Misja ratunkowa ~ rozdział 29

Tego dnia słońce świeciło wysoko na niebie, nadając całej ziemi ciepłych, letnich barw. Soczyście zielona trawa, falująca na wietrze, delikatnie się iskrzyła. Natomiast  ptaki siedzące na grubych konarach drzew wyśpiewywały radosną melodię. W przeźroczystej tafli jeziora odbijało się czyste, błękitne niebo. Wielka kałamarnica, która od dawna zamieszkiwała dno morskie, momentami wynurzała się na powierzchnię wody, jakby celowo chciała nastraszyć uczniów wygrzewających się na brzegu. Nawet Zakazany Las w blasku słońca wydawał się być bezpieczniejszy niż zazwyczaj.

Świat emanował spokojem, harmonią i pozytywną energią, co do reszty denerwowało Dracona Malfoya. Chłopak jakiś czas temu opuścił szkołę tylnym wyjściem wraz z Blaisem Zabinim.  Teraz obydwaj stali oparci o mur zamku, niedaleko szklarni, w której profesor Sprout prowadziła lekcje.

Draco z obojętną miną gapił się przed siebie. Znudził go widok roześmianych uczniów, którzy korzystając z przerwy gonili po błoniach ciesząc się przy tym niczym małe dzieci. Wydawało mu się, że wszyscy, włącznie z naturą,  otwarcie z niego kpią. Podczas gdy on trwał w ponurej zadumie i przeżywał przykre wydarzenia, które miały dzisiaj miejsce, inni musieli eksponować swoje szczęście poprzez niekończące się uśmiechy i radosne okrzyki. W dodatku pogoda, ciepła i piękna, działała mu na nerwy. Dlaczego cały świat się weselił, kiedy on miał ochotę krzyczeć i szarpać swoje włosy z gniewu? Dzięki niemu Hermiona Granger została zaatakowana przez Ślizgonów: poniżono ją na oczach całej szkoły. Wiedział, że to była jego wina. Nie trzymał swoich emocji na wodzy i ludzie z jego otoczenia musieli coś zauważyć. Obserwowali go przez ostatnie dni i wysnuli wnioski.

 Może chcieli wykorzystać Hermionę, żeby sprawdzić jego reakcję? Przekonać się czy jej pomoże w krytycznym położeniu? Prawdopodobnie wszystko zaplanował Nott. Wykorzystał Pansy, by mu pomogła. Draco do tej pory na swój sposób szanował Parkinson, gdyż przypominała mu samego siebie – udawała kogoś kim nie jest,  nie była wprawdzie najmądrzejsza, ale czasami zgrywała tępą. Jednak po tym jak zobaczył ją rzucającą w Hermionę łajnobombami, zaczął nienawidzić Ślizgonkę z całego serca. Kto wie co działo się nim przybył na szóste piętro? Co musiała jeszcze znosić Granger przez głupi kaprys chorych sadystów...

 Chłopak uśmiechnął się krzywo. Zdał sobie nagle sprawę, że on także bez skrupułów potrafił zadawać innym cierpienie. Jak musiały się czuć te wszystkie osoby, którym uprzykrzał życie? Hermiona zmieniła go na lepsze: już od dawna nikogo publicznie nie ośmieszał. Obawiał się, że Gryfonka spojrzałaby na niego takim wzrokiem, jak kiedyś – pełnym pogardy i obrzydzenia. Nie zniósł by wówczas tego. Jednak postać dziewczyny nie mogła wpłynąć całkowicie na jego postrzeganie Gryfonów i... mugolów. Nadal pałał do nich niepohamowaną niechęcią.

 Ta cała sytuacja była do reszty beznadziejna. Nie wiedział czemu, ale nagle naszła go ochota, aby głośno się roześmiać. Stało się to, czego on i Hermiona od początku się obawiali: inni mieli co do nich podejrzenia, a najbliżsi na pewno zdawali sobie sprawę z tego, jakie relacje ich łączą.

– Możesz wreszcie przestać, Blaise? – zapytał ze znużeniem Draco.

– O co ci chodzi?

– Regularnie co piętnaście sekund posyłasz mi zmartwione spojrzenia – powiedział ze zniecierpliwieniem.

Popatrzył z politowaniem na Zabiniego i momentalnie przewrócił oczami. Jego twarz zastygła w wyrazie niepewności, a w ciemnych oczach dało się zobaczyć ledwo skrywany strach.

– Zrobiłeś coś, że tak bardzo się boisz?

– Nie bądź śmieszny, Draco – obruszył się czarnoskóry – Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, ale godzinę temu, w jednej chwili zaprzepaściłeś wszystko na co ciężko pracowałeś od pięciu lat.  

Malfoy prychnął lekceważąco i przeniósł wzrok na bujne korony drzew.

– Ślizgoni od zawsze cię szanowali. Byłeś ich przywódcą... Miałeś władzę, a teraz...

– Uspokój się, Zabini. Ślizgoni mnie szanowali, bo wiedzieli, że moja rodzina jest blisko Czarnego Pana. Bali się mnie, bo byłem szkolny na śmierciożercę. I to się nie zmieni, wciąż będą wiać i pocić się ze strachu pod wpływem mojego spojrzenia. A resztę mam gdzieś – stwierdził poważnym głosem. Nie martwił się o swoją pozycję w Domu Węża. Bardziej interesowało go jak w tej chwili czuje się Hermiona. Gdy jej pomógł była bardzo blada i obolała, ale chyba prócz tego nie dolegało jej nic poważnego. Miał ochotę pobiec do skrzydła szpitalnego lub wieży Gryffindoru i ją ujrzeć... Ale gdyby teraz to zrobił byłoby jeszcze gorzej, dla niego i dla niej.

– Nie wymyślisz żadnej sensownej wymówki? – Blaise przyglądał się mu wyraźnie rozczarowany. – Ostatnim razem, kiedy Nott posądzał cię o to, że coś cię łączy z Granger zawsze go gasiłeś...

– Raczej nikt nie uwierzy, że chciałem pomóc bezbronnej Gryfonce, której dokuczali moi niedojrzali przyjaciele? – spytał Malfoy z wyraźnym sarkazmem.

– Może i by ktoś w to uwierzył, gdyby nie fakt, że od początku swojej szkolnej kariery robiłeś wszystko, aby dokuczyć tej Gryfonce.

– Nie wymyślaj, zawsze chciałem zniszczyć Pottera i Weasleya.  Nie moja wina, że Granger też się czasem dostawało, bo jest przyjaciółką tych dwóch ofiar życiowych.

Jednak to teraz te dwie ofiary życiowe są przy niej,  podczas gdy on nawet nie może się do niej zbliżyć... Blondyn zacisnął pięści tak mocno, że paznokcie boleśnie wbiły mu się w skórę. 

– Dość gadania o Granger – powiedział ostro Ślizgon. Lustrował swojego przyjaciela zaniepokojonym spojrzeniem – Chyba straciłeś rozum,  Draco.  Zacznij myśleć o sobie, o tym co powiesz innym, gdy spytają ciebie, co skłoniło ciebie do pomocy swojemu wrogowi. Co miałeś przeciwko? I nie mów mi o niemoralnym zachowaniu Parkinson, bo w twoim przypadku nikt w to nie uwierzy. Bez urazy, ale nie ma w Hogwarcie osoby, która nie zdawałaby sobie sprawy z twojej manii dręczenia Gryfonów, poczucia wyższości i braku wszelkich zasad. – Chłopak na chwilę zamilkł, po czym dodał ni ponuro, ni wesoło:

– Możliwe,  że tylko ta wariatka Lonegood nie wie jakim jesteś draniem, ale ona zawsze buja w obłokach.

– Myślałem, że to Lovegood, a nie Lonegood... – zaśmiał się arystokrata bez krzty wesołości.  - A tak przy okazji, fajnie, że masz mnie za kretyna pozbawionego sumienia. Będę pamiętał o twoich słowach, gdy będziesz w potrzebie.

– Na Merlina! – oburzył się Zabini. Stanął przed Draconem i mocno nim potrząsnął. – Pytam ciebie jaki masz plan...

– Odwal się – warknął i strzepnął ręce chłopaka ze swoich ramion – Nie mam żadnego planu i nie będę się tłumaczył żadnej podstępnej żmii. Moje życie, moja sprawa.

Usłyszeli nagle bicie zegara dochodzące z zamku. Uczniowie, którzy dotąd korzystali z przerwy zaczęli leniwie wstawać i kierować się w stronę szkoły.

– Zamierzasz tak po prostu to zostawić? – Blaise z trudem przełknął ślinę.

– Zamierzam teraz napisać SUM-a z historii, potem muszę spotkać się z Granger, a na wieczór utnę sobie przyjemną pogawędkę z Nottem.  Nie obejdzie się bez rozlewu krwi, obiecuję – Oczy Dracona zalśniły groźnie. Uśmiechnął się lekko widząc zdezorientowanie swojego kumpla.  Odwrócił się na pięcie i skierował swoje kroki w stronę tylnego wejścia – Chodź, Blaise. Lepiej przejmuj się swoją oceną z historii magii niż moją osobą.

– Draco! – zawołał zdecydowanie czarnoskóry, gdy ten przekraczał już próg szkoły.

Ślizgon odwrócił się za siebie i zobaczył, że Zabini nie ruszył się z miejsca. Chłopak stał wyprostowany i patrzył na niego z uznaniem.

– Raczej nikt ci tego nie powie, ale... To co zrobiłeś było cholernie dojrzałe i dobre...

– Jeżeli chciałeś ze mną poważnie porozmawiać to mogłeś od razu zacząć od tej pochwały, przyjacielu.

Ramię w ramię weszli do Wielkiej Sali. Draco jak zawsze szedł pewnym krokiem przed siebie z dumnie uniesioną głową. Zabini skinął na niego lekko, dając Malfoyowi do zrozumienia, że musi zająć swoje miejsce w ostatnim rzędzie. Posłał mu pokrzepiające spojrzenie i odszedł. Blondyn uśmiechnął się krzywo i ruszył do swojej ławki. Pomieszczenie było już prawie pełne. Rada Egzaminacyjna stała na początku sali obok dużej klepsydry, która miała odmierzać czas.  Uczniowie, których mijał utkwili w nim wzrok. Po chwili z tyłu dało się słyszeć szepty i pomruki. Ślizgon nie zwracał uwagi na zachowanie innych. Już się przyzwyczaił, że zawsze, gdy pojawia się w publicznych miejscach towarzyszą mu natarczywe, nienawistne i pożądliwe spojrzenia. Teraz było tak samo, jedyną różnicą było zdziwienie wymalowane na twarzach niektórych. Jakim cudem Draco Malfoy pomógł zwykłej szlamie? Widział, że takie pytania zadają sobie ci, którzy słyszeli o tym, co się stało.

Kiedy tylko usiadł zaczął jej wypatrywać. Po paru sekundach zobaczył z przodu kręcone, kasztanowe włosy. Wyczytał z ułożenia ramion Hermiony, że jest cała spięta. Pragnął by się odwróciła – musiał wiedzieć jaki wyraz mają jej oczy, czy jej twarz odzyskała zdrowe barwy.... Ale dziewczyna jak na złość patrzyła się cały czas przed siebie. Draco zauważył, że siedzący obok niej uczniowie zerkają w jej kierunku. Nie dość,  że Granger z pewnością czuła się wyczerpana psychicznie, to teraz jeszcze była osaczona. Ślizgon bezgłośnie zaklął i zacisnął wściekle dłonie w pięści.

– Odwróćcie swoje karty z pytaniami – powiedziała profesor Marchbanks, przewracając olbrzymią klepsydrę. – Możecie zaczynać...

Arystokrata wbił wzrok w pierwsze pytanie.  Musiał się mocno skupić, by do jego świadomości dotarł sens zadania. Zlustrował wzrokiem dalsze polecenia, dochodząc do wniosku, że najlepiej będzie zacząć od tego, co na pewno będzie wiedział. Zmarszczył czoło czytając cały arkusz. Tak naprawdę niczego nie był pewien. Nigdy nie przykładał się na lekcjach profesora Binnsa. Wprawdzie posiadał podstawową wiedzę na temat niektórych zdarzeń, ale nie potrafił się o nich rozpisać na pół strony pergaminu.

Wszędzie wokół niego pióra skrobały zawzięcie po pergaminie, jak myszkujące po strychu szczury. Chłopak wziął głęboki wdech i zaczął pisać.

Jak sądzisz, czy wprowadzenie przepisów prawnych regulujących użycie różdżek przyczyniło się do buntów goblinów w XVI wieku, czy też do większej nad nimi kontroli?

Mniej więcej po piętnastu minutach w sali rozległ się krzyk. Wszyscy odwrócili się w stronę Harry’ego Pottera, który z impetem spadł z krzesła na ziemię. Gryfon był nienaturalnie blady i wpatrywał się przed siebie rozbieganym wzrokiem. Wyglądał na nieźle wstrząśniętego. Bliznowaty zawsze był szalony, pomyślał z kpiną Draco. Czyżby stres związany z egzaminami był dla niego aż tak przytłaczający? Profesor Tofty pomógł wstać chłopakowi i odprowadził go do sali wyjściowej. Po chwili uczniowie z lekkim zdenerwowaniem wrócili do swoich arkuszy. Malfoy zdążył wychwycić zaniepokojone spojrzenie Hermiony nim z powrotem się odwróciła. Z niewiadomych powodów sam zaczął czuć się nieswojo.

***

Gdy prace zostały zebrane przez Radę Egzaminacyjną, adepci zaczęli wstawać ze swoich miejsc i kierować swoje kroki do wyjścia. Hermiona rozejrzała się z mocno bijącym sercem po wszystkich zebranych. Chciała znaleźć dwie osoby: Rona - powinna natychmiast poszukać z nim Harry’ego i dowiedzieć się, co się mu stało oraz Dracona, z którym musiała niezwłocznie porozmawiać.

Wypatrzyła go w tłumie parę stolików dalej. Chłopak trwał w bezruchu tak samo jak ona i już od dłużej chwili musiał lustrować ją swoim spojrzeniem. Z chwilą, gdy ich oczy się spotkały czas zdawał się zatrzymać, zupełnie jak w filmach, gdy to zakochani wpatrują się w siebie z uczuciem, a wszyscy inni ludzie, choć kroczą zwykłym tempem, nagle stają się niewidzialni.

Szare oczy Dracona błyszczały jak kawałek stali. Jego twarz zastygła w napięciu, a lekko różowe usta były zaciśnięte. Czarna szata kontrastowała z jego twarzą, sprawiając, że wyglądał jeszcze bladziej niż zazwyczaj.

Gryfonka zrobiła krok naprzód i uchyliła delikatnie wargi, jakby chciała coś powiedzieć. Otrząsnęła się jednak, gdy zdała sobie sprawę, że chłopak jej nie usłyszy. Patrzyła więc na niego dalej, z tęsknotą i bólem. Jej serce zalała tak potężna fala uczyć, że z wrażenia aż zachwiała się lekko. Chciała do niego podbiec, zatopić się w jego czułym uścisku i na nowo poczuć się bezpiecznie. Ale nie mogła, nie tutaj, nie przy tych wszystkich ludziach, którzy już zaczęli szeptać na ich temat. Po tym jak jej pomógł, narażając dla niej swój status, czuła wdzięczność, ale i wściekłość. Ślizgoni byli bezwzględni, gdy ktoś pomagał Gryfonom. Bała się, że Draco wpadł przez nią w poważne tarapaty.

W porządku? Zapytała bezgłośnie ze szklistymi oczami. Chłopak uśmiechnął się lekko i zmierzył ją spojrzeniem. Może przypuszczał, że zauważy czy coś się jej stało, czy widać jakieś zadrapania lub skaleczenia na jej dłoniach.

Granger zamiast do skrzydła szpitalnego udała się do wieży Gryffindoru. Bolały ją chyba wszystkie kończyny po tym jak Pansy rzuciła na nią zaklęcie lewitacji. Prócz tego odczuwała silny ból głowy i mdłości. Ron przyniósł jej specjalny ziołowy napar z kuchni i po jego wypiciu poczuła się dużo lepiej. Wytłumaczyła przyjaciołom, że Ślizgoni napadli ją bez powodu na pustym korytarzu, a przechodzący tamtędy Draco wybawił ją z opresji. Rudowłosy zaczął ją wypytywać, dlaczego Malfoy tak nagle postanowił jej pomóc, ale zamilkł, kiedy Harry kopnął go dyskretnie w kostkę, co dziewczyna zauważyła. Od tej pory Weasley przyglądał się jej z nieufnością.

Kasztanowłosa posłała blady uśmiech Ślizgonowi, miała jeszcze coś zrobić, kiedy nagle widok przysłonił jej zdyszany Ron. Hermionie wydało się, że chłopak wyrósł prosto spod ziemi. Cofnęła się lekko zaskoczona i popatrzyła na niego z rozkojarzeniem.

– Na co się tak gapisz,  Hermiono? -  wysapał, rozglądając się dookoła. Dziewczyna spojrzała w to miejsce, gdzie jeszcze parę sekund stał blondyn, ale nikogo już tam nie było... Rozczarowana skupiła wzrok na Ronie. –  Musimy szybko znaleźć Harry’ego! Myślisz, że miał zwykły koszmar? Widziałem jak trzymał się za bliznę -  powiedział z przejęciem.

– Może będzie w skrzydle szpitalnym – podsunęła dziewczyna. Zrobiło się jej głupio, że na moment zapomniała o Harrym... Miała złe przeczucia, co do jego zachowania.

Wybiegli razem z pomieszczenia. Gryfonka czuła na sobie czyjś wzrok, ale nie zwróciła już na to uwagi. Potter był w tym momencie najważniejszy. Gdyby choć trochę odwróciła głowę być może wyłapałaby dziwnie zadowolone spojrzenie Dominica Owney’a.

W zamku nagle rozbrzmiał dzwonek i z klas momentalnie napłynął gwar i tupot wielu nóg, gdy uczniowie wysypali się na korytarze. Obydwoje puścili się biegiem, trącając przechodzących, nie zważając na gniewne okrzyki. Chwilę później znaleźli Harry’ego na drugim piętrze – stał na środku korytarza i gorączkowo rozglądał się dookoła.

– Harry!  – zawołała Hermiona, gdy znaleźli się dostatecznie blisko. – Co się stało? Nic ci nie jest? 

– Gdzie byłeś? – zapytał Ron.

– Chodźcie ze mną – powiedział szybko chłopak. – Muszę wam coś powiedzieć...

Poprowadził ich korytarzem drugiego piętra, zaglądając do różnych pomieszczeń, aż w końcu znalazł pustą klasę, do której weszli.

Brązowowłosy wziął głęboki wdech i wyrzucił ze siebie drżącym z emocji głosem:

– Voldemort dopadł Syriusza.

– CO?!

– Skąd...

– Widziałem. Dopiero co. Kiedy zasnąłem na egzaminie.

– Ale.... gdzie? Jak? – zapytała Granger, blada jak ściana.

– Nie wiem jak. Za to wiem gdzie. W Departamencie Tajemnic jest taka komnata z półkami pełnymi szklanych kulek, i oni byli na końcu rzędu numer dziewięćdziesiąt siedem... Próbuje użyć Syriusza, żeby dostać to coś, czego pragnie od dawna... Torturuje go... Mówi, że go zabije...

Harry z nerwów ledwo mógł utrzymać się na nogach. Podszedł do najbliższego stolika i przysiadł na nim, próbując się opanować.

– Jak się tam dostaniemy?  – zapytał po chwili.

Przez moment panowała cisza, po czym Ron wyjąkał:

– Ddos... Dostaniemy gdzie?

– Do Departamentu Tajemnic. Trzeba uratować Syriusza!

– Ale... Harry....

– No co?! Co?!

Patrzył na dwójkę przyjaciół z niedowierzaniem. Czemu stali i gapili się na niego, jakby prosił ich o coś zupełnie bezsensownego? 

– Posłuchaj. – zaczęła Hermiona z lekkim wahaniem – Jak Voldemort dostał się do Ministerstwa Magii? Nie mógł tam wejść niezauważony...

– Skąd mam wiedzieć?! – ryknął Gryfon. – Ważne jest, jak my się tam dostaniemy!

– Ale... Harry, sam pomyśl – kontynuowała, robiąc krok w jego stronę – jest trzecia po południu... W ministerstwie jest pełno ludzi... W jaki sposób Voldemort i Syriusz się tam znaleźli? W budynku pełnym aurorów? Przecież są dwoma najbardziej poszukiwanymi czarodziejami na świecie...

– Nie wiem, może Voldemort użył peleryny niewidki albo czegoś w tym stylu! – krzyknął chłopak. – Zresztą Departament Tajemnic zawsze był pusty, kiedy tam byłem.

– Ty nigdy tam nie byłeś – szepnęła Hermiona. – To tylko ci się śniło.

– To nie były zwykłe sny! – warknął Harry. Zerwał się gwałtownie z miejsca i stanął przed nią. – Jak wyjaśnisz to zdarzenie z ojcem Rona, co to właściwie było, skąd wiedziałem, co mu się stało?

– To brzmi sensownie – stwierdził cicho rudzielec.

– To jest nieprawdopodobne! Pomyślcie, kiedy Voldemort mógł dopaść Syriusza, skoro on przez cały czas siedzi w domu przy Grimmauld Place?

– Może chciał się przewietrzyć – odparł Ron, marszcząc czoło. – Od dawna marzył, żeby wydostać się z tego miejsca...

– Ale dlaczego – upierała się nadal Granger – dlaczego, powtarzam, Voldemort miałby użyć akurat Syriusza do zdobycia tej broni, czy czegoś tam?

– Może być tysiąc powodów! – wrzasnął Harry. – Brat Syriusza był śmierciożercą, może to się jakoś ze sobą łączy?

– Może z tego powodu Dumbledore’owi tak zależało, żeby nie ruszył się w ogóle z tego domu – podsunął Weasley.

– Słuchajcie, bardzo mi przykro – powiedziała Gryfonka podniesionym głosem – ale to nie ma większego sensu... Nie ma żadnych dowodów na potwierdzenie tego, co mówisz, Harry.

– Hermiono, Harry ich widział!  – zaperzył się Ron, patrząc na nią ze złością. 

– No dobrze – dziewczyna odchrząknęła. Wyglądała na przestraszoną, lecz zdecydowaną. – Nie chcę cię urazić, Harry, ale muszę o to zapytać... Czy ty... no... nie uważasz, że masz lekkiego bzika na punkcie ratowania innych?

– O co ci chodzi, Hermiono?  – zapytał Gryfon, starając się zachować resztki cierpliwości.

– No na przykład... Em... Rok temu, podczas Turnieju Trójmagicznego... wcale nie musiałeś ratować tej małej Delacour... Trochę cię poniosło... Oczywiście to było bardzo szlachetne i w ogóle...

– To śmieszne – powiedział Potter roztrzęsionym głosem. – ale właśnie sobie przypomniałem, jak Ron mówił mi wtedy, że zachowałem się jak bohater... To masz na myśli? Uważasz, że znowu chcę zostać bohaterem?

– Nie, nie! Miałam co innego na myśli. Próbuję ci powiedzieć, że... Voldemort ciebie zna. Ściągnął Ginny do Komnaty Tajemnic, aby cię tam zwabić. On wie, że będziesz się starał uratować Syriusza.  Co jeśli to pułapka?

– Nie ma znaczenia, czy to pułapka... McGonagall zabrali do Świętego Munga, bo została ciężko ranna po tym, jak próbowała pomóc Hagridowi. Teraz w Hogwarcie nie ma już nikogo z Zakonu Feniksa, komu mógłbym o tym powiedzieć, a jeśli tam nie pójdziemy Syriusz umrze! Nikt poza mną nie wie o tym, co się stało! Jeśli nie chcecie pomóc mi go ocalić, to w porządku. Pójdę sam. I z tego co pamiętam, nie miałaś żadnych problemów z moim bzikiem na punkcie ratowania innych, kiedy to ciebie ratowałem przed dementorami.

– Harry, po prostu... To wszystko mogło być zwykłym snem! Dumbledore chciał, żebyś nauczył się zamykać swój umysł.

– JEŚLI MYŚLISZ, ŻE ZAMIERZAM SIĘ ZACHOWYWAĆ, JAKBYM NIC NIE ZOBACZYŁ...

Drzwi się otworzyły. Harry, Ron i Hermiona odwrócili się ze strachem. Weszła Ginny wyraźnie zaciekawiona, a za nią Luna, która jak zwykle sprawiała wrażenie trochę nieprzytomnej.

– Coś się stało? – zapytała rudowłosa. – Usłyszałyśmy głos Harry’ego. Czemu tak wrzeszczysz?

– Nie twoja sprawa – odpowiedział szorstko. 

Dziewczyna uniosła brwi.

– Nie musisz odzywać się takim tonem – odparła chłodno. – Myślałam tylko, że może trzeba ci w czymś pomóc.

– No więc nie trzeba.

– Nie jesteś zbyt uprzejmy – odezwała się pogodnie Luna.

Harry zaklął i się odwrócił. Rozmowa z Luną Lovegood była chyba ostatnią rzeczą, na jaką w tej chwili miał ochotę.

– Zaraz – powiedziała nagle Hermiona – Zaraz... Harry, one mogą ci pomóc.

Chłopcy spojrzeli na nią ze zdziwieniem.

– Harry, musimy ustalić, czy Syriusz rzeczywiście opuścił Kwaterę Główną... Sprawdźmy czy Syriusza nie ma w domu. Jeśli tak będzie, przysięgam, nie będę cię powstrzymać i razem wyprawimy się do Londynu.

– Ile razy mam ci mówić, że Syriusz jest teraz torturowany?! Stracimy czas...

– A co jeśli to sztuczka Voldemorta? Posłuchaj, użyjemy kominka Umbridge i zobaczymy, czy uda nam nawiązać się z nim kontakt – odpowiedziała, wyraźnie przerażona już samą tą myślą. – Wyciągniemy Umbridge z gabinetu, ale musimy zostawić kogoś na straży, i właśnie dlatego Ginny i Luna mogą nam pomóc.

Rudowłosa nie bardzo wiedziała o co chodzi, ale natychmiast się zgodziła.

– Wymyśl tylko jak zrobić to szybko lub w tej chwili wyruszam – warknął Potter.

– Hm, więc... – myślała Gryfonka, zacierając ręce. – To tak... Jedno z nas musi znaleźć Umbridge i odciągnąć ją w inną stronę, jak najdalej od gabinetu. Można jej powiedzieć... Bo ja wiem...

– Może, że Irytek demoluje klasę transmutacji czy coś w tym stylu. Ja to zrobię, znajdę ją i powymyślam – zdecydował Ron z determinacją.

– Okej – Hermiona kiwnęła głową i zaczęła krążyć między stolikami. – Musimy też trzymać z daleka od jej gabinetu innych, żeby na przykład nie przyszli tam jacyś Ślizgoni...

– Luna i ja staniemy w obu końcach korytarza – wpadła jej w słowo Ginny – i będziemy ostrzegać wszystkich, żeby tamtędy nie szli, bo ktoś wpuścił tam gaz duszący.

– Dobrze... Harry, więc ty i ja narzucimy pelerynę niewidkę, wśliźniemy się do jej gabinetu i będziesz mógł porozmawiać z Syriuszem...

– Jego tam nie ma!

– Właśnie to sprawdzimy. Ale nawet jak to wszystko wypali, to myślę, że nie możemy tam siedzieć dłużej niż pięć minut, bo wszędzie szwenda się Filch i ta inkwizytorska banda – oświadczyła kasztanowłosa.

Harry niechętnie pokiwał głową akceptując cały plan, na co dziewczynie wyraźnie ulżyło.

– Dobra, więc ja idę po pelerynę, a wy...

– Pójdziemy z tobą, żeby przebrać szaty. Za pięć minut spotkamy się na końcu korytarza Umbridge, a ty Ron polecisz jej poszukać.

–  A tak poza tym, jak mówicie o ,,Syriuszu”, macie na myśli Stubby’ego Bordmana? – zapytała Luna.

Nie uzyskała jednak odpowiedzi, gdyż wszyscy zdążyli już opuścić salę.*

***

– Draco, jesteś świadomy tego, że prawie wszyscy się na nas gapią? – zapytał Blaise niby obojętnym tonem.

Malfoy wygodniej rozsiadł się na skórzanej kanapie i od niechcenia ogarnął Pokój Wspólny wzrokiem. Ślizgoni, gdy natrafili na jego ni ostre, ni rozbawione spojrzenie, momentalnie odwrócili głowy.

– Teraz już nikt się nie patrzy – mruknął z satysfakcją.

– Ciebie naprawdę bawi ta cała sytuacja? Nie wyczuwasz tej napiętej atmosfery? Wiem, że nie chcesz się kryć, ale nie musimy cały czas siedzieć w miejscu, w którym wszyscy przebywają.

Zabini rozejrzał się dookoła i zobaczył jak grupka chłopców siedząca w kącie zerka w ich kierunku i szepta coś do siebie. Niedaleko nich Ślizgonki obrzucały Dracona kpiącymi spojrzeniami. Siedziała wśród nich Pansy, która demonstracyjnie nie patrzyła na blondyna.

W całym pomieszczeniu dało się słyszeć przyciszone rozmowy, konspiracyjne szepty i ponure pomruki. Plotki w Hogwarcie roznosiły się z niesamowitą prędkością i teraz, po paru godzinach od zajścia na szóstym piętrze, cały Slytherin mówił tylko o tym. Każdy z osobna wymyślał powody, dla których Draco Malfoy pomógł szlamie, z czego wynikły przeróżne opowieści. Jedni twierdzili, że zachowanie arystokraty było zwykłym aktem litości dla dziewczyny w opałach. Inni mówili, że chłopak musiał mieć do spłacenia dług wobec Granger. Reszta uważała, że tą dwójkę łączą podejrzane relacje; przecież nikt nie wiedział, co wydarzyło się między nimi na wymianie w Falconie...

Draco wyłapywał poszczególne urywki zdań i leniwie się uśmiechał. Gdy zobaczył po testach, że Hermiona jest cała i zdrowa, zdanie innych przestało się dla niego liczyć. Zawsze był tematem plotek, ludzie często o nim mówili, teraz różnica polegała na tym, że siedział w tym razem z Granger. Było mu jej żal przez to, że została narażona na krzywe spojrzenia innych przez jego osobę, ale czuł, że Potter i Weasley pomogą jej w razie potrzeby, gdy jego nie będzie obok... Był ciekaw, co kasztanowłosa teraz robiła. Nie mógł dłużej zwlekać z rozmową z nią. Postanowił, że odczeka jakąś godzinę, by dziewczyna mogła pobyć chwilę przy Bliznowatym po tym jak ośmieszył się w Wielkiej Sali mdlejąc, a potem ją znajdzie. Czuł wręcz fizyczny dyskomfort – nie spotkali się już prawie od dwóch miesięcy, a on bardzo chciał ją przytulić czy złapać za rękę...

Draco pogrążony w rozmyślaniach ledwo zauważył Notta, który usiadł w fotelu naprzeciw razem z dwoma kolegami.

– A więc, Draco — odezwał się głośno Teodor, gdy zorientował się, że blondyn nie zwraca na niego najmniejszej uwagi. – Może opowiesz o tym, co dzisiaj się stało?

W pokoju zapanowała całkowita cisza, wszyscy wlepili w nich wzrok. Malfoy wyczuł jak siedzący obok Zabini się spina i przewrócił oczami. Nie wiedział, czemu Blaise tak bardzo się stresuje.... Chyba naprawdę mu na nim zależało.

– Po co mam ci opowiadać, co się stało? Przecież sam tam byłeś, już zapomniałeś? – zapytał kpiąco.

– Nie. Ale myślę, że wszyscy tu zgromadzeni chcieliby usłyszeć to z twoich ust – oświadczył szatyn poważnym tonem. Złośliwy uśmiech nie schodził mu z ust.

– A ja myślę, że wszyscy tu zgromadzeni wiedzą, że wali mnie, to czego oni chcą. – popatrzył na obecnych w pokoju Ślizgonów i uśmiechnął się do nich groźnie. – Ponadto uważam, że każdy z was wie doskonale o tym, że pomogłem dziś Granger. Nie wiem po cholerę się tak tym ekscytujecie...

– Czemu to zrobiłeś, Malfoy?  – zapytał jakiś głos z tyłu.

– Przecież zawsze jej dokuczałeś...

– Ach, tak. A kto mówi, że nadal jej nie dokuczam? – spytał Draco, po czym przeciągle ziewnął.

– Ty coś do niej czujesz. Ja to wiem – odezwała się Pansy Parkinson zawistnym głosem.

Przedstawiciele Domu Węża wstrzymali oddechy wyczekując jego odpowiedzi.

– Czuję do niej tyle samo, co do ciebie, Parkinson. Wiem, że od lat masz do mnie urazę, bo nie odwzajemniam twoich uczuć, ale dałabyś sobie już spokój z tą obsesją na moim punkcie. Może zaraz mi wmówisz, że czuję coś do starej McGonagall, bo w zeszłym tygodniu pomogłem jej pozbierać prace?

– To w takim razie jak.... wytłumaczysz to, że uratowałeś szlamę, którą zawsze tępiłeś?!  – wykrzyknęła Pansy, cała czerwona z nerwów.

– Nie wiem, może uważam, że to dziecinne obrzucać kogoś łajnobombami w biały dzień na oczach szkoły – stwierdził ironicznie arystokrata. Emanowała z niego pewność siebie. Znudzonym wzrokiem błądził po twarzach Ślizgonów.

– Próbujesz nam wmówić, że dojrzałeś w jeden dzień, Malfoy? Jeszcze wczoraj sprawiłeś, że durnemu Longbottom’owi wyrosły ośle uszy. Moim zdaniem to było dziecinne – przypomniał Teodor, najwyraźniej bardzo zadowolony z siebie.

– Tak, właśnie to próbuję ci cały czas powiedzieć, Nott.  Wczoraj uważałem, że ośle uszy Longbottoma były zabawne, a dziś uważam, że ten cały pomysł był głupi. Zachowałem się więc dziecinnie, ale zdążyłem już dojrzeć, i tego samego życzę tobie – zakończył Draco. Westchnął ciężko i pokręcił z niedowierzaniem głową. Czuł się jakby miał do czynienia z ludźmi opóźnionymi umysłowo. Czy nikt nie widział, że ma ich wszystkich głęboko w poważaniu? Dlaczego w ogóle się im tłumaczył? To oni powinni tłumaczyć się jemu z tego, że bezkarnie obgadują go za plecami.

– Blaise, zobaczymy się potem – rzucił do murzyna, który już całkiem spokojny, posłał mu szeroki uśmiech.

Malfoy wstał z kanapy i przeszedł przez cały pokój wyniośle patrząc na innych z góry. Odprowadziło go spojrzenie rozbawionego Zabiniego, wściekłego Notta i zdesperowanej Parkinson. Wszyscy inni zaczęli nagle rozmawiać ze sobą na jakiś temat, próbując tylko nie zwracać na siebie jego uwagi. Wiedział, że jak tylko wyjdzie znów będzie o nim głośno, ale miał to gdzieś. Czuł się jakoś inaczej – jakby był cały lekki i zaraz miał unieść się nad ziemię. Zaczął się wspinać po schodach z zadowoloną miną. Przestał go obchodzić cały świat, SUM-y się skończyły i wreszcie mógł spotkać się z Hermioną. Piękna pogoda, która jeszcze dwie godziny temu tak bardzo go denerwowała nagle zaczęła bardzo mu się podobać.

Miał zamiar udać się do sowiarni, żeby napisać wiadomość do Granger, gdy nagle zauważył kłócącą się czwórkę Ślizgonów. Milicenta Buldstrode wrzeszczała spazmatycznie na cały głos. Crabbe’owi i Goyle’owi krew ciekła z nosa, ale chyba jeszcze tego nie zauważyli, bo w żaden sposób nie próbowali zatamować krwotoku, tylko gapili się napastliwie na Ślizgonkę. Warrington natomiast ze zbolałą miną trzymał się za brzuch i próbował przekrzyczeć dziewczynę.

– Daliście im uciec, wy bezużyteczni...

– Sama mogłaś coś zrobić, a nie stać jak kołek w miejscu. Nie poradziłabyś sobie nawet z tym debilnym Longbottom’em!

– Ten debilny Longbottom powalił cię jednym zaklęciem. Zamiast się na mnie drzeć, może wymyślisz, co powiemy Umbridge...

– Było ich za dużo... Jak mieliśmy ich utrzymać...

Draco miał zamiar ich wyminąć – pewnie Umbridge powierzyła jakieś durne zadanie jeszcze durniejszej Brygadzie Inkwizycyjnej, która spartaczyła całą robotę – ale musiał się zatrzymać, gdy podbiegł do niego Crabbe zastawiając mu drogę.

– A ty ich widziałeś, Draco? – zapytał chłopak. Chyba wreszcie się zorientował, że ma krew na twarzy i ze zdumieniem dotknął nosa.

– Niby kogo? – arystokrata zmarszczył czoło.

– Jak to kogo? – spytał inteligentnie Crabbe.

– Chodzi mu o Gryfonów!  Zwiali nam przed chwilą – wytłumaczył Goyle z głupkowatym uśmiechem.

– Jakich Gryfonów? – Malfoy poczuł jak skręcają mu się wnętrzności.

– Umbridge wyszła z zamku z Potterem i Granger. A my mieliśmy pilnować Weasley’ów, Lovegood i tego debila...

– Czemu wyszli z zamku? – zapytał blondyn pozornie spokojnym głosem.

– Umbridge ich nakryła jak próbowali nawiązać kontakt z Dumbledore'em. Granger się poddała i powiedziała, że pokaże jej jakąś tajną broń czy coś...

Granger się poddała? Powtórzył sobie Ślizgon w myślach. Tajna broń? Czyżby o czymś nie wiedział, czy Hermiona znowu coś wymyśliła? Czemu zawsze musiała pakować się w tarapaty, zamiast siedzieć cicho w miejscu i zgrywać zwykłą kujonkę, a nie jakąś buntowniczkę lub jedną ze spiskowców?

– Wiecie, gdzie zmierzała Umbridge?

– Nie. Zresztą nie obchodzi mnie to. Musimy tylko dorwać tamtych... – powiedział pod nosem Warrington.

Blondyn odwrócił się na pięcie i zaczął szybko schodzić na niższe piętra. Musiał natychmiast znaleźć kasztanowłosą. Była sam na sam, nie licząc bezużytecznego Pottera, z szaloną dyrektorką i nie wiadomo, co mogło się wydarzyć. Czemu Gryfoni chcieli się skontaktować z Dumbledore'em? Przecież Hermiona jasno dała mu do zrozumienia, że nie wie, gdzie staruszek się podziewa. Coś mu w tym wszystkim nie grało. Miał przeczucie, że wszystko może być związane z zasłabnięciem Pottera. To on zawsze ściągał na jego Hermionę kłopoty: tyle razy narażała przez niego życie. Wybiegł ze szkoły przez drzwi wejściowe i zaczął rozglądać się dookoła. Nigdzie jednak nie zobaczył kasztanowej burzy loków. Czując narastającą panikę zaczął biegać po błoniach, a uczniowie patrzyli na niego jak na wariata.

 Okrążył już prawie cały zamek, gdy nagle coś przykuło jego uwagę. Tuż nad Zakazanym Lasem zobaczył, zawieszone w powietrzu małe figurki. Zmrużył oczy i rozpoznał jaskrawą czuprynę Weasleya.  Od razu rzucił się biegiem przed siebie. Postaci były jeszcze przez chwilę zawieszone w powietrzu. Kiedy znalazł się trochę bliżej dostrzegł Hermionę, która siedziała na testralu. Co ona do diabła robiła? Czemu Potter i spółka latali na tych dziwnych zwierzętach podobnych do koni? Gdzie była Umbridge? I czemu to wszystko wskazywało na to, że szóstka Gryfonów właśnie próbuje uciec?

Biegł najszybciej jak potrafił. W momencie, kiedy zawołał Granger, wszyscy zaczęli lecieć przed siebie. Po prostu odlatywali. Draco nie wiedział co się dzieje. Myślał, że zaraz wypluje płuca, ale nadal biegł i krzyczał, ile tylko mógł. Został jednak niezauważony, a po paru sekundach  niebo było już zupełnie czyste.

Malfoy stał przez parę minut jak słup soli, nie wiedząc, co zrobić. Zaklął głośno pod nosem. Już miał przywołać swoją miotłę i udać się za Hermioną, kiedy nagle wyczuł czyjąś obecność.

Gdy odwrócił się za siebie zobaczył Dominica Owney’a, który patrzył na niego ze zmrużonymi od słońca oczami. Widząc niezrozumienie i zdziwienie Ślizgona, chłopak zachichotał nerwowo. 
– Co tutaj robisz? 
– Chyba pierwszy raz widzę zdumionego Dracona Malfoya – zaśmiał się chłopak. Był to dziwny, gardłowy i chłodny śmiech. Całkiem nie pasujący do Krukona z pogodną twarzą. 
Draco poczuł gulę w gardle, ale zrozumiał, że nie może okazać swojej niepewności. Coś mu tutaj nie grało. Wiedział, że obecność Dominica akurat w tym miejscu i o tej porze, nie może być przypadkowa. 
– Zadałem ci pytanie – powiedział blondyn, siląc się na spokojny ton. – Jeśli nadal masz zamiar tak głupio się na mnie gapić i uśmiechać, to od razu sobie pójdę i nie będę tracił czasu, Dashwood. 
Chłopak nieco spochmurniał, słysząc swoje prawdziwe imię. Rozejrzał się szybko dookoła, po czym ponownie zwrócił wzrok na swojego rozmówcę. 
– Aż tak bardzo ci się śpieszy do Granger, że nie jesteś w stanie poświęcić mi jedej chwilki? 
– Nie wiem, co masz na... 
– Nie udawaj, Draco. Możemy być wobec siebie szczerzy, nikomu nic nie powiem – zapewnił wesoło Owney – Wiem, że szukałeś Hermiony, a teraz, gdy zobaczyłeś, że opuściła teren szkoły chcesz... Zaraz, niech zgadnę... – zamyślił się – Chcesz zapewne ją znaleźć lub  po prostu dasz sobie spokój i będziesz zapijał swoje smutki ognistą. 
– Do czego zmierzasz? – zapytał rzeczowo arystokrata, nie zwracając uwagi na ironię w jego głosie. 
– Ale chyba z tego, co widzę nie wiesz, gdzie udała się twoja Gryfonka? – kontynuował, ignorując jego pytanie. 
– A ty niby wiesz?! – warknął Draco, tracąc powoli cierpliwość. 
– Owszem. I ty także byś to wiedział, gdybyś był trochę bystrzejszy... 
– Przestaniesz kur... 
– Oj, już dobrze, powiem ci – Krukon westchnął teatralnie – Pamiętasz jak byłem u ciebie na święta? Praktycznie nie wychodziłeś ze swojej komnaty, więc nie mogłeś wiedzieć, że w pewnym momencie odwiedził nas pewien skrzat... Spokojnie, nie przerywaj mi – uprzedził, kiedy Ślizgon otwierał już usta. – Gdybyś tylko zaraz nie uciekał po posiłkach, wiedziałbyś, że tym skrzatem był Stworek, skrzat Syriusza Blacka. 
– I co z tego? Co Syriusz Black ma do Hermiony? 
– Do Hermiony niewiele, ale do Pottera więcej. Chyba nie wiesz, że Granger razem z Potterem i rodziną Weasleya spędziła święta właśnie z Syriuszem. Stworek bardzo lubił twoją mamę i ciotkę Bellatrix, wiesz chyba, że ród Blacków był silnie związany z Czarnym Panem... No więc Stworek skwapliwie odpowiadał na pytania twojej rodziny i wyszło na jaw, że Potterowi bardzo zależy na Syriuszu. Oczywiście skrzat nie mógł wyjawić im wszystkiego, bo był związany tajemnicą. Ale ta informacja wystarczyła, aby zwabić Pottera i przy okazji jego przyjaciół do Ministerstwa Magii. 
– Ministerstwa Magii? – powtórzył Ślizgon ze zdumieniem. – Ale czemu niby mieliby tam lecieć... 
– Ponieważ Potter dowiedział się, że jego ukochany Black jest tam przetrzymywany. A poza tym Czarnemu Panu zależy na czymś, co jest ukryte w ministerstwie. Szkoda mi trochę Harry’ego.  Jest taki naiwny. Ciekawe jak zareaguje, kiedy złapią go śmierciożercy... 
– Myślisz, że uwierzę ci w to wszystko? Jesteś nikim dla śmierciożerców, skąd niby miałbyś posiadać tak szczegółowe informacje? W dodatku ja sam miałbym nie mieć o niczym pojęcia, choć wszystko zaplanowano w moim domu? – zapytał chłopak z niedowierzaniem, choć naprawdę wątpił w to, aby Dominic go oszukał. Zbyt dużo rzeczy się zgadzało... 
– Miałbyś o wszystkim pojęcie, gdybyś tylko wykazał odrobinę zainteresowania sprawami Czarnego Pana. Ja sam dowiedziałem się o tym przypadkiem. Od rana obserwowałem Pottera, wiedząc, że twój ojciec wyznaczył dzisiejszy termin na misję. 
Draco powstrzymał wybuch śmiechu. Dashwood chyba nie sądził, że uwierzy mu w to, że przypadkiem wszystko usłyszał? U śmierciożerców nic nie działo się przypadkiem. Wszystko było już od dawna zaplanowane i tajne, a sam Owney z pewnością musiał odgrywać w tym jakąś rolę. Malfoy jednak nie miał pojęcia, co mógł zrobić taki bezużyteczny kretyn i dlaczego w ogóle tak chętnie mu o wszystkim opowiadał... 
– I co zamierzasz teraz zrobić? – zapytał, próbując ukryć swoje podejrzenia. – Dlaczego mi o tym powiedziałeś? 
Krukon wzruszył ramionami, próbował przyjąć obojętną postawę, lecz Draco od razu zauważył zadowolenie malujące się na jego twarzy. 
– Wyglądałeś na zmartwionego, więc pomyślałem, że powiem ci to, co wiem. Przecież w przyszłości będziemy razem współpracować dla Czarnego Pana. 
Ślizgon chyba jeszcze w życiu nie słyszał gorszej wymówki, ale żeby zyskać jego zaufanie, pokiwał powoli głową. 
– Poza tym może być ciekawie. Chcesz pewnie teraz lecieć do ministerstwa? 
– Tak – odpowiedział od razu. Nie chciało mu się już udawać, że nie boi się o Granger. – A ty? Polecisz ze mną? Będzie jeszcze bardziej ciekawie. 
Chłopakowi wręcz zaświeciły się oczy. Blondyn podejrzewał, że Dashwood bardzo chciał się tam udać. 
– Czy ja wiem? – zapytał bez przekonania  – Nie powinienem, ale z drugiej strony nie mogę zostawić cię samego. 
To utwierdziło Dracona, że Dominic Owney na pewno uczestniczy w całym tym spisku i zapewne ma do odegrania ważną rolę, skoro tak po prostu przyjął jego propozycję... 

__________________

*fragment z Harry'ego Pottera i Zakonu Feniksa

Witajcie, kochani!

I jak podobał się Wam rozdział? Z początku zakładałam, że będzie on dłuższy, gdyż chciałam pozamykać już parę spraw, ale myślę, że ostatecznie taka długość Was zadowoli ( i nie zniechęci). Wiem, że scen dramione jest na razie mało, ale akcja, która jest teraz opisywana ma niezwykle ważne znaczenie. Pamiętajcie, że romans nie opiera się na samych pocałunkach, słodkich słowach i w ogóle, musi się jeszcze dziać coś innego. :D Notka jest niezabetowana, więc w tekście mogło być dużo błędów.

Zbliżamy się powoli do końca. Postanowiłam, że blog będzie maksymalnie liczył około 35 rozdziałów. Potem chciałbym zacząć pisać nową historię, być może także o dramione. 

Następny rozdział postaram się zacząć pisać od przyszłej soboty. Mam teraz tyle nauki, że nawet nie wiem, w co włożyć ręce. Na pewno pojawię się też na Waszych blogach, jak tylko będę miała trochę więcej czasu. Zapraszam wszystkich do obserwowania bloga! 

Piszcie śmiało, co myślicie! Co według Was może zrobić Dominic? :) 

Pozdrawiam!

Nela. 

Ps.  Dziękuję Jasperowi, który stworzył nowe zakładki i nie tylko. :D