Głosem serca ~ rozdział 21

„Prawdziwe „Ja” jest w każdym z nas bez względu na wszystko. Tylko trzeba to zauważyć; umieć spojrzeć głębiej. Ludzie są ofiarami wobec losu, czasu, a zwłaszcza uczuć. Zawsze nadejdzie moment, gdy maski opadną ukazując nasze wnętrze...”

~Autor nieznany

     Draco ze zmartwieniem przyznał, że po Granger nie było ani śladu. Po tym jak zobaczyła go z Lauren na klatce schodowej, wybiegła i przepadła. Zniknęła całkiem jak kamień rzucony w wodę. A on szukał jej po budynkach mieszkalnych i dworze z coraz to narastającymi wyrzutami sumienia, co właściwie było dziwne, bo nic takiego nie zrobił. Panował już nieprzenikniony mrok, a godzina policyjna zbliżała się wielkimi krokami. Mimo to, na polu kręciła się nadal nieliczna garstka uczniów. Arystokrata pytał wszystkich spotkanych po drodze o swoją współlokatorkę, ale jak na złość nikt jej nie widział. Był świadomy tego, że może w tej chwili za bardzo panikuje czy przesadza. Gdzie podział się jego stoicki spokój? Chociaż z drugiej strony chodziło teraz o nią…

Granger z pewnością pragnęła zostać sama, rozumiał to doskonale, ale nie miał zamiaru jej na to pozwolić.

 Bezustannie miał przed oczami obraz kasztanowłosej z przed chwili – mgliste spojrzenie orzechowych oczu, blada jak kreda twarz oraz czerwone pręgi na jej szyi. Dyskusji nie ulegał fakt, że musiało ją spotkać coś złego. A w najgorszym przypadku musiała zostać przez kogoś skrzywdzona, podczas gdy blondyn wracał beztrosko do mieszkania. Czując, że powoli ogarnia go irytacja, jeszcze większa bezradność i trwoga, podszedł ze złością do ogromnych drzwi katedry z zamiarem dostania się do środka. Choć wątpił, że dziewczyna udała się akurat tam, wolał sprawdzić każdy kąt. Ale niestety, ku jego wielkiemu niezadowoleniu akademia okazała się być zamknięta na wszystkie spusty. Kierowany impulsem zaklął głośno i wyciągnął różdżkę z kieszeni. Nie zamierzał tak łatwo się poddać.

 – Draco? Co ty robisz? – usłyszał za sobą oburzony, niepewny głos.

Odwrócił się z wielką niechęcią, rozpoznając głos Elizabeth Dashwood. Dziewczyna stała parę metrów dalej, zapewne przystanęła w drodze do swojego pokoju. Na jej twarzy malował się jeden wieki wyraz bulwersu.

 – Nie możesz tam wejść. Katedra jest zamykana na noc – wyjaśniła, nie robiąc sobie nic z nieprzyjaznego spojrzenia Malfoya.

 – Zauważyłem – warknął. – Tylko nie wiem po jaką cholerę to robicie!

 – Uspokój się – upomniała go opanowanym tonem. – Mamy teraz obowiązek być u siebie, więc...

 – Wiesz gdzie mam ten obowiązek? – przerwał jej gwałtownie; jego głos wprost ociekał jadem.

 – Coś się stało? – zapytała szatynka wciąż nie zwracając uwagi na wrogie zachowanie swojego rozmówcy.

Draco już otwierał usta, aby udzielić jej jednej ze swoich typowych, niegrzecznych odpowiedzi, ale ostatecznie się powstrzymał.

 – Może ty widziałaś Granger? – zapytał konkretnie, z ledwo wyczuwalną nadzieją.

Córka dyrektorki dopiero teraz dostrzegła niepokój w szarych oczach Ślizgona i mimowolnie zadrżała.

 – Dopiero co się z nią minęłam – wyznała ze zdziwieniem.

 – Dokąd szła? – spytał chłopak niby od niechcenia.

Elizabeth wskazała dłonią na końcowe domy, niebezpiecznie blisko muru.

– Nie wiem co się stało, ale lepiej wróćcie prędko do…

Ale on już jej nie słuchał.  Wyminął  szatynkę bez słowa, nie dając po sobie poznać, jaką ulgę poczuł po wiadomości o kasztanowłosej. Miał nadzieję, że faktycznie znajdzie ją we wskazanym miejscu. Musiał się dowiedzieć, co się stało; zresztą mieli sobie bardzo dużo do wyjaśnienia. W zadziwiająco szybkim tempie dotarł na drugą stronę Falconu. Zamiast średniowiecznych budynków przed jego oczami rozciągnął się widok  mnóstwa suchych drzew, a w oddali majaczył zarys kamiennego ogrodzenia. Wyciągnął różdżkę i zaczął iść dalej przed siebie, a śnieg nieznośnie skrzypiał mu pod nogami. Wytężył zmysły krocząc głębiej. Wyczuł nagle przed sobą jakiś ruch. Dotarł do miejsca, gdzie drzew już nie było. Panowały egipskie ciemności, ale mimo tego, bez problemu ją zauważył.

 ***

Hermiona nie pamiętała kiedy ostatni raz czuła się taka samotna i opuszczona.

Od zawsze trwała w przekonaniu, że może liczyć na wsparcie bliskich. Już jako mała dziewczynka była oczkiem w głowie rodziców. Pamiętała jak mówili o niej dumnie swoim znajomym – wzorowa uczennica i córka. W dodatku przejawiająca młody geniusz. W domu rodzinnym nauczyła się pracowitości, a zwłaszcza zaznała dużo miłości, która ją ukształtowała.

Z kolei w Hogwarcie, zrozumiała czym jest poświęcenie i odwaga. Wielokrotnie los zastawiał na nią coraz to nowsze pułapki, ale ona zawsze potrafiła sprawnie znaleźć wyjście z sytuacji, nawet w najbardziej krytycznych momentach swojego życia. Jak dotąd udało jej się rozwiązać wszystkie łamigłówki, które napotkała w Hogwarcie. Wbrew pozorom w murach zamku nadal kryła się starodawna magia, o której potędze nikt nie zdawał sobie sprawy. Uczniowie, a nawet profesorowie nie mogli przypuszczać, co skrywa w sobie ta nadzwyczajna, angielska szkoła – ile jeszcze sekretów przyjdzie im poznać?

Bądź co bądź, niezależnie od wydarzeń, u swojego boku miała trójkę niezastąpionych przyjaciół. Harry wraz z Ronem i Ginny od zawsze okazywali jej ogromne wsparcie. W trudnościach byli dla niej prawdziwą podporą.

 Podsumowując, w swojej szkole czuła się bezpiecznie i wyjątkowo, dzięki obecności zdolnych czarodziejów i zaufanych osób.

Niestety, tego samego nie można było stwierdzić o tajemniczym, wręcz mrocznym, Falconie.

Tutaj sytuacja diametralnie się różniła, nabierając całkiem inny obrót wydarzeń niż w Hogwarcie. Praktycznie rzecz biorąc, teraz nie posiadała żadnej wiedzy o środowisku, w którym obecnie przebywała. Nie miała również  pojęcia  jaką mroczną tajemnicę ma w sobie Akademia Władania Magią, nie wspominając już o braku znajomości przeszłości szkoły. Dziwne sytuacje, niewyjaśnione krzyki wieczorami i podejrzane poszlaki nie dawały jej w ogóle wytchnienia ani spokoju. Prościej mówiąc, całe to miejsce stało dla niej pod jednym wielkim znakiem zapytania. Ku jeszcze większej rozpaczy kasztanowłosej, jej jedyni przyjaciele znajdowali się miliony mil dalej, a ona tkwiła tutaj ze swoim wrogiem. Wprawdzie od pewnego czasu żywiła do Dracona Malfoya pozytywniejsze uczucia. Wątpliwości jednak nie ulegał fakt, że blondyn to nadal przebiegły Ślizgon, któremu do końca nie należy się ufać. W tej chwili, z do końca niewiadomych powodów, czuła niepohamowaną złość do arystokraty. Zaledwie dwadzieścia minut temu została brutalnie zastraszona przez Erica Dashwooda. Chłopak dał jej jasno do zrozumienia, żeby zaprzestała swojej zabawy w detektywa. Nadal czuła jego szorstkie dłonie, które zaciskały się mocno na jej szyi, tym samym uniemożliwiając jej dostęp do powietrza. Gdy syn dyrektorki zniknął, czym prędzej udała się do swojego mieszkania, ledwo trzymając się na nogach. Jakimś nieszczęśliwym trafem wpadła w holu swojego domu mieszkalnego na Malfoya, który właśnie miał zamiar obściskiwać się z jakąś uczennicą.

 Co za ironia; ona resztkami sił stara się dotrzeć do swojego pokoju i nie popaść w załamanie psychiczne, a tymczasem blondyn, jak gdyby nigdy nic, się zabawia. Oczywiście Hermiona nie mogła mieć do niego przez to żadnych wyrzutów, a przynajmniej starała się ich nie mieć.  Przecież mógł robić co mu się żywnie podobało, nie zwracając przy tym na nic uwagi… Tylko szkoda, że ona akurat w tym samym momencie potrzebowała tak bardzo jego wsparcia i samego zapewnienia, że wszystko będzie dobrze. W głębi serca była przekonana, że nie jest do końca obojętna Draconowi. Lękała się samotności, nie chciała stać się jej ofiarą, ale jak się okazało, było już za późno.

Nawet nie zauważyła, że znajduje się w tylnej części akademii. Daleko za sobą zostawiła budynki szkolne, a wokół siebie miała jedynie suche drzewa. Nie zwracając najmniejszej uwagi na panujący chłód i nieznośny śnieg, usiadła na ziemi, opierając się o pień. Cały czas siłą woli powstrzymywała łzy, ale dłużej nie potrafiła już wytrzymać. Nie dość, że znalazła się zupełnie sama, w żałosnym położeniu, to jeszcze nie umiała sobie z tym poradzić. Zapłakała gorzko, chowając twarz w dłoniach. Jej serce zalała niewysłowiona fala żalu i rozpaczy.

Zbierając w sobie resztki siły, wstała niezdarnie z ziemi. Nie mogła się załamywać ani tym bardziej użalać nad swoim losem. Od lat widziała jak bliscy wokół niej dążyli do celu. Harry pokazał jej czym tak naprawdę jest wytrwałość. Chłopak tyle wycierpiał w życiu, ale zawsze jakoś się podnosił po upadku. Hermiona uparcie powtarzała sobie w myślach, że sprawy wcale nie mają się, aż tak źle. Nagle usłyszała szelest za sobą. Przerażona odwróciła się i zobaczyła Dracona Malfoya wyłaniającego się z pośród drzew. Szczerze się zdumiła widząc jego osobę, ale mimowolnie poczuła ulgę. Nie miała teraz ochoty na rozmowę z nikim innym, a obecność blondyna działała na nią motywująco. Przy nim łatwiej jej było udawać, że wszystko jest w porządku. Zlustrowała go krótkim spojrzeniem zwracając uwagę na powagę malującą się na jego bladej twarzy i tak rzadko spotykany w jego oczach niepokój. Szczerze mówiąc, nie spodziewała się, że Ślizgon za nią przyjdzie. Co prawda, wyraźnie słyszała, że ją wołał po tym jak wybiegła, ale żeby po tym zadawał sobie taki trud w szukaniu jej? Zacisnęła lodowate dłonie w pięści, powstrzymując tym samym ich trzęsienie się.

 Podszedł powoli do trwającej w bezruchu kasztanowłosej i stanął tuż obok. Od razu poczuł charakterystyczną woń perfum Gryfonki – fiołki. Udzielił mu się jej pozorny spokój, a jego cała dotychczasowa  złość nagle się ulotniła. Milczeli przez jakiś czas, obserwując bezgwiezdne niebo, aż Draco w końcu nie wytrzymał i spojrzał na Hermionę. Prezentowała się fatalnie. Nieobecny wyraz twarzy i zamglone spojrzenie nie wyglądało zbyt dobrze, nie wspominając już o tym, że cała drżała. Wydało mu się, że specjalnie unika jego wzroku.

– Nie musiałeś robić sobie kłopotu, Malfoy – odezwała się zachrypniętym głosem, przerywając ciążącą im ciszę.

– Co masz na myśli? – zapytał łagodnym głosem, powodując jeszcze większe zdziwienie Hermiony.

– Nie udawaj – prychnęła lekceważąco. – Tamta dziewczyna na pewno będzie zawiedziona, że tak szybko ją zostawiłeś.

Na ustach arystokraty mimowolnie zawitał blady uśmiech, gdy zrozumiał, do czego dąży ta rozmowa. Chodziło jej o Lauren. Chciał jak najszybciej jej  wytłumaczyć, że jest w błędzie.  Nie mógł znieść tego obojętnego wyrazu orzechowookiej. Jej zachowanie było całkowicie nienaturalne i daleko odbiegało od normy.

– Nie sądzę żeby to była twoja sprawa, Granger. Ale nie musisz się tak przejmować. Jeden numerek w te, czy we wte, nie zrobi mi różnicy – odparł z rozbawieniem,  jednak widząc irytację i oburzenie Gryfonki dodał prędko:

– A tak w ogóle, to ta debilka sama się do mnie przyczepiła – wyznał, na co ona uśmiechnęła się lekko z politowaniem. – Nie musisz się martwić. Nie jestem nikim zainteresowany i nie mam zamiaru niczego robić z jakimiś pustymi blondynkami…

Przerwał jednak raptownie, dochodząc do wniosku, że jego wypowiedź znacznie uwłacza jego godności. Doszło do tego, że zapewniał Granger o swojej niedostępności dla innych kobiet.

Niejeden chłopak powiedziałby tak swojej dziewczynie, gdy ta nakryłaby go z inną na zdradzie. Hermiona z kolei nic nie odpowiedziała. Nie byli przecież parą, więc szarooki nie miał żadnych powodów żeby się jej tłumaczyć, a tym bardziej jej powinno to w ogóle nie interesować.

– A tak w ogóle… Uważam, że niestety nadeszła najwyższa pora żeby poważnie porozmawiać.

– Nie wydaje mi się, Malfoy. – warknęła wściekle dziewczyna – Traktujesz mnie jak intruza. Zbywasz swoim zachowaniem i w dodatku grozisz, a teraz naszła cię ochota na rozmowę? – żachnęła się.

Przywódca Slytherinu zmarszczył czoło, dochodząc do wniosku, że właściwie ma ona po części rację.

– Granger, nie rozumiesz czemu zachowuje się tak, a nie inaczej. W każdym razie nie mam zamiaru ci niczego tłumaczyć – powiedział oschle.

Czy to naprawdę było aż takie trudne do zrozumienia? Przecież umyślnie zachowywał się w taki sposób. Przedwczoraj chciał ją tylko przekonać żeby się uspokoiła i porzuciła tą całą zabawę w detektywa. Musiał ją przestraszyć żeby poskutkowało, ale jak widać niepotrzebnie się wysilał.

Stali wciąż obok siebie niemal stykając się ramionami. Draco obserwował uważnie swoją towarzyszkę.

– Koniec tej bezsensownej rozmowy. Powiedz mi, kto ci to zrobił – zażądał głosem nieznoszącym sprzeciwu.

Reakcja Hermiony była do przewidzenia. Oburzona, ale też niepewna, posłała Ślizgonowi pytające spojrzenie. 

– Co takiego?

– Nie jestem ślepy, Granger.  Powiedz mi co się stało – powtórzył spokojnie.

– Nie wiem o co ci chodzi, Malfoy – zirytowała się, a jej głos niedostrzegalnie drgnął.

Arystokrata przeniósł na kasztanowłosą swój wzrok. Kompletnie nie umiała kłamać. Sam wyraz jej orzechowych oczu mówił mu, że nic nie jest w porządku. Bardzo delikatnie i powoli się do niej zbliżył. Zaskoczona Gryfonka osłupiała, nie mogąc wykonać żadnego ruchu. Blondyn odgarnął włosy z jej szyi i lekko się nad nią pochylając, popatrzył jej głęboko w oczy.

– Więc skoro nie wiesz o co mi chodzi, to może wytłumaczysz mi skąd te ślady?

Przez sekundę wydało mu się, że Granger się rozpłacze, ale było to jednak mylne wrażenie. Gwałtownie strąciła jego rękę, po czym się odsunęła. Nie przypuszczał, że jego dociekliwość tak bardzo wyprowadzi ją z równowagi.

– Nie twój interes! – krzyknęła wojowniczo, zasłaniając sobie z powrotem szyję.

– Tak się składa, że to jest mój interes. – stwierdził beznamiętnie.

Chciał jeszcze coś dodać, ale zamilkł, dochodząc do wniosku, że nie może pokazać kasztanowłosej jak bardzo się o nią martwi. Dlatego też, zamiast rozpaczania i próby błagania dziewczyny, aby cokolwiek mu zdradziła, zaśmiał się jedynie bez krzty wesołości.

Hermiona niepewnie stanęła naprzeciw niego, krzyżując ręce na piersi. Widząc zbyt pewne siebie zachowanie Malfoya, zacisnęła wściekle zęby.

– Muszę cię rozczarować, ale…

– Posłuchaj, Granger – przerwał jej blondyn z rozbawieniem. – Jesteśmy tutaj razem, rozumiesz? I jeżeli masz jakiś problem, to możesz, a wręcz musisz mi o nim powiedzieć. Oczywiście, jak jest to coś ważnego, bo nie chcę słuchać w kółko o tym, że ta szkoła napawa cię ogromnym lękiem.

– W takim razie nie mam żadnych innych problemów. A teraz muszę wracać do pokoju… –  powiedziała ze sztucznym uśmiechem. 

Próbowała go wyminąć, ale Draco złapał ją za rękę, tym samym zatrzymując w miejscu.

– Wiesz, że ja zawsze dostaję to, czego chcę.

– Przykro mi, nie tym razem. To moja sprawa. Jasno dałeś mi do zrozumienia, że mam się w nic nie mieszać. Teraz oczekujesz, że ze wszystkiego ci się zwierzę, bo, jak mówisz, jesteśmy tu razem? – Głos Hermiony niebezpiecznie drżał, a w jej oczach wręcz tańczyły iskierki gniewu. – Jestem ci wdzięczna za troskę, ale nie chcę twojej litości.

Zaległa głucha cisza, podczas której obydwoje wpatrywali się w siebie, próbując nawzajem rozszyfrować swoje myśli. Draco widział, że pod tą maską złości kasztanowo włosa jest naprawdę rozbita. Nie mógł znaleźć słów, aby udzielić jej jakieś sensownej odpowiedzi. Gdzie podziała się jego pewność siebie? Czemu nagle stał się taki miękki?

– Nie masz zamiaru mi niczego powiedzieć. – Było to raczej stwierdzenie niż pytanie.

Granger pokiwała od razu głową, nie zauważając groźnego błysku w oczach przywódcy Slytherinu.

– Dobrze. Możesz sobie milczeć – zgodził się.

Coś w wyrazie jego twarzy podpowiedziało jej, że zaraz nastąpi coś nieprzyjemnego. Wiele razy budził w niej strach, ale teraz było zupełnie inaczej. Nie mogła rozszyfrować uczuć blondyna. Jego szare oczy wydały jej się być puste; obojętne, niezdradzające żadnych emocji. Dopiero później przez ułamek sekundy wydało jej się, że dostrzegła w nich niezmierny żal.

Draco pochylił się w jej stronę po raz kolejny, cały czas trzymając jej dłoń w żelaznym uścisku. Zatrzymał się na tyle blisko jej twarzy, że była w stanie policzyć plamki w jego tęczówkach. Mimowolnie cała się spięła, zapominając całkowicie o doskwierającym jej chłodzie.

– Możesz sobie milczeć – powtórzył bardzo cichym, złowieszczym głosem. – Tylko, że ja i tak się dowiem, co ci się stało. Nie pozwolę żeby ktoś źle ciebie traktował. Może cię to dziwić, ale nie zamierzam dać nikomu tej satysfakcji. A teraz… nie zostawiasz mi wyboru.

Hermiona z opóźnieniem zrozumiała sens jego słów. Już miała spytać, co chce zrobić, gdy blondyn niespodziewanie zaczął coś szeptać, nie spuszczając z niej wzroku.

– Legre mens.

Cała zesztywniała, kiedy pojęła, co chłopak właśnie robi. Z niedowierzaniem i złością zaczęła mu się wyrywać, ale było już za późno.

Wiedział, że Granger być może jeszcze bardziej go po tym znienawidzi, ale nie miał wyboru. Nie mógł pozwolić, żeby ktoś dotykał ją w taki krzywdzący sposób.

Wypowiadając zaklęcie leglimencji, wiedział na co się porywa. Wtargnął bez zgody do cudzego umysłu. Poczuł jak Hermiona zaczyna ciężko oddychać, jak próbuje mu się bezskutecznie wyrwać. Nie mogła odwrócić wzroku. 

W pierwszej chwili zobaczył tylko urywki nakładających się na siebie wspomnień. Przeleciała mu przed oczami niewyraźna twarz Pottera i Wiewióry. Potem rozpoznał obraz Wieprzleja, siedzącego prawdopodobnie w Pokoju Wspólnym Gryffindoru. Musiała myśleć o przyjaciołach. Z pewnością bardzo za nimi tęskniła.  Miał przed sobą prawdziwą plątaninę wspomnień ; obrazy wirowały mu przed oczami, nie mogąc uformować się w nic konkretnego. Nie był zbyt dobry w tej dziedzinie, ale i tak wyczuł, że coś jest nie tak. Wyraźna blokada ciążyła w umyśle dziewczyny. I nie miało to nic wspólnego z próbami obrony Granger, nie znała bowiem oklumencji. Nie miał pojęcia, co to może oznaczać, ale jedno było pewne – nie był pierwszą osobą, która czytała jej w myślach. Robienie czegoś  wbrew kasztanowłosej wcale nie sprawiało mu przyjemności, więc poczuł coś w rodzaju ulgi, kiedy wreszcie coś  wyłapał. Zamazane kolory przestały się ze sobą zlewać i usłyszał w głowie jej zduszony  szloch, a potem jak przez mgłę mignęła mu twarz Erica. Pochylał się nad nią i wprost syczał słowa groźby.

 Granger znowu musiała przeskrobać. Nadal węszyła, nie miała zamiaru odpuścić. W zamian za to, młody Dashwood postanowił się zemścić. Chyba żadne określenie nie mogło odzwierciedlić tego, co w tej chwili poczuł. Miał ochotę znaleźć tego drania i zadać mu niesamowity ból; mógłby z przyjemnością się nad nim znęcać i słuchać jego krzyków rozpaczy z chorą satysfakcją.

Momentalnie puścił Hermionę, wybawiając ją równocześnie z siły zaklęcia. Jak zwyczajny tchórz stanął do niej plecami, obawiając się jej spojrzenia. Nie miał ochoty na nią patrzeć. Nie chciał zobaczyć w jej oczach tej niechęci i zawodu do swojej osoby. Wiedział, że mu tego nie daruje. Czuł przez moment jej wzrok na sobie. Kątem oka zauważył , że cała się trzęsie, ledwo trzymając się na nogach. Kręciła głową na boki jak obłąkana, nie mogąc zrozumieć zachowania Malfoya.

– Jak mogłeś… – Jej lodowaty szept zdawał się rozedrzeć gęste powietrze na kawałki.

 W jej głosie było tak wiele jadu i wstrętu. Od tak dawana nie zwracała się do niego w ten sposób. Nie czekając na nic więcej ruszyła biegiem do ich mieszkania, chcąc jak najszybciej uciec od tego nieobliczalnego Ślizgona. Nie obchodziło jej, że naruszył jej prywatność tylko dlatego, bo się o nią martwił.

Stał, wpatrując się beznamiętnym wzrokiem w otaczającą go ciemność. Wiedział, że za bardzo przejął się jej losem. Zdawał sobie także sprawę, że zrobi wszystko żeby w tym miejscu nie musiała cierpieć. Obiecał sobie ją ochronić, a teraz sam pozwolił żeby Dashwood jej zagroził. W dodatku osobiście przed momentem zadał jej ból. Jeszcze nigdy nie bał się spojrzeć jej w oczy, aż do teraz. Obawiał się tego co mógłby w nich zobaczyć. Wystarczył ton jej głosu, żeby czuł niechęć do siebie.

Będąc tak opuszczony i samotny, zrozumiał, że zależy mu na Hermionie Granger. Zależało mu na niej jak na żadnej innej kobiecie. I mimo to, że właśnie ją do siebie zraził, odwrócił się i ruszył zdecydowanie przed siebie. Wprawdzie czuł przemożną potrzebę zamordowania Erica, ale porzucił te plany na kolejny dzień. Przecież noc dopiero się zaczęła. Musiał zrzucić gdzieś w dal swoją maskę obojętności i zacząć wreszcie prawdziwe  walczyć  o kasztanowłosą Gryfonkę, póki jeszcze nie było za późno. 

***

 Hermiona nie wiedziała, co tak właściwie się z nią działo. Pragnęła teraz jedynie uciec od wszystkich problemów i nieprzyjemnych sytuacji, po czym zaszyć się w bezpiecznym miejscu. Z daleka od wszystkich. Z daleka od ludzi, którzy mogliby zadać jej ból swoimi czynami. Czuła się wyczerpana i w rzeczy samej taka właśnie była. Opuściły ją wszystkie siły. Tak bardzo się zawiodła! W jakimś stopniu zaufała Malfoy'owi, wytworzyła się nawet między nimi specyficzna więź porozumienia. Może przez ostatnie dni nawzajem nie traktowali się zbyt przyjaźnie, ale to nie oznaczało, że teraz  musiał podchodzić do niej w taki bezwzględny i władczy sposób. Jakim prawem mógł posunąć się do zajrzenia w głąb jej umysłu, tym samym ignorując jej zdanie i przestrzeń prywatną? Nie sądziła, że może okazać jej tak wielki brak szacunku. Utwierdziła się tylko w przekonaniu, że to bezwzględny arystokrata, któremu nie można odmawiać, bo inaczej siłą wydusi z ciebie potrzebne informacje. Doskonale zdawała sobie wcześniej sprawę z natury Ślizgona; czemu w takim razie o tym zapomniała i nazbyt się przed nim otworzyła? W Hogwarcie od zawsze zastraszał innych uczniów wyłącznie w celu zabawy bądź dostania czegoś w zamian. Była to naprawdę chora taktyka a Hermiona czuła się w tym momencie jak potencjalna ofiara, chociaż Ślizgon zobaczył jedynie  jedno wspomnienie. 

Wchodząc do swojego obecnego pokoju na poddaszu, zatrzasnęła za sobą głośno drzwi. Skierowała się natychmiastowo do łazienki. Pilnując się żeby nie spojrzeć na swoje odbicie w lustrze, przemyła twarz zimną wodą.  Jak najprędzej przebrała się w czarne dresy i założyła naciągnięty sweter, po czym od razu udała się do łóżka. Dopiero wtedy zorientowała się jaka była przemarznięta. Poczuła paraliżujące ciepło, kiedy przykryła się swoją kołdrą pod samą szyję. Powoli przestawała się trząść. Była świadoma tego, że teraz z pewnością nie zaśnie. Gdy tylko zamykała oczy, widziała przerażającą twarz Erica, albo puste spojrzenie oczu Malfoya, co było chyba jeszcze gorsze. Pragnęła jednakże odpłynąć, nie chciała bowiem już żadnej konfrontacji z blondynem.  Uznała, że wtedy najlepszym wyjściem będzie unikanie arystokraty, choć w głębi serca wiedziała, że i tak nie będzie w stanie długo wytrwać w tym postanowieniu. W tamtym momencie czuła się zbyt zmęczona i sfrustrowana żeby analizować tą całą, rzekomą troskę Malfoya. Nie chciała się zastanawiać, czy faktycznie chciał jej pomóc i tylko dlatego wtargnął w jej myśli. Bądź co bądź, nic nie mogło zmienić faktu, że tak czy siak, źle rozegrał tą sytuację.

Leżała, trwając w niczym niezmąconej ciszy. Próbowała przestać zadręczać się niepotrzebnymi sprawami. Jutro przyjdzie pora na rozważenie tego całego dnia, który na szczęście dobiegł już końca.

Jakie wielkie było jej zdumienie, gdy nagle drzwi od mieszkania otworzyły się delikatnie i do środka wszedł Draco. Był na tyle bezczelny żeby teraz tak po prostu wracać. Perspektywa wspólnego mieszkania jeszcze bardziej załamała Gryfonkę. Odwróciła się powoli na bok, kuląc się przy tym w kłębek i zamknęła oczy. Miała jedynie nadzieję, że chociaż dzisiaj zostawi ją w świętym spokoju.

Usłyszała jak od razu przeszedł do sypialni. Tak po prostu, bez żadnego wahania. Potem usiadł na swoim posłaniu i trwał tak przez nieokreślony czas. Hermiona była ciekawa, co teraz sobie o tym wszystkim myśli.

Jak na złość, jej ciężki, przerywany oddech było słychać w całym pomieszczeniu. W dodatku głośne bicie jej serca także mąciło ciszę. Nie mogła zaplanować nad swoim przyśpieszonym oddechem, z niewiadomych powodów nie potrafiła się uspokoić, co było dość dziwne, gdyż tak naprawdę nic jej w tej chwili nie groziło. Czuła się strasznie nieswojo, dochodząc do wniosku, że blondyn cały czas trwa w bezruchu i prawdopodobnie się jej przygląda. Miała przemożną ochotę żeby wykrzyczeć mu w twarz wszystko, co o nim myśli, ale w porę się powstrzymała. Jutro to przemyśli, a teraz najwyższa pora, aby udać się spać. Jednak ani trochę nie czuła senności. Przez napiętą atmosferę, jedynie denerwowała się jeszcze bardziej, pobudzając do czuwania.

– Granger… – musiało minąć sporo czasu, albo może tak tylko się jej wydawało, nim usłyszała głos Malfoya.

Momentalnie znieruchomiała, przeklinając siebie w myślach, że zwykłe wypowiedzenie jej nazwiska przez niego potrafi wzbudzić w jej sercu tak wiele niespotykanych uczuć. Uznała, że będzie obstawać przy swoim postanowieniu – ignorancja była w tej chwili najlepszą obroną zarówno jak i atakiem na Ślizgona.

– Myślę, że… Musimy jeszcze coś ustalić, jeszcze dziś – powiedział skruszonym głosem.

Kasztanowłosa oniemiała ze zdziwienia. Nie przypominała sobie, kiedy ostatni raz słyszała go takiego niepewnego czy delikatnego. Poczuła bolesne ukłucie w sercu. Jej cała złość stopniowo zaczynała zanikać. Jedynie siłą woli powstrzymała się żeby milczeć.

Draco chyba zrozumiał, że nie będzie mu tak łatwo jej nakłonić do rozmowy, bo westchnął ciężko.

– Posłuchaj… – zaczął, można było zauważyć, że próbuje taktowanie dobrać słowa, co zaimponowało w pewien sposób Hermionie – Masz rację, Granger. Ostatnio całkiem cię olałem i nie doceniłem powagi tej sprawy. No wiesz, ciągle mi nawijałaś o tym, jak tu podejrzanie, a ja zamiast przy tobie być… Prościej mówiąc naraziłem cię na gniew tego… – Zacisnął zęby, powstrzymując się od użycia niezbyt grzecznego określenia. – Powinniśmy razem próbować coś zdziałać zamiast w pojedynkę, bo to naprawdę niebezpieczne miejsce… no i ludzie.

Kasztanowłosa mogła sobie wyobrazić, ile trudu kosztowała go ta wypowiedź. Nie dość, że otwarcie przyznał jej rację, to jeszcze powiedział, że powinni razem współpracować, nie wspominając już o tym, że sam obarcza się za to, co zrobił jej Dashwood. Chciała mu coś odpowiedzieć, przecież blondyn na to czekał! Głos jednak uwiązł jej w gardle. Zdumiona nagłą postawą swojego współlokatora, musiała powstrzymać łzy cisnące jej się do oczu. Wzruszenie z niewiadomych powodów złapało ją za gardło. Przepełniały ją skrajne emocje. Z jednej strony potrzebowała rozmowy z tym pozytywnie nastawionym Malfoy'em, lecz z drugiej nadal nie mogła się przemóc i tak zwyczajnie puścić w niepamięć tego co uczynił.

– Nie chcę żeby od teraz nasza znajomość wyglądała w ten sposób – wyznał bardzo cicho, mówił nienaturalnie spokojnie i szczerze. – Nie jesteśmy w Hogwarcie, nie musimy siebie w kółko unikać. Jeden raz zachowujmy się tak jak chcemy. – Wziął głęboki wdech. – Wiem, że teraz całkowicie zawaliłem… Pamiętaj, że nie jesteś sama  – zakończył z ledwo dosłyszalnym smutkiem.

Z pewnością nie tego się po nim spodziewała. Sam sposób mówienia blondyna, był dla niej zupełnie obcy – taki delikatny, wręcz czuły… Naprawdę w jednej chwili zagubiła się w swoim położeniu. Czuła ciepło w sercu, ale w ogóle nie wiedziała, co zrobić dalej.  W jej głowie ciągle pobrzmiewały ostatnie słowa Dracona: „Pamiętaj, że nie jesteś sama". Ale praktycznie rzecz biorąc nie miała obok siebie żadnego przyjaciela. Wprawdzie Malfoy sam dał jej do zrozumienia, że chce być jej wsparciem, ale jaką miała gwarancję, że znowu nie zrobi czegoś wbrew jej woli? Była załamana i rozbita do tego stopnia, że nawet nie zauważyła, gdy z jej oczu zaczęły obficie wypływać gorzkie łzy. Dopiero, gdy jej ciało przeszedł dreszcz, zorientowała się, że właśnie pokazuje jaka jest słaba i bezsilna. I choć chciała się uspokoić, stało się to niemożliwe. Dała upust wszystkim swoim emocjom, które dławiła w sobie od początku. Nagle wszystko straciło sens. Leżała, głośno szlochając.

Niespodziewanie poczuła lekki dotyk na swoim ramieniu. Draco podszedł do niej i złapał ją pocieszająco za ramię. Chyba nie wiedział jak do końca ma się zachować, gdyż stał tak parę chwil w miejscu i z zamyśleniem patrzył na Granger. Nie strzepnęła jego ręki, co więcej, gdy blondyn nagle znalazł się tuż obok niej, także go nie zatrzymała. Mianowicie Ślizgon położył się na łóżku Hermiony i choć leżała do niego tyłem, trochę niepewnie ją objął. Nie zareagowała, za bardzo przejęta. Momentalnie jednak się spięła.

Czując jak jego ramiona mocno ją oplotły, doszła do wniosku, że nie siedzi w tym wszystkim sama. Przez krótką chwilę uwierzyła w słowa, które przed momentem od niego usłyszała.

Doszedł do niej wyraźnie zapach jego mocnych perfum. Jego ciało przylegało do niej; miała wrażenie, że idealnie się w niego wpasowała, jakby jego ramiona były wprost stworzone do przytulania jej.

– Granger… Cii…– powtarzał cały czas z ogromną czułością i smutkiem.

Hermiona wiedziała, co to znaczy. Była świadoma, że jego obecność zarówno jak i dotyk, są jej potrzebne. Chociaż wciąż w jakimś najmniejszym stopniu go nienawidziła, to pragnęła żeby teraz i zawsze przy niej trwał. Marzyła żeby pokazywał jej to, co czuje – tak samo, jak przed chwilą się przed nią otworzył. Zapomnieli obydwoje o wszelkich uprzedzeniach do siebie.

Po jakimś czasie zalała ją fala spokoju, a jej panika bezpowrotnie zniknęła. Blondyn cały czas ją oplatał, zatapiając swoją głowę w jej kasztanowych włosach. Dzisiaj chyba nie miał zamiaru jej puścić. Czuła na plecach jego szybko bijące serce i twardy tors. Byli tak blisko siebie… A potem zasnęła z Draconem obok siebie, przekonując się, że blondyn już dawno wkradł się do jej serca. Była pewna, że od teraz sprawy przybiorą lepszy obrót wydarzeń. Przynajmniej będzie miała kogoś obok siebie.

***

Biały puch już od wielu miesięcy pokrywał rozległe tereny, ale mimo to codziennie przybywało go coraz więcej. Jak się okazało z rana, w nocy musiała mieć miejsce prawdziwa burza śnieżna, ponieważ przez ogromną ilość białych drobinek, nie było w ogóle  sposobu żeby poruszać się po błoniach.  Zegar wybił właśnie godzinę dziewiątą, podczas gdy ona stała przy jednym z okien, w Pokoju Wspólnym Gryfonów i zamyślonym wzrokiem oglądała rozległe widoki. Normalnie o tej porze miałaby lekcję zielarstwa, ale z powodu braku możliwości dostania się do cieplarni, została odwołana. Profesor Sprout nie była z tego faktu zadowolona. Twierdziła, że czwarta klasa  musi się uczyć, a nie otrzymywać dodatkowy czas wolny. 

Ginny Weasley westchnęła przeciągle i zerknęła przez ramię na garstkę uczniów przebywających w pomieszczeniu. Jej wzrok zatrzymał się Harry'm i Ronie. Mieli akurat przerwę i wykorzystywali ją w pełni na odrabianie zaległych zadań z transmutacji. Jak widać nieobecność Hermiony robiła swoje – od czterech dni chłopcy uczyli się po nocach, nie potrafiąc umiejętnie zaplanować sobie czasu. Brązowowłosy wyłapał jej znużone spojrzenie i nim zdążyła się odwrócić, rzucił książki, po czym natychmiast pojawił się obok niej. Lekko zaskoczona, odruchowo przeczesała dłonią długie włosy.

 – Wszystko dobrze, Ginny? – zapytał Gryfon z troską.

– Tak – odparła od razu, uśmiechając się delikatnie.

Uwielbiała właśnie w Harry'm tą empatię i troskę o wszystkich wokół. Zignorowała swoje przyśpieszone bicie serca na widok jego szczerego uśmiechu.

– Jesteś pewna? – drążył z powątpiewaniem.

– Tylko… Trochę się o nią martwię – przyznała cicho, doskonale wiedząc, że zielonooki zrozumie, kogo ma na myśli. – Nie dziwi cię to, że sowy przyniosły z powrotem listy, które jej napisaliśmy? Obiecała mi wcześniej, że na pewno do mnie napisze kiedy tam przyjedzie, a tymczasem…

– Może ma mało czasu albo wypadło jej to z głowy – zasugerował chłopak bez przekonania.

Obydwoje dobrze wiedzieli, że Hermiona na pewno o nich by nie zapomniała i sama z pewnością wysłałaby im chociaż najkrótszą wiadomość. Ginny stwierdziła, że jeżeli Harry nawet boi się o swoją przyjaciółkę, to i tak doskonale ukrywa swoje emocje.

– Chyba sam w to nie wierzysz – mruknęła posępnie i wlepiła wzrok w zaśnieżone błonia.

– Myśl pozytywnie. Gdyby coś się jej stało… To przecież nie jest tam sama.

– Chodzi ci o Malfoya? – prychnęła lekceważąco – Nie wiem, czemu pokładasz w nim takie nadzieje, Harry. Dobrze wiesz jaki on jest… Chamski i wredny. Nigdy nie zrozumiem dlaczego Dumbledore zgodził się na ten chory pomysł Umbridge. Nie dość, że ta ropucha coraz bardziej się rządzi, to jeszcze chwila, a wyśle na warunkowy Hagrida! Czemu Dumbledore pozwala jej na taką władzę? To wiadome, że Sam-Wiesz-Kto powrócił po ucieczce śmierciożerców – zakończyła z oburzeniem.

– Dobrze cię rozumiem – westchnął Harry z mieszaniną smutku i złości w głosie. – Musimy czekać na jego dalszy ruch, tak twierdzi Syriusz… Co do Hermiony… Myślę, że najlepiej będzie porozmawiać o tym z McGonagall. Śmiało możemy się jej spytać, co wie na jej temat.

– Masz rację – zgodziła się. – Podejdę do niej jeszcze dziś.

– Pójdę z tobą – zaproponował.

 Brązowowłosy Gryfon poklepał ją pokrzepiająco po plecach i odwrócił się z zamiarem wrócenia do Rona, który kończył swoje wypracowanie.

– Harry – zatrzymała go jeszcze niepewnie.

Chłopak przystnął i popatrzył w jej piwne oczy.

– Widziałam cię wczoraj z Cho – powiedziała, karcąc siebie w myślach, że zaczyna ten temat. – Jak się wam układa?

Zielonooki nagle się zaczerwienił, co spowodowało, że siostra Rona cała się spięła. Znała go na tyle dobrze, że umiała poprawnie odczytać jego reakcje. Wyglądało, że miał wobec Krukonki plany.

– No wiesz… zaprosiłem ją do Hogsmeade w walentynki. Oficjalnie nie jesteśmy jeszcze razem, ale nie wiem, czy ona w ogóle tego chce… –bąknął nieśmiało pod nosem.

Rudowłosa wymusiła na sobie sztuczny uśmiech.

– Wydaje mi się, że zależy jej na tobie. Ale i tak uważaj… Żebyś tylko był z nią szczęśliwy – szepnęła. Zabrzmiała przy tym wyjątkowo smutno, co Harry zauważył ze zmarszczonymi brwiami.

– Pytam tylko z ciekawości. – Ucięła pośpiesznie temat, widząc jak Ron zbiera swoje rzeczy. – Musicie już iść na lekcje – dodała szybko, uprzedzając chłopaka, który właśnie chciał coś powiedzieć.

Odwróciła się do niego plecami, z powrotem zwracając się do okna. Czuła się upokorzona. Od zawsze była zakochana w Potterze, ale ostatnimi czasy udało jej się to skrzętnie ukrywać. Swojego obecnego chłopaka, Michaela, traktowała jak bliskiego przyjaciela. Tymczasem gdy codziennie walczyła z potęgującym się w niej uczuciem rozpaczy i tęsknoty na widok Gryfona, on zwracał jedynie uwagę na Cho Chang, która, jej zdaniem, leciała tylko na jego sławę i chciała jakoś pocieszyć się po zmarłym chłopaku. Zielonooki niespodziewanie się do niej zbliżył, przerywając tym samym  zgorzkniałe myśli dziewczyny.

– Nie martw się, Ginny – szepnął jej do ucha, drażniąc przy okazji swoim oddechem jej policzek.

Powstrzymała głębokie westchnięcie i jak zawsze zignorowała bicie swojego oszalałego serca. Gdy z powrotem się odwróciła w Pokoju Wspólnym nie było już ani Harry'ego, ani Rona.

Ze zrezygnowaniem udała się do swojego dormitorium żeby przeglądnąć notatki z zaklęć. Na szczęście cały pokój okazał się pusty. Położyła się wygodnie na swoim łóżku, biorąc do dłoni książki. Nie mogła jednak się skupić. Odgoniła od siebie natrętne myśli na temat Harry'ego, ale cały czas zastanawiała się nad tym, co słychać u Hermiony. Nagle jej kartka z zapiskami zaczęła płonąć. Ginny nie rozumiejąc co się dzieje, momentalnie ją puściła i szybko sięgnęła po różdżkę, w celu ugaszenia ognia. Jednak gdy z powrotem się odwróciła, jej notatki leżały zwyczajnie na łóżku. Rudowłosa Gryfonka zdumiona sięgnęła po nie ostrożnie ręką. Formułki zaklęć wciąż na niej widniały, ale z drugiej strony było coś napisane. Zaintrygowana, doszła do wniosku, że ktoś przekazał jej wiadomość. Wstrzymując oddech, przebiegła wzrokiem po niezbyt długim  tekście, rozpoznając pismo swojej przyjaciółki.

Kochana Ginny!

Nie mam zbyt wiele czasu. Ogniowy pył to jedyny sposób, w jaki mogłam się z Tobą skontaktować. Falcon jest całkiem inny niż myślałam. Pełno tutaj podejrzanych osób i niepokojących wydarzeń. Mogłabyś poszukać czegoś o tej szkole i niezwłocznie mi napisać przez pył, czego się dowiedziałaś? Wiem, że już szperałyśmy w bibliotece, ale nie udało nam się niczego ustalić.

Uściskaj ode mnie Rona i Harry'ego.

Pozdrawiam,

Hermiona.

Panna Weasley parokrotnie przeczytała krótki liścik. Poczuła ulgę – Hermiona szczęśliwie dotarła do celu. Jej obawy jednak się potwierdziły. Z tą całą akademią było coś nie w porządku. Sam fakt, że Granger musiała tak dyskretnie wysłać jej jakąkolwiek wiadomość, napawała ją lękiem. Postanowiła, że musi po raz kolejny dostać się do Działu Ksiąg Zakazanych i czegoś się dowiedzieć. Wcześniej przekaże wszystko Harry'emu i Ronowi. Liczyła na to, że Hermiona cały czas na siebie uważa.

Spakowała szybko swoje książki do torby i poprawiła swoją szatę. Przed wyjściem z dormitorium przejrzała się w lustrze – proste, rude włosy opadały jej nienagannie na ramiona, a piwne oczy błyszczały z przejęcia.

Opuściła Pokój Wspólny z zamiarem udania się do biblioteki. Czuła się o wiele lepiej, mając przed sobą jasną misję. Nie znosiła bezczynnego siedzenia, a ostatnio robiła to zbyt często. Trzymała cały czas w ręce kartkę z notatkami wraz z krótkim listem. Raz po raz na niego zerkała, dlatego też rozkojarzona, nie zauważyła zza zakrętem pewnej osoby, w skutek czego zderzyła się z nią i z łoskotem upadła na posadzkę, przy okazji puszczając trzymaną stronę. Spojrzała z wyrzutem przed siebie i jej wzrok spoczął na Zabinim.

– Uważaj jak chodzisz, Weasley – powiedział szorstko Ślizgon, wyciągając niespodziewanie rękę do Ginny, aby pomóc jej wstać.

Dziewczyna nie pokazała, jak ten gest bardzo ją zdziwił.

– Poradzę sobie – prychnęła lekceważąco, odrzucając jego ofertę, po czym szybko podniosła się z ziemi.

Blaise posłał jej rozdrażnione spojrzenie. Już miał ją minąć, gdy zobaczył, że siostra Rona szuka czegoś wzrokiem. Zorientował się, że chodzi o kawałek papieru, który chwilę temu wypadł jej z rąk. Zauważając go wcześniej niż ona pod rzeźbą Jedookiej Czarownicy, podszedł do posągu i podniósł kartkę. Zamierzał go jej wręczyć, gdy nagle jego wzrok zatrzymał się na krótkim liściku. Widząc podpis " Hermiona" momentalnie znieruchomiał.

– Hej! – warknęła wściekle panna Weasley, widząc jak czarnoskóry czyta jej własność. – Nikt cię nie nauczył, że nie dotyka się cudzych rzeczy?!

Pośpiesznie do niego ruszyła. Próbowała wyrwać mu swoją własność, ale Ślizgon odwrócił się do niej tyłem, wciąż czytając treść listu skierowanego do Ginny.

Rudowłosa niewiele myśląc skoczyła na Zabiniego.

– Oddawaj to! – krzyczała, równocześnie łapiąc się jego pleców i przy okazji zasłaniając mu oczy.

– Zwariowałaś? Złaź ze mnie! – oburzył się, starając się strącić z siebie dziewczynę.

Nigdy nie przypuszczał, że jest na tyle śmiała i bezczelna żeby się go tak uczepić. Jednym ruchem delikatnie ją z siebie zrzucił. Weasley podczas lądowania na ziemi wyrwała mu zwitek papieru z dłoni i schowała go bezpiecznie do torby.

– Odbiło ci? – zapytał groźnie, mrożąc ją wzrokiem.

Ginny zadowolona, że wygrała, podniosła się po raz kolejny z posadzki i spojrzała hadro w oczy swojemu wrogowi, zadzierając przy tym do góry głowę z prowokacją.

– Nie masz prawa czytać cudzej korespondecji!

– Właśnie że mam, Weasley – odparł spokojnym tonem. – Jeżeli to moja sprawa, mam do tego prawo.

– Twoja sprawa? – powtórzyła dziewczyna wytrzeszczając oczy. – To wiadomość do mnie od Hermiony jakbyś nie zauważył!

– A z kim Granger tam jest? Z Malfoy'em! A Malfoy to mój przyjaciel jakbyś zapomniała – powiedział oschle, nie spuszczając gniewnego wzroku z rudowłosej.

– Co ma do tego Malfoy? Hermiona nic o nim nie napisała, a zresztą ta fretka w ogóle mnie nie obchodzi.

– Uważaj lepiej na to, co mówisz…

– Nie, nie będę uważała, bo nie mam ku temu powodów – stwierdziła wojowniczo, lekceważąc groźny uśmiech Blaise'a. – Myślisz, że mnie zastraszysz tak jak każdego innego, a potem dostaniesz to czego chcesz? Muszę cię rozczarować, ale nie jestem tą jedną z twoich głupich Ślizgonek! I mam gdzieś, twojego całego Malfoya!

Odwróciła się na pięcie i ruszyła zdecydowanie przed siebie. Ślizgon jednakże nie miał zamiaru odpuścić, gdyż znalazł się nagle przed nią, nieco ją strasząc.

– Masz rację, Weasley. Nie jesteś tą jedną z moich głupich Ślizgonek. Jesteś tą jedną z głupich Gryfonek – przyznał nienaturalnie opanowanym tonem. – A teraz mnie posłuchaj. Nie mam ochoty rozmawiać z taką zdrajczynią krwi, jak ty. A ty nie masz pewnie zamiaru gadać z takim wrednym i chamskim gościem jak ja. Ale szczerze powiedziawszy nie obchodzi mnie to, bo chcę się tylko dowiedzieć, co miała na myśli Granger pisząc, że ten Falcon jest jakiś podejrzany czy niepokojący.

Ginny wpatrywała się w Ślizgona, nie wiedząc jak ma się ostatecznie zachować. Jego szczerość jej zaimponowała – „z takim wrednym i chamskim gościem jak ja”. Przynajmniej był świadomy jak jest postrzegany przez innych. Wyrafinowany przyjaciel Malfoy’a. Za to jak ją przed chwilą obraził, była gotowa dać mu w twarz, ale w porę się powstrzymała. Reagowała na to wszystko zbyt emocjonalnie, taka już była. Po chwili namysłu doszła do wniosku, że Zabini na pewno czuje się podobnie jak ona. Jego jedyny przyjaciel, o ile mogła nazwać tak tą malowaną fretkę, wyjechał i nie dał mu najmniejszego znaku życia. Westchnęła, powoli się uspokajając.

– Czego ode mnie oczekujesz, Zabini? – zapytała nieprzyjaźnie. – Nic o nich nie wiem. Dopiero z rana dostałam od Hermiony tą krótką wiadomość, którą przed chwilą tak bezczelnie przeczytałeś – uśmiechnęła się kpiąco widząc jak czarnoskóry teatralnie przewraca oczami. – Chcę tylko dowiedzieć się czegoś o tym Falconie, ale nie wiem jak.

– Dlaczego nie wiesz? – zdziwił się, a jego głos nie był już tak przesycony wrogością jak minutę temu.

– Normalnie. Informacje o tej szkole są tylko w Dziale Ksiąg Zakazanych. A ja nie wiem, jak się tam dostać.

– Weź zgodę od McSztywnej – poradził rozsądnie.

– Gdyby to było takie łatwe, to już bym to zrobiła. – zirytowała się.

Blaise zmarszczył czoło gorączkowo się nad czymś zastanawiając. Na jego poważnej twarzy malował się wyraz rozdarcia.

– Myślisz, że mogą mieć tam kłopoty? – zapytał całkiem szczerze, przez co Ginny poczuła się nieswojo. Nigdy nie rozmawiała tak normalnie z jakimkolwiek przedstawicielem Slytherinu. W dodatku jeszcze z chłopakiem, który wielokrotnie szydził z jej rodziny.

– Mam złe przeczucia. – przyznała cicho, momentalnie smutniejąc.

– W takim razie, załatwię nam zgodę od Snape'a – stwierdził z dziwnym błyskiem w oku.

– Nam? Na pewno nie. Działam na własną rękę… – zaprzeczyła dziewczyna z niedowierzaniem.

Zabini wzruszył jedynie ramionami.

– Jak chcesz. Tak czy siak, wykombinuję dzisiaj pozwolenie i pójdę do działu po południu. Później poszperam i sam jakoś skontaktuję się z Draconem. Choć i tak na pewno sobie poradzi… Na twoim miejscu martwiłbym się tylko o Granger – powiedział patrząc na nią z góry.

– Hermiona poradzi sobie lepiej niż twoja fretka w trudnej sytuacji – fuknęła ze złością. – Co do tej biblioteki…– zaczęła niepewnie.

Chłopak twierdził, że pójdzie tam po południu, a ona załatwiłaby to pewnie w nocy, znowu wkradając się do Działu Ksiąg Zakazanych. Musiałaby poprosić Harry'ego żeby pożyczył jej pelerynę niewidkę. Gryfon na pewno wszystko powtórzyłby Ronowi, a on zarządziłby, że sam z brązowowłosym wybada cały temat. Krócej mówiąc, na pewno do niczego by jej nie dopuścili i w dodatku musiałaby długo czekać żeby się czegoś dowiedzieć.

– Dobra. Pójdziemy tam razem, ale jeżeli coś wykombinujesz, obiecuję ci, że się  zemszczę – zagroziła mu stanowczym głosem.

Ślizgon uśmiechnął się zaczepnie i wyrzucił ze siebie z rozbawieniem:

– Możesz być spokojna, Weasley. Nie czerpię żadnej satysfakcji z oglądania twojego szpetnego…

– Zabini! – upomniała go surowo. – Zważaj na swoje słowa! A teraz idź i załatw od Snape'a tą zgodę. Tylko nie mów mu, że chcesz sprawdzić Falcon.

– Nie jestem głupi – mruknął z politowaniem, po czym ją wyminął.

– Nie byłabym tego taka pewna – powiedziała głośno Ginny i nie odwracając się za siebie, ruszyła w kierunku sali z zaklęciami z szerokim uśmiechem triumfu na twarzy.

Usłyszała jeszcze jak wkurzony Blaise mruczy coś pod nosem.

Miała niejasne wrażenie, że chłopak zaprezentował jej przed chwilą sobą całkiem inną postawę niż zazwyczaj. Wprawdzie nadal był kpiący i wredny, ale nie zachowywał się jak taki typowy Ślizgon. Doszła do wniosku, że podczas wszelkich sprzeczek między ich domami, to zawsze Malfoy grał główną rolę, a Zabini stał obok niego ciągle przytakując. Z pewnością nie był aż tak szyderczy i zapyszały jak Malfoy. Miał pewną kulturę; przecież gdy na niego wpadła, wyciągnął do niej dłoń, co samo w sobie było niespotykane. Nigdy nie zwracała na niego większej uwagi, więc zdziwiła się bardzo uświadamiając sobie, że chłopak zwykle zachowywał się milcząco. Może różnił się od swojego odwiecznego kompana, Malfoya, ale mimo tego i tak widziała w nich pewne podobieństwa. Udała się na lekcje w o wiele lepszym humorze niż wcześniej. Za niedługo dowie się czegoś na temat tej nietypowej akademii i pomoże chociaż w ten sposób swojej przyjaciółce. W głębi serca czuła, że jej decyzja odnośnie wspólnej współpracy z Zabinim, jest słuszna.

***

Gęste, ciemne chmury niespodziewanie pokryły jak dotąd bezbarwne niebo, powodując, że cały świat stał się w jednej chwili smutny i ponury. Zapowiadało się na porządną ulewę, co w gruncie rzeczy było rzadkie i niespotykane w tym nietypowym miejscu, w którym obecnie przeważał śnieg.

Kasztanowłosa Gryfonka powoli się wybudzała, wracając do rzeczywistości. Nie chciała jednak jeszcze wstawać. Jej łóżko zdawało się wytwarzać więcej ciepła niż dotychczas, co skutecznie przekonywało ją do dalszego wypoczynku. Przekręciła się z cichym westchnięciem na bok. Gdy to uczyniła, spotkała na swojej drodze jakąś przeszkodę, a potem zaczęło do niej dochodzić, że jest cała zdrętwiała i obolała. Otworzyła szybko oczy, całkowicie wybudzona. W pokoju, jak na ranek, było zdecydowanie zbyt ciemno, ale i tak przymrużyła oczy. Jakie wielkie było jej zdumienie, kiedy odkryła, że ową „przeszkodą” okazał się być Draco Malfoy, który w najlepsze spał z lekko uchylonymi ustami. Co więcej, jego jedna ręka cały czas spoczywała na jej talii. Hermionę oblał szkarłatny rumieniec, gdy przypomniała sobie wczorajszy wieczór. Nie dość, że rozpłakała się zupełnie jak małe dziecko, to jeszcze blondyn był zmuszony położyć się przy niej, aby ją uspokoić, w wyniku czego spali w jednym łóżku. Dziewczyna dopiero teraz to zrozumiała i przerażona perspektywą, że sam Malfoy leżał obok niej cały czas, wywarło to na niej pozytywne, a zarazem negatywne wrażenie. Jak mogła dopuścić do tego, żeby byli tak blisko siebie? O dziwo, czuła się jednak dużo lepiej niż wczoraj. Przypomniała sobie to, co jej powiedział. Jaki był delikatny i wrażliwy na jej cierpienie. Oczywiście dopiero po tym jak naruszył jej prywatność. Odgoniła od siebie te nieprzyjemne myśli i skupiła na późniejszych wydarzeniach. Skoro nie chciał żeby ich relacje wyglądały tak wrogo, to pragnął żeby jakie były? Wpatrywała się w niego z zapartym tchem. Parę razy byli bardzo blisko siebie, ale teraz Hermiona musiała odrobinę cofnąć się pod ścianę, aby uchwycić wzrokiem całą jego twarz. Wyglądał tak delikatnie podczas spania. Bez żadnego ironicznego czy rozbawionego wyrazu, tylko tak po prostu. Z czułością odgarnęła jasny kosmyk jego włosów, który spadał mu na czoło.

Draco nagle otworzył oczy, a ona zawstydzona natychmiastowo cofnęła rękę, nie rozumiejąc swojego zachowania. Zbyt często zapomniała się w jego towarzystwie. Przywódca Slytherinu nie patrzył na nią jednak niechętnie. Co więcej, na jego bladych ustach błądził cień uśmiechu.

– I jak ci się ze mną spało, Granger? – zapytał zaczepnie, uśmiechnąwszy się przy tym łobuzersko.

Kasztanowłosa czuła się nieswojo, mając tak blisko siebie chłopaka, więc przewróciła się na plecy i przerzuciła wzrok na szary sufit.

– Pewnie nigdy tak normalnie nie spałeś z żadną dziewczyną – stwierdziła z rozbawieniem.

Blondyn w odpowiedzi westchnął ciężko.

– Na wszystko kiedyś przyjdzie pora, Granger. Może teraz jesteś zawiedziona, że taki seksowny przystojniak przespał się z tobą tylko w dosłownym znaczeniu tego słowa, ale swoją drogą cieszyłbym się nawet z tego – powiedział pocieszająco, brzmiąc przy tym bardzo poważnie.

– Zawsze musisz przedstawić siebie w takim świetle, Malfoy? – prychnęła głośno.

Na chwilę z powrotem zapanowała cisza. Nie była jednak taka napięta i ciężka jak wcześniej, tylko spokojna, wypełniająca pustkę. Obydwoje przetwarzali w głowach, to co działo się wczoraj, a także teraz…

– Niczego nie żałujesz? – spytała cicho.

Widziała kątem oka, jak blondyn intensywnie się w nią wpatruje.

– To znaczy?

– Wiesz, co mam na myśli – szepnęła z niepewnością.

– Nie żałuję tego, że jestem teraz tu i z tobą – odparł od razu, bez jakiegokolwiek speszenia. – Wiem, że… moje miejsce jest tutaj, przy tobie – dodał poważnie.

Gryfonce w oczach stanęły łzy. Zalała ją fala uczuć. Uczuć, których nigdy nie powinna czuć względem Ślizgona.

– To co wczoraj mówiłeś, było szczere? – Musiała mieć pewność, że już się od niej nie odwróci.

– Chyba sama znasz odpowiedź, Granger– powiedział nieco drażliwie.

Zrozumiała, że i tak ostatnio zdradził jej o wiele więcej niż zamierzał.

– Nie uważasz, że należy mi się coś po tym, co wczoraj zrobiłeś? Doceniam twoją postawę i to bardzo… Ale nie umiem zapomnieć… Wtargnąłeś do mojego umysłu, nie można tak postępować.

– Miałem ważny cel – skwitował przewracając oczami. – Ale jeżeli ma cię to jakoś uszczęśliwić, to przepraszam.

Kasztanowłosa mimowolnie się skrzywiła. Musiała się chyba przyzwyczaić, że od tego chłopaka nigdy nie usłyszy szczerych przeprosin. Poczuła jednak satysfakcję. Wzięła wdech i odwróciła się w kierunku arystokraty. Poraziła ją jego bliskość, ale postanowiła, że mimo to się nie cofnie.

Coś w jego szarych oczach mówiło jej, że on także tego nie chce.

– Co teraz będzie? – W jej głosie można było wyraźnie usłyszeć nutkę lęku.

– Nie musisz się obawiać, Granger. – Jego opanowany głos i szczery uśmiech podziałał na nią uspokajająco. – Wystarczy, że mi zaufasz a ja już zadbam żebyś spała spokojnie. Teraz będziemy działać wspólnie, partnerko.

Obydwoje krótko się zaśmiali. Nie musieli się wcale dotykać żeby czuć elektryzujące napięcie między sobą. Leżeli na boku, blisko siebie i patrzyli sobie głęboko w oczy. Hermiona podniosła powoli rękę, odważając się go dotknąć. Położyła wolno dłoń na jego klatce piersiowej i wyczuła przyśpieszone bicie serca. Może i wyglądał spokojnie, lecz oszalały rytm temu zaprzeczał. Malfoy obserwował ją niepewnie, nie rozumiejąc, co właściwie robi.

– Parę lat temu byłam pewna, że człowiek taki jak ty nie ma serca. Niedawno zaczęłam myśleć, że musiałam prawdopodobnie być w błędzie. A teraz… Po prostu wierzę, że na swój sposób jesteś dobrym człowiekiem, przynajmniej dla mnie… Dziękuję, że jesteś. – mówiła szeptem, ale on słyszał każde jej słowo bardzo wyraźnie.

Nie był przyzwyczajony do takich sytuacji, dlatego z początku wolał odejść, ale powstrzymał się. Po chwili namysłu posłał poruszonej Gryfonce lekki uśmiech. Nie był w stanie powiedzieć jej, że się myli. Nie był dobrym człowiekiem. Czuł, że prędzej czy później, nadejdzie pora, kiedy będzie musiał zadać jej niewyobrażalny ból. Odgonił od siebie szybko tą myśl, dochodząc do wniosku, że ma jeszcze czas żeby normalnie z nią pobyć. Uwielbiał kiedy przyglądała mu się z takim zafascynowaniem. Mógłby godzinami wpatrywać się w jej błyszczące orzechowe oczy. Chciałby móc się przy niej budzić i patrzeć na nią taką zaspaną i kompletnie nieogarniętą. Choć te uczucia były całkowicie niepoprawne i sprzeczne ze wszystkimi jego dotychczasowymi normami, on chciał zwyczajnie cieszyć się chwilą z tą wyjątkową dziewczyną. Z niesmakiem przyznał, że chyba faktycznie stawał się zbyt uczuciowy i sentymentalny.

Niestety wszystko ma swój koniec, tak samo ten magiczny moment, podczas którego wpatrywali się w siebie bez opamiętania. Hermiona gwałtownie się zerwała, tym samym zwalając go niechcący z wąskiego łóżka; cud że w ogóle razem się na nim zmieścili. Zignorowała wściekły syk swojego współlokatora i z koncentracją zaczęła szukać wzrokiem zegara na ścianie.

– Malfoy! Za chwilkę zaczynają się lekcję! – jęknęła z rozpaczą.

– Nie wiem jak to przeżyję – burknął arystokrata z niezadowoleniem zbierając się z podłogi.

***

Szli wyjątkowo długim i szerokim  korytarzem. W powietrzu unosił się niewyraźny zapach wilgoci. Przez witrażowe okna sączyło się jedynie ponure, blade światło. Gdyby przyszło jej samej iść tą drogą, niechybnie by się zgubiła, więc cieszyła się w duchu, że Malfoy idzie wraz z nią. Blondyn sprawiał wrażenie idealnie obeznanego w terenie. Zerknęła na niego ukradkiem. Zauważyła, że na jego twarzy na powrót gości maska chłodnej obojętności, co było dla niego typowe, a raczej wręcz normalne, gdy szedł do ludzi.

Wpadli do sali lekcyjnej nieco spóźnieni.

Profesor Carrington nie omieszkała się tego odnotować. Uczniowie, którzy dotąd gapili się na tablicę z nieobecnymi wyrazami twarzy, spojrzeli na grupkę spóźnialskich z ciekawością. Kasztanowłosa musiała się powstrzymać od prychnięcia dochodząc do wniosku, że adepci Falconu czasem przejawiają zwykłe emocje. Zaczerwieniła się jednak zauważając, że ma nie do końca dopięty szary mundurek, tak samo jak Draco – skutek pośpiesznego ubierania się. Fakt ten nie uszedł też zgromadzonym uczniom, którzy patrzyli teraz na dwójkę przybyłych z dezaprobatą i rozbawieniem.

Gryfonka czym prędzej zajęła swoje miejsce koło Veronicy. Blondynka posłała jej życzliwy uśmiech.

Hermionie jednakże humor poprawił szybko Malfoy, który o dziwo, zajął miejsce z samego tyłu klasy, a nie, tak jak zawsze, z Lauren Diggle. Potem kasztanowłosa zwróciła swoją uwagę na nauczycielkę wygłaszającą jeden z najbardziej monotonnych wykładów jakich w życiu słyszała.

Po trzech godzinach nastała długo wyczekiwana przez Hermionę przerwa. Udała się wraz z całą grupą do jadalni, odłączając się od Malfoya, który powiedział, że musi coś załatwić. Zostawiła go więc z narastającą w sobie niepewnością. Intuicja podpowiadała jej, że blondyn nie zamierza zrobić nic dobrego. Usiadła tak jak zawsze przy małym stoliku, blisko Marlona. Kate i Veronicy jeszcze nie było.

– Co słychać, Hermiono? – zagadnął Marlon, rozglądając się na boki, w celu upewnienia się, że nikt ich nie usłyszy.

– W porządku – mruknęła bez przekonania, nabierając sobie na talerz łososia. Dopiero po chwili zorientowała się, że jej towarzysz jest czymś poruszony. Posłała mu pytające spojrzenie.

Okularnik nieznacznie się nad nią nachylił i wydusił ze siebie zduszonym szeptem:

– Zbadałem runy, które przedwczoraj w nocy świeciły się na ścianie…

– Co oznaczają? – zapytała Gryfonka szerzej otwierając oczy.

– Wydaje mi się, że te słowa tworzą jakiś wzór. Chyba brakuje jednego wyrazu… Przestudiowałem dokładniej tę mapę z kronik i porównałem ją do układu budowy szkoły. Myślę, że mogą być to podziemia. Tylko nie mam pojęcia jak można by było się tam dostać…

– Gdzie dostać?

Obydwoje podskoczyli na krzesłach, słysząc głos Kate. Dziewczyna właśnie zajmowała swoje miejsce, a wraz z nią Veronica.

– Do tego tam wiesz… Domów mieszkalnych – bąknął niezrozumiale chłopak pod nosem, po czym desperacko wpakował sobie do ust całego wędzonego łososia.

Czarnooka chciała jeszcze coś powiedzieć, ale uprzedziła ją Veronica:

– Hermiono, co ubierasz na imprezę? – zapytała bez większego zainteresowania.

– Ja… Nie wiem, całkiem o tym zapomniałam. – odpowiedziała zgodnie z prawdą, jednocześnie przypominając sobie, czy wzięła ze sobą chociaż jedną sukienkę.

– A z kim idziesz?– spytała tym razem Kate.

– Em… Jeszcze nie mam partnera…

– Nie przejmuj się. Możesz iść sama, tak jak ja. Nienawidzę takich imprez – burknęła z niezadowoleniem blondynka. – Nie rozumiem czemu jest obowiązkowa. Dashwood chyba musi zależeć żeby wszyscy byli zajęci.

Hermiona i Marlon natychmiastowo spojrzeli na siebie porozumiewawczo. Wielokrotnie zastanawiali się, co oznacza piątkowa data zapisana w tajemniczej kronice, a także czemu akurat w tym dniu jest dyskoteka. Uznali, że to być może zbieg okoliczności, ale może faktycznie chodziło o coś  innego?

– Jeżeli chcesz Hermiono, mam parę sukienek. Niezbyt szykownych, ale zawsze coś. Mogłabyś do nas wpaść i poprzymierzać – zaproponowała Kate z ciepłym uśmiechem.

– Jasne, dziękuję...

– Dzisiaj o 19?

– Może być. – zgodziła się Gryfonka mając nadzieję, że nie będzie musiała iść na tą całą uroczystość w wytartych spodniach.

Później dwie przyjaciółki pogrążyły się w rozmowie na temat dodatków do stroju. Korzystając z okazji Marlon kontynuował po cichu swoją wypowiedź.

– W tych podziemiach musi coś siedzieć, do tego te głosy. Może powinnyśmy coś zrobić w tym kierunku? – zapytał zbierając w sobie całą odwagę.

– Nie mam pojęcia. – odpowiedziała niepewnie Hermiona mimowolnie przypominając sobie przestrogę Erica – Jeszcze to przemyślimy… A masz coś o tej drugiej stronie, za murem?

– Jestem na właściwej drodze żeby wreszcie coś odkryć – zdradził drżącym głosem, patrząc na swoją rozmówczyni z nieskrywaną frustracją. – Przyjdź do mnie po lekcjach. Wyjaśnię ci, o co mi chodzi.

Gryfonka przytaknęła, kiwnąwszy głową. W zamyśleniu zaczęła rozglądać się po sali, bezwiednie szukając blond czupryny, lecz bez skutku. Po chwili jej wzrok spoczął na stoliku Dashwood'ów. Zauważyła, że brakuje tam jednej osoby. Elizabeth spożywała w ciszy swój posiłek, tak samo jak jej dwie starsze siostry. Z kolei dwaj wyrośnięci bracia, którzy byli wczoraj obecni na spotkanku pojedynków, rozmawiali o czymś z zaangażowaniem. Z szybko bijącym sercem zorientowała się, że brakuje Erica…

– Ten to ma poczucie czasu. Drugie śniadanie kończy się za dziesięć minut – mruknął nagle siedzący obok niej Marlon, patrząc z dezaprobatą na wejście.

Ona również przeniosła tam swój wzrok i zobaczyła Dracona. Blondyn właśnie przekraczał próg jadalni. Wraz z jego pojawieniem dało się wyczuć jakąś niepokojącą i groźną nutę. Kroczył jak zawsze nienagannie wyprostowany, mrożąc wzrokiem tych, którzy odważyli się na niego spojrzeć. Panująca dotąd martwa cisza pogłębiała się jeszcze bardziej, a ci nieliczni którzy toczyli właśnie jakąkolwiek konwersję zamilkli, w tym dwójka Dashwood'ów. Łatwo było się domyślić, że Draco zyskał szacunek większości uczniów po wczorajszym, zwycięskim pojedynku z Ericiem. Prościej mówiąc, budził ogólny strach, tak samo jak to było w Hogwarcie. Kasztanowłosa ze zmartwieniem, a zarazem zdumieniem zauważyła strużkę krwi lecącą z czoła chłopaka. Co chwilę nieporadnie ją ścierał, a gdy usiadł przy swoim stoliku, obok drugoklasistów, użył najprawdopodobniej zaklęcia leczącego, gdyż rana natychmiastowo zniknęła. Hermionie zdawało się, że umyśla unika jej spojrzenia.

***

Nie miał najmniejszej ochoty iść na śniadanie, ale żeby nie wzbudzać podejrzeń lepiej było nie unikać posiłków. Wchodząc do sali z satysfakcją zauważył niepewne i wręcz zlęknione spojrzenia kierowane w jego kierunku. Kiedy usiadł koło tych przymulonych i wyjątkowo tępych chłopców z drugiej klasy, wyraźnie poczuł na sobie jej wzrok. Obawiał się jednak, że zobaczy w jego oczach bezwzględność i wściekłość, więc wolał na razie ją zignorować. Nie żałował tego, co właśnie zrobił. Zaczekał na tego psychicznego Erica korzystając z tego, że wszyscy byli właśnie w jadalni. Ten idiota był na tyle zaskoczony, że nie zdążył się nawet obronić, kiedy Draco go rozbroił. Następnie przeniósł go do schowka, gdzie zaprezentował mu dużą ilość czarnomagicznych klątw, które przyszło mu się nauczyć przez całe dotychczasowe życie. Gdy chłopak tracił już przytomność zagroził mu, że jeżeli jeszcze raz zrobi coś Granger to on zemści się sto razy gorzej. Na koniec zamknął go w małym pomieszczeniu, nie czując przy tym żadnych wyrzutów sumienia. Z wielką chęcią poznęcałby się nad nim dłużej, ale musiał pamiętać żeby nie przesadzać. Mało go obchodziło, czy poniesie za swój czyn jakieś konsekwencje. Cały ten Dashwood mógł w każdej chwili poskarżyć się swojej mamie albo braciom. Doszedł jednak do wniosku, że ma to głęboko w poważaniu. Wprawdzie zaspał dziś na śniadanie, a mimo to nie czuł głodu, ostatecznie jednak sięgnął po zupę z krewetek.

– Jak tam, Draco? – usłyszał obok siebie tubalny głos Tobiasa Bella.

Popatrzył na głupawego bruneta z mieszaniną obrzydzenia i złości, jednak chłopak zdawał się tego nie zauważać. Draco naprawdę ubolewał w duchu, że przyszło mu się zniżać do takiego niskiego stopnia jakim była rozmowa z tym debilem.

– Całkiem znośnie – odparł niechętnie, stwierdzając po raz pierwszy, że szczerze tęskni za towarzystwem Blaise'a.

– Z kim idziesz na imprezę? – zainteresował się wysoki szatyn, siedzący naprzeciw Malfoya. Wydawał się być bardziej rozgarnięty niż cała reszta, a jego cwaniacki uśmieszek jedynie denerwował blondyna.

Draco już miał coś odpowiedzieć, gdy nagle Bell poklepał go przyjacielsko po plecach, w wyniku czego Ślizgon omal się nie zakrztusił.

– On może mieć każdą – powiedział głośno Tobias sprawiając, że szatynowi nieco zrzedła mina.

Przywódca Slytherinu wzruszył jedynie ramionami dochodząc do wniosku, że Tobias ma rację. Zrezygnował z planów zabicia go przy najbliżej okazji i popatrzył z wyrafinowaniem na szatyna, który miał na imię Thomas.

– Nie sądzę, że każdą, Tobias. Słyszałem, że Lauren się chwaliła, że z tobą idzie…

– Absurd – zaprzeczył spokojnie Ślizgon, nie dając się sprowokować.

– Żadna mu się nie oprze – dodał Bell, patrząc na niego z prawdziwym uwielbieniem.

– Założę się, że jest tutaj parę dziewczyn, które na pewno nie przyjęłyby twojego zaproszenia, a w szczególności jedna która z pewnością by je odrzuciła – stwierdził Thomas z perfidnym uśmiechem, przy okazji przyciągając uwagę innych uczniów.

Draconowi nie podobało się całkowicie zachowanie tego zbyt pewnego kolesia, ale nie dał po sobie nic poznać.

– Doprawdy? – Głos blondyna wprost ociekał jadem.

– Nie ma rady, nikt mu się nie oprze – wtrącił Tobias wesoło, nie zauważając napięcia pomiędzy dwójką kolegów.

Teraz już połowa chłopców, siedząca nieopodal nasłuchiwała ich wymiany zdań.

– Nie wydaje mi się żeby Hermiona Granger przyjęła twoje zaproszenie, Draco. Słyszałem, że traktuje cię jak ostatniego palanta.

– Granger? – zaśmiał się sztucznie, mimowolnie zaciskając dłonie w pięści. Miał szczerą ochotę na skiereszowanie twarzy temu bezczelnemu kretynowi. – Masz chyba złe informacje. Nikt mnie tak nie traktuje, a w szczególności nie ona – dodał śmiertelnie poważnym głosem.

– Ciekawe w takim razie, czy to akurat z nią się pojawisz skoro „żadna ci się nie oprze” – skończył szatyn, mierząc arystokratę wyzywającym spojrzeniem.

– Jasne, że z nią przyjdzie! – oburzył się Tobias, zagorzale wierząc w możliwości Malfoya.

W tej chwili zadzwonił dzwonek obwieszczający koniec przerwy.

Ślizgon całkowicie zignorował zbyt pewną postawę Thomasa, patrząc na niego, na koniec z nieukrywaną wrogością. Wstał szybko od stołu i przeciskając się przez tłum uczniów udał się na kolejną lekcję. Wiedział, że gdy  przyjdzie na tę cholerną imprezę bez Granger da satysfakcję szatynowi i pokaże mu, że ma rację. Z kolei przeczuwał, że przekonanie dziewczyny do swojego towarzystwa nie będzie prostym zadaniem. Koniec z końców, doszedł do wniosku, że tak czy siak, musiałby z nią tam iść, bo inaczej zwariowałby ze zmartwienia. Tak to przynajmniej miałby ją cały czas na oku. Nie chciał jednak upadać tak nisko i prosić ją o to, a wiedział że może to być jedyne wyjście żeby uzyskać jej zgodę. Westchnął ciężko komentując tym samym swoje ciężkie życie. Stanął pod salą, a chwilę potem dostrzegł zbliżającą się w jego stronę burzę kręconych włosów.

Uśmiechnął się w duchu, widząc Hermionę, która przedzierała się przez tłum żeby do niego dotrzeć. W jej orzechowych oczach widział życzliwość, co bardzo go zadowoliło. Naprawdę się cieszył, że jest tutaj razem z nią i że mają za sobą już wszelkie wątpliwości czy kłótnie.

Rozdział został zabetowany przez E. (kliknij tu)