprawę, że niczego więcej nie wydusi od przyjaciela. Jedno wiedział na pewno : Krukon mu czymś poważnie podpaść. Pytanie brzmiało : co tym razem zrobiła tamta kaleka, iż naraziła się na gniew groźnego Dracona Malfoya ?
Siedzieli jeszcze w ciszy przez parę minut, wsłuchani w trzaskanie ognia w kominku. Blondyn lustrował zdegustowanym spojrzeniem Pokój Wspólny. Znajdowało się tutaj niewiele ozdób świątecznych. Mało Ślizgonów przywiązywało wagę do wystroju, który niby miał utrzymywać ciepłą, rodzinną atmosferę. Wprawdzie nie było tu, ani jednej choinki, za to wszędzie wisiały srebrne grilandy i zielone stroiki. W tejże chwili do pomieszczenia wszedł niepewnym krokiem Carrick i skierował się w stronę Dracona i Blaise'a. Szarooki spojrzał na niego spokojnie, z udawaną życzliwością.
- Gdzie jest Owney ? - może i wyraz jego twarzy świadczył o równowadze i uprzejmości, jednak ton głosu całkowicie temu przeczył; był oschły i lodowaty.
- No..Bo...- zaczął z niepokojem Ślizgon - Nie mogłem go nigdzie znaleźć... Krukoni nie widzieli go w ogóle od wczoraj.
- Kity wciskasz. - mruknął swobodnie Zabini, nie zdając sobie sprawy z powagi sytuacji - Ten idiota nie mógł tak po prostu zapaść się pod ziemię.
- Jakbyś chciał zauważyć - wszedł mu w słowo nowo przybyły - nie było go nawet dzisiaj na lekcjach.
- Dumbledore nie jest, aż tak głupi żeby pozwolić, aby jakiś zasrany uczeń nie wrócił do zamku ! Chyba, że pojechał wcześniej do domu...- ciągnął czarnoskóry.
- Nie mam pojęcia co u diabła się z nim stało, ale nikt go nie widział...
- Dobra, spadaj Carrick. - warknął wyniośle Malfoy i przeniósł z powrotem wzrok na swojego przyjaciela.
Ślizgon o powyżej wymienionym nazwisku, szybko się oddalił w duchu ciesząc się, że wyszedł z tej konfrontacji bez szwanku.
- Jak myślisz, o co może z nim chodzić ? - spytał niedbale Zabini.
Draco wzruszył jedynie ramionami.
- Nie wiem, co ten chłopak knuje,  ale pewnie się zorientował, że na kilometr jedzie od niego czarną magią i po prostu nie wrócił...- zastanawiał się głośno Malfoy. 
A jeżeli nie zamierzał wrócić, to co w takim razie zamierzał zrobić z Granger ?
- Zaraz, co ? - zdziwił się Blaise, podnosząc się na łokciu i patrząc na swojego rozmówcę z powątpiewaniem zmieszanym z politowaniem - Powiedziałeś, że ten tchórz Owney uprawia czarną magię ? Chyba żartujesz.
- Wyglądam jakbym żartował ? - zirytował się arystokrata i pociągnął spory łyk z butelki.
Murzyn przewrócił oczami, po czym znowu usadowił się na kanapie i wlepił wzrok w sufit. Zapanowała głucha cisza, przerywana jedynie szeptami rozmów Ślizgonów znajdujących się w odległych częściach pokoju.
- I znowu tam wracamy, Smoku. - westchnął Blaise, a jego głos zabrzmiał wyjątkowo smutno. Widząc pytające spojrzenie Dracona dodał :
- Do domów. Inni pewnie mają niezłą radochę, ale nie my...
- Daj spokój. Nie zauważyłeś, że rozpiera mnie radość na myśl o świętach ? 
- Nie musisz przede mną udawać, Draco. - zaczął poważnie - Jesteśmy z tej samej bajki. Tylko, że ta historia nie skończy się dobrze...
- Wzięło cię na zwierzanie ? - zakpił Przywódca Slytherinu.
- Jestem ciekaw, czy za jakiś czas stanę się taki sam, jak ty...- kontynuował chłopak z zamyśleniem - Taki obojętny, wyparty z uczuć... Podziwiam cię, stary. Mieć do czynienia z Nim... Ja bym nie wytrzymał.
- Pocieszasz mnie, wiesz ? - spytał z goryczą Malfoy, momentalnie poważniejąc.
- Za rok będziemy już pełnoletni i sami sobie wyjedziemy na święta, do jakiegoś kraju. Chciałbym jeden raz spędzić je normalnie... Kto wie ? Może no Norwegi...Uciekniemy od tego, zobaczysz. - podsumował rozmarzonym głosem i zamknął oczy.
Draco spojrzał na swojego kolegę przyjaźnie, ale też ze zmartwieniem. Ewidentnie za dużo wypił.
- Blaise, przyjacielu...Od tego nie da się uciec. To nasze fatum. Jesteśmy na to skazani.
I obydwoje mimowolnie się wzdrygnęli na wyobrażenie sobie tego, ile okropnych rzeczy będą musieli zrobić u boku Pana Ciemności. Ani Draco, ani Blaise nie mieli dzieciństwa, nie zaznali miłości w życiu, a najgorsze było to, że to dopiero początek ich zmagań i cierpienia. Blondyn oczywiście miał dużo gorzej, ale... W końcu od czego są przyjaciele ? W takich mrocznych czasach obecność bliskich w twoim życiu jest niezwykle ważna i potrzebna.
Te uczucia nietrwałe i dlatego tak cenne. Szkoda, że nasze serce nie jest wymienne.

~***~

                  Piątek minął jej bardzo szybko w wirze końcowych zajęć i nauki. Pocieszająca była w tym wszystkim jedna rzecz. Z satysfakcją patrzyła na niezadowoloną minę Umbridge podczas lekcji obrony przed czarną magią. Dumbledore był szybszy, odesłał Harry'ego i Weasleyów w bezpieczne miejsce, nim ona zdążyła się wtrącić. 
Kasztanowłosa postanowiła, iż nie spędzi tych świąt w Hogwarcie. Jeżeli Ron i reszta przebywają w Norze, to chętnie do nich dołączy. Z tego też powodu złożyła wizytę profesor McGonagall. Przecież ktoś musiał zawiadomić Molly o jeszcze kolejnym gościu. Opiekunka Gryfonów obiecała, że porozmawia z dyrektorem na ten temat, więc Hermiona z nadzieją na szybkie spotkanie bliskich szła do biblioteki.
                  Całą sobotę przesiedziała, o dziwo, w towarzystwie Lavender i Parvati. Jakby dłużej się nad tym zastanowić, to wbrew pozorom, obydwie Gryfonki nie były wcale takie głupie i niemądre. Rzecz jasna rozmowa z nimi opierała się wyłącznie na temacie ubrań, kosmetyków i chłopców, ale dzięki temu orzechowooka wpadła w o wiele lepszy humor. 
                  Wraz z nastaniem niedzieli spadł gęsty śnieg, który w jednym momencie pokrył całą okolicę jeszcze większym płaszczem zimowym. Gryfonka poświęciła całe popołudnie na spakowanie się i przygotowanie świątecznych prezentów dla bliskich. Profesor McGonagall powiadomiła ją z samego ranka, iż  ze stacji zostanie przetransportowana na obrzeża Londynu. Nie trudno, więc było się domyślić, że chodzi o Grimmauld Place 12. W dodatku na peronie miała czekać na nią Tonks, która pomoże jej dotrzeć do owego miejsca. Dlatego też była w wyśmienitym humorze - wreszcie spotka przyjaciół, a co najważniejsze spędzi z nimi święta. Spokoju nie dawała jej niestety jedna myśl ; powinna przeprosić Malfoya. Przez ostatnie cztery dni traktowali się, jak powietrze. Hermiona ubolewała nad swoimi słowami, które ów wcześniej mu wręcz wykrzyczała. Ślizgon jej pomógł i nad nią czuwał, a ona tak mu się za to odwdzięcza. Postanowiła, że zepchnie swoją gryfońską dumę na dalszy plan i po prostu go przeprosi. Chciała to załatwić przed wyjazdem i pozbyć się tych wyrzutów sumienia. Wyszła z Wieży Gryffindoru i zaczęła krążyć po korytarzach, do końca nieświadoma, iż poszukuje blond czupryny chłopaka. Miała cichą nadzieję, że spotka go po drodze. Obeszła cały zamek, a po Ślizgonie nie było, ani śladu. Musiał, więc być w lochach, a tam nie miała zamiaru iść. Zresztą Draco Malfoy mógłby chociażby teraz przebywać w Hogsmeade. Nie było sensu go szukać, a nawet jeśli to jedynie za pomocą Mapy Huncwotów, którą obecnie w posiadaniu miał Harry. Przechodziła koło portretu Sir Cagodana, gdy nagle dostała olśnienia. Wieża Astronomiczna. Niemal biegiem rzuciła się w jej kierunku, będąc pewną, że w tym miejscu na pewno znajdzie swoją zgubę. 
Ku jej niezadowoleniu okazało się, że w najbliższej odległości nie ma żywej duszy. Nie zwracając uwagi na paraliżujący chłód oparła się o barierki i wlepiła wzrok w odległą przestrzeń. Słońce chyliło się ku zachodowi, chowało się powoli za nieosiągalnymi górami. Drobinki śniegu wirowały w powietrzu niczym tancerki unoszone niewidzialną siłą.  Zakazany Las, chatka Hagrida zarówno jak i zamarznięte jezioro wyglądały bajecznie ; wszystko pokryte puszystym pierzem, mieniącym się w nikłych promieniach, niczym małe diamenciki. Po błoniach spacerowała garstka uczniów, ciesząca się swoim towarzystwem. Jeszcze dalej majaczyła samotna sylwetka jakiegoś chłopaka. Jego ubiór, który był cały czarny, mocno kontrastował z bielą śniegu. Hermiona bez trudu rozpoznała Malfoya. Czym prędziej pobiegła do swojego dormitorium po płaszcz i już po chwili pędziła po marmurowych  schodach do wyjścia z zamku. Malfoy był na dworze w dodatku sam. Czyż to nieidealne okoliczności na rozmowę ? Zimne powietrze uderzyło ją boleśnie w twarz, gdy znalazła się na polu. Nie zwracając uwagi na siarczysty mróz, ruszyła szybko przed siebie. Okazało się, że brnięcie przez zaspy śnieżne nie jest najłatwiejszym zadaniem. 
- Malfoy ! - zawołała, gdy była już nieco bliżej.
Blondyn jednakże jej nie usłyszał, albo udał, że jej nie widzi, gdyż nadal szedł przed siebie i po chwili zniknął za drzewami.
- Do cholery, Malfoy! - krzyknęła za nim wściekle Gryfonka.
Rzuciła się za nim biegiem, minęła parę drzew i znalazła się nad zamarzniętym jeziorem. Rozejrzała się uważnie na boki. O dziwo, arystokraty nigdzie nie zobaczyła. W każdym bądź razie była pewna, że tą postacią był Malfoy. Zrezygnowana westchnęła komentując tym samym swój ciężki los. Naprawdę zależało jej na tej rozmowie i...
- Granger?
Podskoczyła jak oparzona i gwałtownie odwróciła się za siebie, wyciągając przy okazji różdżkę z kieszeni. Stał przed nią, nikt inny niż Draco Malfoy z tym swoim ironicznym uśmieszkiem na twarzy. 
- Malfoy, mógłbyś się tak nie skradać! - warknęła, czekając, aż jej serce na powrót zacznie miarowo bić.
Jakim cudem mogła nie usłyszeć jego kroków, ani nie wyczuć obecności?  Wprawdzie śnieg mógł stłumić odgłos ruchu, ale bez przesady. 
- Wiesz, co? -zaczęła po chwili kasztanowłosa sarkastycznym tonem - Faktycznie umiesz się nieźle skradać.
Malfoy wzruszył jedynie ramionami, ale jego oczy w minimalnym stopniu poweselały. Orzechowooka pamiętała, jak w poprzednią niedzielę arystokrata zabrał ją do oranżerii, a gdy ktoś przybył do posiadłości, on powiedział, że pójdzie to sprawdzić, gdyż ''umie się dobrze skradać ". Hermiona zarumieniła się na przypomnienie sobie tamtej magicznej nocy... Draco ją wyminął i utkwił spojrzenie w wysokich górach, za którymi właśnie zaszło słońce. Powoli zaczynało się ściemniać. Dziewczyna stanęła obok niego. Stali tak jakiś czas, w ciszy - nie była niezręczna. Wręcz przeciwnie. Warto czasem jest zatrzymać się na chwilę i po prostu pomilczeć. Przemyśleć sobie wszystkie sprawy lub w ogóle o przestać się nad czymkolwiek zastanawiać.
Nie wiedzieli ile czasu tak trwali, bez słów - może było to kilkanaście minut, a może parę godzin. Gdy się ocknęli na granatowym niebie zdążyły pojawić się pierwsze gwiazdy.
- Powiedziałeś kiedyś, że w nocy jest magia, która zanika wraz z promieniami słońca. Chyba się z tobą zgodzę. Bez nocy nie można by było obserwować gwiazd - odezwała się cicho, wpatrując się w sklepienie nad sobą, usiane milionem, migoczących punkcików.
Chłopak przeniósł na nią powoli wzrok i uśmiechnął się delikatnie. 
- Zapamiętałaś - powiedział głosem pełnym uczuć.
Hermiona raptownie na niego spojrzała i po raz kolejny zatonęła w jego szarych tęczówkach.  W głębi szarości, w której kryło się tak wiele niewypowiedzianych i niezrozumiałych emocji, uczuć... Nigdy nie widziała tak pięknych, a zarazem smutnych oczu. Nigdy by nie przypuściła, że mogą ją tak zaczarować...
- Przepraszam... -wyszeptała łamiącym się głosem, ciągle utrzymując kontakt wzrokowy. - Przepraszam za to, że nigdy cię nie słucham. Przepraszam za to, co wtedy powiedziałam.
Draco patrzył w szoku w orzechowe oczy, które właśnie napełniły się łzami. Czy to możliwe, aby Hermiona Granger była przybita z takiego błahego powodu? Zalała go nagle nieokreślona fala ciepła i czułości. Odruchowo ujął jej lodowatą dłoń w swoje ciepłe dłonie. Obydwojga przeszedł dziwny dreszcz, ale nie zwrócili na to żadnej uwagi. Byli zbyt zaskoczeni swoim nietypowym, acz szczerym zachowaniem. Kasztanowłosa nieśmiało przeniosła wzrok na ich splecione dłonie i zapłonęła szkarłatnym rumieńcem. Bardzo doceniała ten drobny gest ze strony chłopaka.
- Granger, mówiłaś wtedy na serio? - spytał siląc się na obojętny ton, ale było widać, że zależy mu na przeczącej odpowiedzi.
Dziewczynie znowu przypomniała się tamta pamiętna noc. Ich szczera rozmowa. Tyle, że wówczas to ona zadała mu takie samo pytanie.
- Oczywiście, że nie! - odparła od razu.
Arystokrata wyraźnie odetchnął z ulgą.
- Ja ci...Wierzę, Malfoy...Sama się dziwię, że to mówię, ale mam większe zaufanie do ciebie, niż do niego - umyślnie nie wymieniła nazwiska.
Ślizgon nie dał po sobie poznać, ile to wyznanie dla niego znaczy. Nie był do końca pewien, czy sama Granger zdaje sobie sprawę, z tego, co właśnie mu powiedziała.
- No nie wiem, Granger. Będziesz mi musiała jakoś udowodnić swoje oddanie...
- Oddanie się? - żachnęła się. - To, że ci ufam nie znaczy, że...
Nie było jej dane jednak skończyć. Bowiem Malfoy wyswobodził się z uścisku jej dłoni i w zadziwiająco szybkim tempie zgarnął z ziemi śnieg, który wylądował na twarzy Gryfonki. Widząc jej zezłoszczoną minę wybuchnął melodyjnym śmiechem. Jednakże po chwili przestał się śmiać, gdyż też dostał śnieżką. 
- Chyba nie myślałeś, że pozostanę ci dłużna - powiedziała z figlarnym uśmiechem.
Blondyn otrzepał się ze śniegu i wyrzucił ze siebie groźnym głosem:
- Chcesz wojny? To będziesz ją miała, Granger.
W jego oczach tańczyły płomienie rozbawienia. Dziewczyna głośno się zaśmiała i rzuciła biegiem przed siebie.
- Przede mną nie uciekniesz! - usłyszała za sobą złowieszczy głos Dracona.
Nie zastanawiając się nad niczym ruszył za nią. 
- Granger, nie będę bawił się z tobą w takie gierki! Pogódź się z przegraną i się zatrzymaj!
Gryfonka nie miała jednak zamiaru się poddać. Biegła nadal przed siebie, próbując powstrzymać wybuch śmiechu. Mimowolnie przypomniała się jej zabawa z dzieciństwa, kiedy to wraz z przyjaciółmi goniła się po całym podwórku.
Czuła, że Malfoy jest tuż za nią. Chcąc go zmylić szybko skręcił w prawo. Niestety poślizgnęła się i runęła na ziemię, ciągnąc tym samym za sobą chłopaka, który zdążył chwycić ją za ramię.
Hermiona z lekkim opóźnieniem zdała sobie sprawę, że Draco Malfoy na niej leży, do tego w dość jednoznacznej pozycji. Jego twarz znajdywała się zaledwie parę centymetrów dalej od niej. Wyraźnie czuła jego szybki oddech. Z wielkim zdziwieniem wpatrywała się w jego szeroko otwarte oczy. Obydwoje po raz kolejny utonęli w swoich oczach. Trudno było określić, co czuli w tej chwili. Ich serca zdawały się połączyć i bić w jednym rytmie.
 Czas stanął dla nich w miejscu; zapomnieli, gdzie się znajdują, zapomnieli, że są a przynajmniej powinni być wrogami.
Czuł wyraźny zapach fiołków - od teraz te delikatne kwiaty będą mu zawsze ją symbolizować. Natomiast on pachniał wodą kolońską i rdzą. Jakże pociągająca mieszanka...Ich oddechy nagle się połączyły i... Draco gwałtownie się od niej oderwał, po czym przewrócił się na plecy. Leżeli, więc teraz obok siebie. Zapanowała krępująca cisza, ale na szczęście po chwili opadły wszystkie emocje.
- Wierzysz w przeznaczenie, Granger? - zapytał cicho Ślizgon.
Gryfonka utkwiła swój wzrok w gwiazdach, zaciskając mocno zęby. Arystokrata udawał, że nic się przed chwilą między nimi nie wydarzyło. Tak było lepiej; zapomnieć.
- Szczerze to nie mam zielonego pojęcia. - odpowiedziała równie cicho. Wydawało jej się, że niepotrzebnym słowem może zepsuć tą magiczną chwilę. - Chciałabym żeby ktoś lub coś było mi przeznaczone...Taka ingerencja losu w życie... Spójrz! Spadająca gwiazda! - podekscytowana wskazała ręką na mały złocisty punkcik, który powoli zsuwał się na dół niczym spadający płatek. 
Draco ledwo spojrzał na niebo i wlepił swój wzrok w kasztanowłosą. Chciał zapamiętać jej błyszczące oczy. Chciał przypomnieć sobie ten serdeczny uśmiech na jej wąskich, malinowych ustach...
- Wypowiedz życzenie! - zażądała głosem nieznoszącym sprzeciwu. 
Wpatrywała się nadal w gwiazdę, która mieniła się teraz czerwonym blaskiem. Nie była do końca świadoma z tego, iż Draco bacznie ją obserwuje. 
- Chciałbym...spędzić jeszcze choć jedną noc z dziewczyną, na której mi zależy...Chciałbym ją lepiej poznać. Mógłbym słuchać jej śmiechu całymi godzinami. Mógłbym słuchać jej opowiadań bez przerwy. Mógłbym bez końca wpatrywać się w jej oczy. Chciałbym żyć z myślą, że jest bezpieczna, szczęśliwa.. Chciałbym choć na chwilę zapomnieć o murze nienawiści, wrogości...Choć przez chwilę być obok niej.
Hermiona spojrzała na chłopaka i dopiero teraz zauważyła, że na nią patrzy. Przeszedł ją dziwny dreszcz, gdy dotarł do niej sens jego słów. Posłała mu lekki, a zarazem rozmarzony uśmiech.
- To trochę dużo, ale mam nadzieję, że się spełni -mruknęła niewinnie. Poniekąd nie rozumiała zmiany jego zachowania, był taki otwarty i miły. 
Arystokrata zamrugał, jakby wybudzony z transu.
- A ty? Jakie jest twoje marzenie?
- Powiem ci, jak się spełni - odparła. Wybuchnęła śmiechem widząc jego zdezorientowaną minę.
Zerwała się ze ziemi i zaczęła otrzepywać się ze śniegu.
- Która jest godzina? –spytała momentalnie poważniejąc. – Powinniśmy już dawno wrócić!
- Wyluzuj – rzucił Malfoy i także wstał.
Dopiero teraz zauważyli, jak bardzo przemarzli. Wracali pośpiesznie do zamku, szczękając zębami z zimna. Szli w ciszy, wpatrując się w gwiaździste niebo. Obydwoje wiedzieli, że długo nie zapomną tej chwili. Cokolwiek się stanie, oni będą do niej wracać. 
Gdy weszli do Głównej Sali okazało się, że trwa kolacja. Z jednej strony się ucieszyli, że nikt ich nie zobaczy, a z drugiej byli niezadowoleni, gdyż dzisiaj musieli obejść się bez wieczornego posiłku. Gdyby razem weszli do Wielkiej Sali z pewnością wywołaliby tym plotki wśród uczniów. Gryfonka pokrzepiła się myślą, iż zatrzymała sobie parę słodkości z Miodowego Królestwa.
- Już się nie zobaczymy, Granger – odezwał się Ślizgon poważnym tonem, napotykając jej pytający wzrok, dodał:
- Już się nie zobaczymy przed świętami. A tak na marginesie życzę ci fatalnych świąt.
Kasztanowłosa skrzyżowała charakterystycznie ręce na piersi.
- A ja zachowam kulturę w odróżnieniu od innych osób, w tym przypadku ciebie i życzę ci udanych świąt – burknęła i wymusiła na sobie blady uśmiech.
Odwrócili się od siebie i ruszyli w swoje strony. Ona do góry, on na dół.
- Mam nadzieję, że spodoba ci się prezent ode mnie! – usłyszała za sobą jego rozbawiony, kpiący głos.
Popatrzyła na niego, lecz dostrzegła jedynie znikającą blond czuprynę. Zaśmiała się pod nosem i powiedziała coś w stylu „ Jak ja cię nienawidzę’’. Szła raźnym krokiem w stronę Wieży Gryffindoru. Przez głowę jej przeszło, że jutro wstąpi jeszcze do jakiegoś sklepiku. Tonks na pewno pozwoli zrobić jej małe, przedświąteczne zakupy. Była wniebowzięta ; spędziła z nim czas, w dodatku jutro wraca do Londynu  i zobaczy przyjaciół. Jej entuzjazm jednak szybko opadł. Przypomniała sobie swoich rodziców i ciężko chorą babcię. Nie powinna być taka radosna… Z jej oczu spłynęła samotna łza. Nie mogła pozbyć się uczucia, że pominęła ważny element układanki.

__________
Witajcie !
Nawet nie wiecie, jak się cieszę, że już skończyłam ten rozdział. Miałam go już wcześniej gotowego, ale musiałam pozmieniać co nieco. Myślę, że wam się spodobał. Według mnie ostatni fragment był trochę przesłodzony, ale postanowiłam, że napiszę dla Was coś takiego…Więc piszcie w komentarzach, co sądzicie. Nie mam pojęcia za ile pojawi się nowy rozdział. Zbliża się rok szkolny i trzeba pozałatwiać wiele rzeczy…Ale [15] powinna się ukazać jeszcze w tym miesiącu. Przynajmniej mam taką nadzieję, bo pisanie wychodzi mi już bokiem i śni się po nocach. Rozdział miał być później, ale dzięki Waszym licznym komentarzom się zmotywowałam.

Życzę Wam miłej lektury i przepraszam za błędy.

Nela