Zakazany owoc ~ rozdział 25

Światło gwiazd,

Będę gonić światło gwiazd,

Do końca mojego życia,

Bo ty nadal jesteś tego warta.

Trzymać cię w moich ramionach,

Chciałem tylko trzymać

cię w moich ramionach

~ Muse ,,Starlight"

Tamtej nocy wygląd nieba zdecydowanie zapierał dech w piersi. Ciemne sklepienie, gdzieniegdzie jawiące się granatowymi smugami, było usiane milionami błyszczących gwiazd. Księżyc, który wszedł nad linią horyzontu, był niezwykły – jego tarcza zawisła bliżej ziemi niż zazwyczaj i emanowała srebrzystym blaskiem.

Dla dwójki adeptów czas stanął w miejscu. Hogwart, mimo niezbyt późnej godziny, zdawał się pogrążyć w głębokim śnie. Żaden dźwięk nie mącił idealnej ciszy. Świadomość tego, że uczniowie przebywali teraz w swoich Pokojach Wspólnych i być może odrabiali właśnie zadania, gawędzili między sobą beztrosko lub szykowali się do snu po ciężkim dniu nauki wydawała się być wysoce nierealna. Dla nich cały świat sprowadził się do Wieży Astronomicznej, na której pierwszy raz się pocałowali, na której zrozumieli jak silne jest ich uczucie do siebie.

Hermiona Granger stała tyłem do Dracona Malfoya i opierała się o jego tors plecami. Natomiast on obejmował ją ramionami, przyciskając jej drobne ciało do siebie. Noc była dość chłodna jak na koniec stycznia, ale im było zdecydowanie gorąco w takim położeniu. Obydwoje milczeli przez długi moment, próbując uspokoić swoje rozemocjonowane serce i poukładać chaotyczne myśli.

 – Jak… – odezwała się po chwili właścicielka bujnych, kasztanowych włosów. – Jak to się stało, Draco?

Wyraźnie miała problem z wysłowieniem się. Czuła się bardzo rozdarta – z jednej strony radowała się w duchu z takiego obrotu wydarzeń, ale z drugiej uważała, że radość w takiej chwili jest niewybaczalna. Nie mogła zapomnieć o wszystkich problemach, mimo tak ogromnego szczęścia, które ją spotkało.

 – Chciałeś ze mną skończyć… Nie rozumiem czemu zmieniłeś zdanie – przemówiła słabym głosem. – Martwię się, że zaraz mnie puścisz i sobie pójdziesz. Tak bardzo się boję…

Draco, jakby na zaprzeczenie jej słów, mocniej ją objął i schował twarz w jej, jak zawsze pachnących lawendą, włosach. Gryfonka poczuła jak jej serce przyśpieszyło swój rytm podczas pogłębienie uścisku Malfoy’a.

 – Nie wiem jak teraz będą wyglądać nasze relacje. A ty? No bo wiesz. nikt nas nie może zobaczyć. Moi przyjaciele ani twoi Ślizgoni. Umbridge kontroluje wszystko i wszystkich. Musimy się postarać, żeby żadna plotka o nas nie doszła do jej uszu. Ta wredna jędza jest w dobrych stosunkach z twoim ojcem… Zresztą chciałam poruszyć inny temat. Powinieneś mi coś wytłumaczyć. Wiesz, to wszystko, co miało przed chwilą miejsce… Ile to dla ciebie znaczy?

Po paru minutach ciszy dziewczyna zmarszczyła czoło z niepewności i zniecierpliwienia.

 – Draco, mówiłam coś do ciebie…

 – Miałem nadzieję, że jak nie odpowiem, to ty także będziesz cicho – powiedział spokojnie, lecz w jego głosie można było usłyszeć wesołą i kpiącą nutę.

 – Sugerujesz mi, że za dużo mówię?

 – Nie. Zazwyczaj masz dużo do powiedzenia i usta ci się nie zamykają. Teraz oczekujesz ode mnie wyjaśnień, podczas gdy ja wolę milczeć, więc… W sumie może faktycznie za dużo mówisz.

 – To jest bez sensu. Wiem, że nie lubisz rozmawiać o swoich uczuciach…

 – Ja nigdy o nich nie mówię…

 – Chyba że dotyczą czegoś, co ci się nie podoba. Wiem też, że jesteś zamknięty w sobie…

 – Zazwyczaj siedzę cicho…

 – Chyba że masz do powiedzenia coś niezwykle błyskotliwego i ważnego. Ponad to mam przeczucie, że jestem pierwszą twoją dziewczyną…

 – Tak właściwie to miałem masę dziewczyn, ale jeżeli lepiej się czujesz, myśląc, że wcale tak nie było to…

 Granger cała zesztywniała.

 – Mogę się tak nazywać, prawda, Draco?

 – Myślę, że to określenie jest jak najbardziej trafne – oznajmił łagodnie, na co Hermionie kamień spadł z serca.

 – Tak więc uważam, że jestem twoją pierwszą dziewczyną, do której  naprawdę coś czujesz. W odróżnieniu od Ślizgonek, jestem inteligentna…

 – Zarozumiała i gadatliwa?

 – Och, na litość boską! Malfoy! Możesz mi cały czas nie przerywać? – zirytowała się Gryfonka i wyrwała z jego uścisku.

Odwróciła się do niego i zagroziła mu palcem, co Ślizgon skwitował szczerym uśmiechem.

 – Masz mi w tej chwili powiedzieć, dlaczego mnie pocałowałeś…

 – Przecież tego chciałaś…

 – Tak, to znaczy nie o to mi chodzi!

 – Czyli przyznajesz, że pragnęłaś tego już od dłuższego czasu. Ha! Jestem nawet pewien, że fantazjowałaś na ten temat. Całuję tak dobrze, jak sobie wyobrażałaś? – zapytał Malfoy, dumnie się prostując. Był w tych sprawach naprawdę dobry. Żeńska połowa Slytherinu uważała go za najlepszego partnera w tego typu czułościach i nie tylko. Wolał jednak udawać skromnego i nie zdradzać tego faktu wkurzonej Granger, która świdrowała go wzrokiem.

 – Zapomniałam, że z Draconem Malfoy'em nie da się poważnie porozmawiać – fuknęła z oburzeniem, krzyżując charakterystycznie ręce na piersi.

 – Jak masz jakieś pytanie, to po prostu mi je zadaj…

 – A co próbuję zrobić przez ostatnie pięć minut? – żachnęła się. – Chcę mieć pewność, że wiesz co robisz, Draco…

 – Ja zawsze wiem co robię, Granger. Moje czyny są zawsze przemyślane.

 – Tak, zauważyłam – prychnęła. – Nie chcę, żebyś potem żałował, że taka szlama jak ja…

 – Słuchaj – przerwał jej ostro, poważniejąc. – Niczego nie będę żałował, Granger. Nie widzisz jaka jesteś dla mnie ważna? Mógłbym zrobić dla ciebie wszystko, o ile nie jeszcze więcej. Już od dłuższego czasu… czułem… – Podniósł rękę i dotknął swojego płaszcza, w tym miejscu, gdzie biło jego serce. – Coś tutaj. Cały czas, gdy przy mnie byłaś. Jak tutaj szedłem, myślałem, że moja reputacja jest ważniejsza niż własne szczęście i miłość, ale kiedy się ode mnie odwróciłaś, chcąc wyjść… Ja… – Brakowało mu słów. Mówiąc, patrzył się cały czas w piękne, orzechowe oczy. – Ja… Przestraszyłem się, że mogę cię stracić. Boję się tego, kim moglibyśmy się stać bez siebie. Wiem, że to wszystko nie jest jakimś szczeniackim wybrykiem. Jeżeli mi nie wierzysz, zrobię co w mojej mocy, aby udowodnić, że mi na tobie zależy. Jesteś moja, Granger. A ja jestem twój. I cię nie opuszczę.

 – Ufam ci, Draco. Bardziej niż kiedykolwiek. Wiem, ile jesteś gotów dla mnie poświęcić i...

 – Nie musisz nic mówić. Ja wszystko wiem…

Trochę niepewnie podniósł dłoń i pogłaskał ją po policzku. W jego oczach pojawiły się iskierki, kiedy Hermiona na tę pieszczotę oblała się szkarłatnym rumieńcem.

Pozwolił jej znowu oprzeć się o swój tors i na powrót zamknął ją w swoim żelaznym uścisku, w którym nic jej nie mogło grozić.

Gryfonka pierwszy raz od długiego czasu mogła swobodnie oddychać. Wlepiła swój wzrok w ciemne niebo i mimowolnie smutno się uśmiechnęła. Jedna z gwiazd błyszczała bardziej niż inne i przez myśli dziewczyny przemknęło, że to Marlon patrzy na nią z nieba.

***

Hermiona wraz z Ginny u boku szła marmurowymi schodami, zmierzając do Wielkiej Sali na śniadanie. Na korytarzu było pełno osób, które także śpieszyły się na posiłek. Dyrektora Umbridge kładła duży nacisk na punktualność, a na spóźnialskich czekały kary.

 – Nie wiem, co mam zrobić, Hermiono. Michael ostatnio w ogóle nie zwraca na mnie uwagi. Wiesz, jestem z nim od początku września i trochę głupio mi skreślić, to co między nami się wytworzyło – zwierzała się Weasley.

 – Ginny, sama nie wiem. Ale czy ty w ogóle go kochasz? – zapytała przyciszonym głosem Hermiona, marszcząc czoło z troski. – Jeżeli jesteście ze sobą z przyzwyczajenia i nic między wami już nie ma, to chyba będziecie się ze sobą męczyć.

 – Myślę czasami, że on obwinia mnie za to, że wciągnęłam go do Gwardii Dumbledore'a. Jego ojciec pracuje w ministerstwie i miał niemałe nieprzyjemności – wyznała panna Weasley.

 – Absurd – prychnęła Granger. – To nie twoja wina.

 – Niby nie. Chciałam tak bardzo pomóc Harry'emu i zwerbować innych, że nie pomyślałam o konsekwencjach.

 – A jak tam z Harrym? – Hermiona uśmiechnęła się lekko.

 – Normalnie – syknęła, kiedy znalazły się w sali wejściowej. – Zaczynam myśleć trzeźwo. To wyłącznie mój przyjaciel i nic między nami...

Zamilkła gwałtownie, gdy omal nie wpadła na Blaise'a Zabiniego, który, w odróżnieniu od nich, opuszczał Wielką Salę. Na usta Ślizgona zawitał zimny uśmieszek, gdy rozpoznał Ginny Weasley, która zaczerwieniła się po samą nasadę włosów. Potem jego wzrok przeszedł na Granger i jego oczy zdawały się pociemnieć.

 – Uważaj jak łazisz, Weasley – powiedział po chwili.

 – Zamknij się – burknęła w odpowiedzi dziewczyna, po czym szybko go wyminęła.

Bardzo zezłoszczona usiadła przy stole Gryffindoru z daleka od Harry'ego i Rona.

 – Spokojnie, Gin. Nic się nie stało – uspokoiła ją Granger, zajmując obok niej miejsce.

 – Zabini ostatnio wyprowadza mnie z równowagi! Nosi się po tej szkole jak niewiadomo kto i… Nie mówiłam tego nikomu, ale… – Nachyliła się do swojej przyjaciółki i wyrzuciła ze siebie konspiracyjnym szeptem. – Jak wysłałaś mi ten liścik z Falconu, to on trochę mi pomógł poszperać w dziale Ksiąg Zakazanych. Nie rób takich oczu, martwił się o swoją fretkę. Spędziliśmy parę godzin razem, nic więcej. Potem, jak został dołączony do Brygady Inkwizycyjnej, bez przerwy odbiera punkty Gryffindorowi, kiedy mnie zobaczy. A ja nic nie robię! To takie nie fair. Staram się go unikać jak ognia.

 – Dziwne, że nagle się tak na ciebie uwziął – skomentowała niepewnie Hermiona, sięgając po dzbanek z sokiem dyniowym. – Ale znasz Ślizgonów. Będą się starali zrobić wszystko, żeby ośmieszyć Gryffindor.

 – Tak, wiem. Nienawidzę ich. Dobrze, że ty już nie musisz przynajmniej być zmuszona na towarzystwo Malfoya. Strasznie się o ciebie martwiłam. Nigdy nie wiadomo, co temu kretynowi mogło wpaść do tego pustego łba…

 – Nie było aż tak źle – mruknęła cicho, acz stanowczo Gryfonka.

Czuła, że powinna być lojalna wobec Dracona, który tak naprawdę traktował ją bardzo dobrze w nawiedzonej akademii. Udowodnił jej tam, że się o nią troszczy i nie da jej nikomu skrzywdzić, a ona mu zaufała. I nie żałowała tego, co więcej, była pewna, że nigdy tego nie pożałuje. Wczoraj wieczorem oddała mu cząstkę siebie. Nie chciała teraz słuchać Ginny, skarżącej się na blondyna.

Siostra Rona zamarła na chwilę, po czym głośno westchnęła.

 – Nie chcę być niemiła ani wścibska, Hermiono. Wierzę, że ciebie i jego spotkało coś złego w Falconie. Ale to, co teraz myślisz o tym zapatrzonym w sobie dupku, jest mylne. Masz wrażenie, że nie jest taki zły, bo razem coś przeszliście, ale z biegiem czasu zobaczysz jaka jest prawda.

 – Mam własne rozeznanie w tej sprawie, Ginny. Nie musisz się o mnie martwić – powiedziała twardo, tym samym kończąc tę bolesną dla niej dyskusję.

Bolało ją bowiem to, że swój związek z arystokratą musiała trzymać w tajemnicy przed całym światem. Czuła się przez to naprawdę okropnie. Nie mogła się głośno cieszyć ani mówić o osobie, która dawała jej niesamowitą radość i wsparcie. Nie mogła także podzielić się swoimi sekretami z najlepszą przyjaciółką. Była pewna tego, że inne nastolatki rozprawiają godzinami o swoich chłopakach, głośno przy tym chichocząc, tak jak to robiła Lavender Brown rozmawiając z Parvati. Hermiona wiedziała, że trzymanie swojego życia uczuciowego w tajemnicy, będzie ją stopniowo oddalać od przyjaciół. Nie potrafiła jednak znaleźć żadnego rozwiązania, a wyznanie prawdy nie wchodziło w grę. Przynajmniej na razie.

Zerknęła ukradkiem na stół Ślizgonów. Odnalazła natychmiast blond czuprynę. Draco Malfoy spożywał swoje śniadanie, jednocześnie czytając Proroka Codziennego. Był niezwykle skupiony i spokojny. Hermiona musiała zdusić w sobie głębokie westchnięcie na jego widok. Wyglądał naprawdę nieziemsko z poważnym wyrazem twarzy, nienaganną postawą i całą siłą, a także pewnością siebie, która od niego emanowała. I pomyśleć, że jego serce należało tylko do niej…

Szybko odwróciła wzrok i zajęła się chrupiącymi grzankami.

Opuściła wcześniej Wielką Salę, żegnając się z Ginny. Ciężko jej było znieść napięcie, które się między nimi wytworzyło. Chwilę przed dzwonkiem trafiła do sali z zaklęciami i zajęła swoje miejsce w drugiej ławce. Krukoni zarówno jak i Gryfoni zaczęli powoli zapełniać klasę. Hermiona podniosła wzrok z nad podręcznika, gdy poczuła, koło siebie jakiś ruch. Zbladła gwałtownie, kiedy rozpoznała Dominica Owney'a.

 – Hej, Miona. Wolne? – zapytał z szerokim uśmiechem, lustrując na ławkę przed nimi.

 – Ttak...– odparła niepewnie, po czym dodała nieco głośniej: – Jasne, siadaj.

Wróciła do książki jak gdyby nigdy nic, nie zwracając uwagi na swój przyśpieszony rytm serca. Wydawało się jej, że minęły wieki od jej ostatniego spotkania z Krukonem. Ciarki przebiegły jej po plecach, kiedy przypomniała sobie ich wypad do Hogsmeade – zasłabła i skończyło się tym, że Draco zaniósł ją do zamku, rozkazując Owney'owi spadać, twierdząc, że chłopak para się czarną magią. Od tej pory była nieufna wobec bruneta.

 – Co tam słychać? – zagadnął ją chłopak.

 – W porządku – odpowiedziała lakonicznie. Nie chciała rozpoczynać z nim rozmowy.

 – Słyszałem, że bardzo przeżyłaś tę swoją wymianę – jego głos był pełen skruchy. Gryfonka uznała, że Dominic mówi szczerze albo jest świetnym kłamcą. – Współczuję ci samej obecności Malfoya, a co dopiero…

 – Tak, Malfoy był okropny – powiedziała z niecierpliwością, nadal przeglądając książkę.

 – Jakbyś miała jakiś problem, to zawsze możesz się z nim do mnie zwrócić.

Granger spojrzała na niego zdziwiona, ale także rozbawiona. Chyba nie sądził, że złapie ją na takie słówka…

 – Nie zawiodę cię, w odróżnieniu od innych.

W jego brązowych oczach pojawił się błysk, a dziewczyna odniosła niejasne wrażenie, że chłopak wie coś więcej o jej całej sytuacji niż mówi.

 – Cześć, Hermiono! – przywitali ją Ron i Harry, którzy właśnie weszli do sali.

Przysiedli się do jej ławki do czasu aż pojawił się profesor Flitwick. Uratowali ją tym samym przed dziwną rozmową z Krukonem, który zdawał się nie spuszczać z niej swojego czujnego spojrzenia.

Jak się potem okazało, Dominic chodził za Złotą Trójką przez cały dzień. Zagadywał bez przerwy Pottera i Weasleya sprawami Umbridge lub Gwardii Dumbledore’a. Hermiona, która nabrała dużych podejrzeń do Owney'a, szukała w jego zachowaniu czegoś zdradliwego. Chłopak jednak tryskał energią i nie robił niczego dziwnego.

Najlepsze było to, że cała trójka chłopców odprowadziła ją na numerologię, którą miała z Malfoy’em. Tak się złożyło, że blondyn stał przed klasą razem ze swoją świtą składającą się z Zabiniego, Crabbe'a i Goyle'a. Kiedy Przywódca Ślizgonów zobaczył, kto towarzyszy jego dziewczynie, zacisnął ze wściekłości szczęki i posłał mordercze spojrzenia Potterowi oraz Weasley’owi, którzy paplali jak najęci, zupełnie jak dziewczyny, z Dominicem, który tak naprawdę nim nie był, ale tylko Draco mógł to wiedzieć. Hermiona posłała arystokracie wesoły uśmiech, gdy zauważyła, jak jej chłopak wpatruje się w bruneta. Bądź co bądź, poczuła ciepło w sercu na myśl, że Draco jest o nią zazdrosny.

***

Hermiona i Ron siedzieli w bibliotece, odrabiając swoje zadanie domowe. A raczej tylko Gryfonka pisała zawzięcie esej na transmutację, podczas gdy otępiały rudzielec wsłuchiwał się w odgłos obcasów pani Pince, która myszkowała między regałami i dyszała na karki uczniów, którzy ośmielili się dotknąć jej cennych zbiorów.

Ronald wielokrotnie próbował wciągnąć do rozmowy swoją przyjaciółkę. Ostatnio nie miał czasu, żeby porozmawiać z nią sam na sam, a nie ukrywał, że miał parę pytań na temat Falconu, Malfoya, no i może co poniektórych kwestii dotyczących zadania z transmutacji. W swoim przypływie wątpliwości i wrażliwości zaczął zauważać pewną zmianę w pannie Granger. Szczerze mówiąc martwił się o nią; stała się zamknięta i mało mówiła od siebie, chyba, że w grę wchodziła nauka. Przestała się także uśmiechać. Co prawda nie było teraz wielu sytuacji do śmiechu, ale to nie znaczyło, że dziewczyna miała chodzić ponura przez cały czas… Ron przyznał, że Hermiona tak właściwie rzadko się szczerzyła. Było to dawniej  spowodowane jej przednimi zębami, które do czwartego roku szkoły, prezentowały się niezbyt ciekawie. Teraz oczywiście były zupełnie proste, ale te przyzwyczajenia robiły swoje.

 Chłopak już otwierał usta z zamiarem wypowiedzenia szlachetnej przemowy o ich wieloletniej przyjaźni i zaufaniu, które polegało na tym, że powinni sobie zawsze wszystko mówić, zamierzał także wspomnieć, że uwielbia jej uśmiech, kiedy nagle do biblioteki wpadł zdyszany Harry.

 – Nie uwierzycie, gdzie przed chwilą byłem… – powiedział i opadł na puste krzesło.

 – Co się stało? – zapytała zaniepokojona Hermiona, odrywając swój wzrok od pergaminu.

 – Umbridge zaciągnęła mnie do swojego gabinetu na przesłuchanie – zaczął cicho, mając na uwadze ciekawskie spojrzenia uczniów, kierowane w ich stronę. – Zaproponowała mi coś do picia…

 – Chyba odmówiłeś – wszedł mu w słowo Ron.

 – Tak. Ale nalegała strasznie, więc wybrałem herbatę. Rzecz jasna, tylko udawałem, że piję. Na pewno czymś ją nafaszerowała. Pytała czy wiem, gdzie obecnie znajduje się Dumbledore albo Syriusz.

 – Jeżeli wlała ci do herbaty veritaserum, to chyba naprawdę jej odbiło – oburzyła się Hermiona. – Zaczyna z nami pogrywać i nie zwraca uwagi na zasady!

 – To samo sobie pomyślałem. Musimy być ostrożni. – W oczach Harry'ego tańczyły iskierki wściekłości. – Chciałbym napisać do Syriusza, ale wszystkie listy sprawdza Brygada Inkwizacyjna. Z kolei kominki są pod kontrolą, z wyjątkiem tego w gabinecie Umbridge.

 – Ona zrobi wszystko, żeby nas kontrolować, Harry. Na razie lepiej się nie wychylać, jeśli nie chcesz zostać wylany ze szkoły przez byle co – stwierdził ponuro Ron.

Przez chwilę panowała zupełna cisza, przerywana jedynie tykaniem zegara. Potter nagle podskoczył na krześle, przez co Hermiona omal nie wylała atramentu na swoją pracę.

 – Zapomniałem, że mam za chwilę lekcje ze Snape'em – jęknął chłopak z męczeńską miną. – Muszę jeszcze skoczyć do dormitorium i przebrać się ze szkolnych szat…

 – Pójdę z tobą – zaproponował Weasley, dochodząc do wniosku, że i tak nie przeprowadzi już z Hermioną żadnej poważnej rozmowy.

 – Ron, miałeś napisać wypracowanie! Nie licz, że później dam ci spisać moje – ostrzegła go Gryfonka z surową miną.

 – Mam jeszcze dużo czasu. Wrzuć na luz, Hermiono – odparł dziarsko, wstając od stolika. – Nie siedź tu za długo. Pamiętaj, że cisza nocna zaczyna się o dwudziestej drugiej, a bibliotekę zamykają o dwudziestej.

 – Bardzo śmieszne, Ronald – fuknęła i na powrót wróciła do swojego wyczerpującego eseju.

Kiedy uporała się ze wszystkimi zadaniami na przyszłe dwa dni, zegar wybił dziewiętnasta czterdzieści. Biblioteka miała być za chwilę zamknięta, więc większość uczniów zdążyła się już ulotnić. Wstała nieśpiesznie od stołu, spakowała swoje notatki do torby i wzięła do rąk dwie opasłe książki. Zaczęła błądzić między regałami z zamiarem odstawienia tomów na swoje miejsce. Świece zaczynały już powoli wygasać, przez co panował niewielki półmrok.

Stanęła przed półką i odłożyła jedną  książkę na puste miejsce. Miała już to samo zrobić z drugą, gdy nagle zobaczyła błyszczące oczy po drugiej stronie regału. Omal nie krzyknęła ze strachu i zaskoczenia. Raptownie się jednak uspokoiła, kiedy rozpoznała szare tęczówki.

 – Malfoy do cholery, przestraszyłeś mnie!

 – Wszędzie cię szukałem, Granger. Zapomniałem, że jesteś molem książkowym i praktycznie sypiasz w bibliotece. Ty naprawdę nie masz co robić. Wygląda na to, że tylko moja wspaniała osoba urozmaica twój nudny żywot. Na twoim miejscu tylko nasze spotkania trzymałyby mnie przy życiu – powiedział cicho, a Gryfonka zauważyła, że na jego bladych ustach pojawił się kpiący uśmiech.

Zbliżyła się powoli do półki i oparła podbródek na drewnie, bacznie obserwując Dracona.

 –  A ja zapomniałam, że masz zbyt wysokie mniemanie na swój temat. A co do naszych spotkań, to są stanowczo zbyt rzadkie…

 – Czyżby moja kochana Gryfonka się za mną stęskniła? – zapytał zaczepnie, także zbliżając się do regału.

 – To raczej ty jesteś uzależniony od mojego towarzystwa – odparła z uroczym uśmiechem.

Hermiona z koncentracją obserwowała jego usta, marząc tylko o jednym… Zobaczyła w jego oczach zmęczenie, ale także swego rodzaju czułość. Była bardzo rada, że Malfoy nie zakłada na siebie maski obojętności, jak to robił przy innych.

 – Bądź tak łaskawa, Granger, i przyjdź do schowka na miotły. Nie mam pojęcia, gdzie moglibyśmy się teraz spotkać, a nie ukrywam, że musimy porozmawiać.

Jego głos zabrzmiał bardzo poważnie, przez co dziewczyna trochę się zaniepokoiła. O co mogło chodzić? A co jeżeli chciał jej powiedzieć, że wczorajszy pocałunek był błędem? Skarciła się szybko za takie myśli. Arystokrata dał jej jasno do zrozumienia, że jej nie opuści. Musiała faktycznie wrzucić na luz, jak to mówił Ron. Patrzyła jak Ślizgon odchodzi i po chwili sama opuściła bibliotekę.

***

 – Więc o co chodzi? – zapytała na pozór spokojnie.

 Znajdowali się w małym, ciemnym, kwadratowym pomieszczeniu z dużą ilością starych mioteł. Nad nimi unosiła się niewielka kula światła, oświetlająca ich twarze. Hermiona opierała się o drewniane drzwi wyjściowe, a Draco stał parę centymetrów przed nią, drażniąc jej nozdrza uwodzicielskim zapachem wody kolońskiej.

 – Przejdę od razu do rzeczy, bo pewnie musisz jeszcze odrobić masę zadań domowych na najbliższy miesiąc…

 – Jeżeli miałabym do wyboru naukę lub ciebie, wybrałabym twoją skromną osobę, więc przestań mi szczędzić takich komentarzy… Chociaż nie jestem tego taka pewna. Książki dają mi na pewno więcej przyjemności niż ty w tej chwili – warknęła, widząc jego szyderczy półuśmiech.

 – Daj spokój. – Draco zaśmiał się krótko i nawinął sobie na palec kosmyk jej kręconych włosów. Jego ruchy były tak swobodne, a zarazem naturalne i odruchowe, że Gryfonka miała wrażenie, że ich bliska relacja trwa już bardzo długo. – Możesz mi powiedzieć, co widzisz w tym świrze Owney'u? Na litość boską, nie rób takiej miny. Nie jestem zazdrosny – syknął wściekłe. Zaczął bawić się jej włosami, próbując opanować nerwy. Hermiona posłała mu powątpiewający uśmiech. – No dobrze, może cholera mnie bierze, gdy widzę, że jakiś odrażający chłopak się do ciebie zbliża, wliczając w to Weasleya i Pottera, ale…

 – Oni nie są odrażający! To moi przyjaciele… – zaczęła wściekle dziewczyna. – A poza tym o co chodzi ci z Dominicem? Przecież nie utrzymuję z nim żadnych kontaktów. Sam się przysiadł do mnie na zaklęciach…

Malfoy zamarł.

 – Siedzisz z nim na zaklęciach? – zapytał głosem wyprutym z emocji. – Nie dość, że łaził za tobą cały dzień, to jeszcze towarzyszył ci na lekcji. Może zaraz się dowiem, że razem się uczycie?

 – O co ci chodzi, Draco? Przecież dobrze pamiętam o twoich podejrzeniach, co do niego…

– To nie są zwykłe podejrzenia. Wiem, że ten kretyn ma powiązania z czarną magią i boję się, że za bardzo się tobą interesuje – jego głos zabarwiała skrywana troska i swego rodzaju rozdrażnienie.

 – Draco, czy ty czegoś mi nie mówisz? – zapytała Granger. Złapała jego dłoń, którą z włosów przeniósł na jej twarz. Wtuliła w nią swój ciepły policzek. Nie przestawała równocześnie obserwować uważnie Ślizgona, który nawet nie drgnął.

Malfoy wolał nie wspominać swojej dziewczynie o przeszłych świętach, na których poznał Stephan'a Dashwooda, który z jakiś niewiadomych powodów chodził do Hogwartu i przybrał fałszywe imię Dominic Owney. Nie rozgryzł jeszcze dlaczego Śmierciożercy wysłali go tutaj i jakie było jego zadanie. Temat Owney'a czy też Dashwooda bezpośrednio wiązał się z nim samym. Razem wraz, o zgrozo, Elizabeth mieli przejść ceremonię inicjacji, która polegała na wypaleniu im Mrocznego Znaku na przedramieniu. Doskonale zdawał sobie sprawę, że będąc z Hermioną, nie może zostać jednocześnie sługą Czarnego Pana. Musiał to jakoś rozwiązać, a wolał na razie nie wywlekać na wierzch tego nieprzyjemnego i bolesnego tematu.

 – Po prostu mi zaufaj i trzymaj się od tego Krukona z daleka – powiedział twardo, po czym nie czekając na odpowiedź Gryfonki przybliżył się do niej, drażniąc jej usta swoim oddechem. Granger może i chciała coś powiedzieć, ale bliskość blondyna poraziła ją do tego stopnia, że nie mogła skleić sensownego zdania.

 – A nawiązując do twojej wcześniejszej wypowiedzi na temat naszych spotkań, które faktycznie są zbyt rzadkie, byłbym w stanie oddać wszystko, żeby móc spędzać z tobą całe dnie. Bez ustanku. Chyba jestem w ciebie szaleńczo zapatrzony, Granger – wyznał miękko, ściszając głos do zmysłowego szeptu.

 – Wydaje mi się, że to zapatrzenie, można określić mianem zakochania – odpowiedziała z czułością dziewczyna, nieznacznie się ku niemu nachylając.

Potem, na nic nie czekając, Draco pocałował z uczuciem Hermionę Granger, która odwzajemniła jego pocałunek z żarliwością.

Gryfonka nadal nie mogła uwierzyć, że odnalazła miłość w tym kpiącym, wyrafinowanym arystokracie. Pochodzili z dwóch różnych światów, mieli całkiem inne charaktery i wartości w życiu – można by rzec, że dzieliło ich zupełnie wszystko, ale pomimo tego nieznana siła przyciągała ich do siebie z coraz większą mocą z dnia na dzień. W swoich ramionach mogli znaleźć prawdziwe ukojenie. Zagłębiali się w coś, co zwało się miłością i poznawali tajniki tego uczucia, ucząc się siebie kochać i rozumieć. Obydwoje będąc ze sobą, przekroczyli niepisaną zasadę Slytherinu i Gryffindoru. Sięgnęli po zakazany owoc.

______________________

Betowała E. (klik) Dzięki niej rozdział pojawił się tak szybko!

Zapraszam do komentowania - jeśli będzie więcej komentarzy to kolejny rozdział pojawi się szybciej.
Pozdrawiam i życzę miłego powrotu do szkoły!;)
N.