W labiryncie ~ rozdział 23

I znowu jestem tu, a przede mną tylko przepaść.

Podbiegasz, mówisz stój, błagasz bym poczekał,

Ty jedna rozumiesz mój ból, a więc czekam.

A teraz lećmy, niech błękit zostanie naszym domem,

lećmy, odrzućmy lęki w walce z nieboskłonem,

lećmy, jeszcze wyżej w to co nieskończone,

błagam nie puszczaj mej ręki kiedy razem z Tobą płonę.

Skor, „Lećmy”

Sytuacja, która rozgrywała się przed oczami Hermiony niemal nie zwaliła jej z nóg. Trwając u boku Harry’ego Pottera widziała już w życiu dość makabrycznych scen. Uważała się z reguły za odważną osobę, ale teraz miała ochotę uciekać stąd z krzykiem. Nie mogła już pomóc tym martwym osobom. Była jednak wściekła, że ich ciała zostały tak zbezczeszczone. Z lekkim obrzydzeniem zdała sobie sprawę, że w powietrzu wirują czarne płaty – długie skrzydła splamione krwią.

Nie żałowała, że udała się na drugą stronę wraz z Draconem. Musiała odnaleźć swojego przyjaciela. Ale żałowała tego, że wciągnęła dwóch niewinnych chłopaków w takie niebezpieczeństwo. I choć mogło się to wydać szalone, czuła satysfakcję z tego, że odkryła o co mniej więcej tutaj chodziło. Znalazła się w samym sercu wydarzeń. Tylko jak teraz miała się stąd wydostać i ochronić przy tym osoby, na których jej zależało

***

Krzyk Marlona brzmiał tak bardzo przerażająco i rozpaczliwie, że Hermiona od razu rzuciła się pędem w kierunku wyjścia. Draco razem z nią przedzierał się przez tłum ańczących osób na parkiecie. Impreza trwała w najlepsze, podczas gdy komuś działa się  krzywda.

Zbiegli błyskawicznie po marmurowych schodach, nie zauważając, że są obserwowani.

Kiedy znaleźli się na zewnątrz, natychmiast rozpoznali chłopaka. Jego sylwetka majaczyła parę metrów w oddali. Można było odnieść wrażenie, że próbuje on przed czymś uciec, co było dziwne, bo nikt prócz nich nie znajdował się na dworze. Jedynie na tarasie zebrała się zaalarmowana grupka uczniów.

Księżyc oświetlał bladą twarz bruneta, kiedy zatrzymał się przed Ślizgonem i Gryfonką.

 – Marlon! Co się stało? Czemu tak krzyczałeś? – zapytała od razu dziewczyna. Złapała go za rękę.

 Zwrócił na nią rozbiegany ze strachu wzrok i wyrzucił ze siebie łamliwym głosem:

 – Byłem tam. Po drugiej stronie… Odkryłem przejście . W dzienniku było wszystko… Ty musisz to zobaczyć, Hermiono. Wy obydwoje musicie to wszystko powstrzymać…

 – Przejście? Gdzie ono jest? A co z tymi całymi Nieustraszonymi? – Draco zmarszczył czoło z zaniepokojenia.

 – Nie pozwólcie im na to... To się źle skończy… Za tym wszystkim kryje się Voldemort… Tak bardzo chciałbym przeżyć…

Po jego twarzy pociekły słone łzy. Hermionę przeszły dreszcze i nie miało to nic wspólnego z panującym chłodem. Nie mogła po części zrozumieć słów okularnika. Mówił z wielkim trudem, co chwila rozglądając się ze strachem dookoła. Było pewne, że dowiedział się czegoś okropnego.

 – Marlon, proszę cię! Musisz się uspokoić. Nic ci przy nas nie grozi. Powiedz nam wszystko po kolei. Co zobaczyłeś? – Granger starała się zapanować nad sytuacją, ale jej wysiłki zeszły na marne.

 – Tak bardzo mi przykro. Zostali naznaczeni... Widziałem Calvina. Ze mną zrobią to samo…

 – Nic do niego nie dociera. Chyba zwariował – stwierdził arystokrata z niesmakiem.

W tej samej chwili całą trójkę otoczyły postacie w ciemnych ubraniach. Gryfonka rozpoznała braci Dashwoodów i paru trzecioklasistów. Momentalnie przysunęła się bliżej bruneta, a Malfoy wyjął różdżkę.

 – Adams, proszę udać się z nami – przemówił tubalnym głosem chłopak, stojący przed nimi.

Kasztanowłosa rozejrzała się desperacko dookoła. Wiedziała, że tym Nieustraszonym nie można ufać. Marlon złamał ich żelazne zasady, przedostając się na drugą stronę muru. Była pewna, że jego kara będzie niewyobrażalnie surowa i okropna. Spojrzała z nadzieją na Dracona, który czujnie lustrował piątkę mężczyzn. Nie mieli szans na ucieczkę.

 – Nie skończyliśmy jeszcze rozmawiać – powiedział blondyn zaczepnie.

 – Nie oddawajcie mnie im… Błagam... – szeptał Marlon.

 – Dokończycie rozmowę później. Teraz musimy go zabrać. Czy tego chcecie, czy nie – odpowiedział ten sam opanowany głos.

Nagle, bez żadnego ostrzeżenia , dwójka osiłków doskoczyła do Adamsa i zaczęła go siłą odciągać od Hermiony. Obydwoje zaczęli krzyczeć, kiedy próbowali rozłączyć ich ręce.

 – Zostawcie go! Nic nie zrobił!

 – Mylisz się – ułyszała przy swoim uchu chrapliwy głos Erica. – Ostrzegałem cię, że tak to się skończy.

Chcąc się od niego odsunąć, robiła krok w przód, popychając w ten sam sposób Marlona, który się wywrócił. Nim zdążyła go ponownie chwycić, Dashwoodowie zaczęli go ciągnąć brutalnie  po ziemi.

 – Marlon, bądź silny! – wrzasnęła kasztanowłosa.

Poczuła na sobie szorstką dłoń Erica. Już miała go kopnąć z całej siły, gdy chłopak niespodziewanie upadł na ziemię. Hermiona  odwróciła się i zobaczyła Dracona z uniesioną różdżką. Patrzył wymownie to na nią, to na ich dom mieszkalny. Kiwnęła głową, a on otoczył ją ramieniem i ruszył w stronę mieszkania.

Okazało się, że przed katedrą zdążyło się już zebrać sporo uczniów. Obserwowali całe zajście z obojętnymi minami.  Gryfonkę zalała fala wściekłości. Czemu nikt nie zareagował tak jak ona? Wszyscy musieli słyszeć o tajemniczych zniknięciach zbyt ciekawskich osób. Marlonowi udało się odkryć całą prawdę, dotyczącą tego mrocznego miejsca. Co więc z nim zrobią? Czy nie było wśród tych ludzi jego przyjaciół?

 Z budynku wyszła Milicenta, po czym kazała wszystkim wracać do środka. Ślizgon jednak nadal prowadził Hermionę dalej, nie zwracając na nikogo uwagi. Wchodzili na klatkę schodową, kiedy rozległ się za nimi  się surowy głos dozorczyni:

 – Musimy sobie porozmawiać.

Odwrócili się równocześnie, zabijając staruszkę wzrokiem.

 – Wasze zachowanie było karygodne. Nie tylko przed chwilą, ale cały czas. Nie zastosowaliście się do regulaminu szkolnego, tym samym narażając swojego kolegę na niebezpieczeństwo...

 – Może pani przejść do rzeczy? –  przerwał jej Draco zniecierpliwionym tonem. – Trochę nam się śpieszy, a ja nie mam najmniejszej ochoty słuchanie bzdur.

Kobieta bardziej zmrużyła swoje szparowate oczy i uśmiechnęła się tak okropnie, że dziewczynę przeszły ciarki.

 – Jesteście aroganckimi dzieciakami, którzy  nie zdają sobie sprawy z własnych postępków!

 – My?! – warknęła  Gryfonka. – To absurd! Sami narażacie swoich uczniów, robiąc z tej szkoły jakieś chore centrum eksperymentów. I jeżeli zrobicie coś złego Marlonowi, to na pewno postaramy się, żebyście wszyscy za to zapłacili!

 – A ten wasz regulamin nie powstrzyma innych. Ludzie nie są głupi. Widzą, że coś się dzieje. Ci  wasi Nieustraszeni są agresywni. Jeden z nich omal nas nie zabił. I kto teraz zachował się karygodnie? – spytał spokojnie Malfoy, patrząc  niby uprzejmie na staruszkę.

 – Nie robiłby tego, gdybyście przestrzegali regulaminu…

 – Więc za jego złamanie grozi śmierć?! – krzyknęła z frustracją Hermiona.

 – Dosyć – powiedziała twardo Milicenta. – Nie będę z wami dyskutować. Wiedzcie tylko, że sami ściągnęliście na siebie same złe rzeczy. Wasze wykroczenia zostaną przekazane waszym opiekunom.

 – Świetnie. Nie zapomnijcie także wspomnieć, co odkryliśmy przez te rzekome wykroczenia – przypomniał blondyn lodowatym głosem.

 – Dwoje profesorów z Hogwartu już po was wyruszyło. Spodziewamy się ich do trzech godzin – kontynuowała dozorczyni z kamiennym wyrazem twarzy. – Macie od teraz zakaz opuszczania swojego pokoju. Na dole będą czuwać Nieustraszeni i zawiadomią nas, jeśli będziecie próbowali coś zrobić. Radzę wam wykorzystać ten czas na pakowanie się. W innym razie sprawy mogą potoczyć się niezbyt przyjemnie.

 – Czyżby pani nam groziła? – zapytał Ślizgon, posyłając kobiecie groźne spojrzenie.

 – Macie siedzieć u siebie, jasne? – warknęła, tracąc swoją cierpliwość.

Kasztanowłosa już miała zaprzeczyć i powiedzieć, że i tak odkryją to samo co ich kolega, ale powstrzymała się.

 – Jesteście potworami! – wrzasnęła histerycznie, starając się wymusić parę łez.

 Draco posłał jej zdziwione spojrzenie. Natomiast staruszka obserwowała ją z satysfakcją.

 – Zabarykadujemy się u góry i jeżeli wasi ludzie do nas przyjdą, to ich zaatakujemy. Mają się do nas nie zbliżać. To maszyny do zabijania! Wyjdę dopiero wtedy, kiedy zobaczę znajomą twarz…

To powiedziawszy odwróciła się i pobiegła na górę. Malfoy ruszył momentalnie za nią.

Szli na poddasze w zupełnej ciszy. Na korytarzu panował nieprzenikniony mrok, a w powietrzu wisiało coś ciężkiego i złowrogiego. Dziewczyna wolała nic nie mówić z obawy, aby nie zostać przez kogoś usłyszaną.  Kto wie, co kryło się w tych ciemnościach?

Wiatr mocno uderzał w okiennice, kiedy weszli do swojego pokoju. Orzechowooka  zapaliła światło, a Malfoy podniósł swoją bluzę z kanapy i podał ją Hermionie. Skinęła głową, po czym szybko ją założyła, wdychając znajomy zapach chłopaka. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę jak bardzo trzęsła się z zimna.

 – Co to miało być przed chwilą? – zapytał Draco, patrząc na nią poważnie. – Ten twój spazmatyczny krzyk i płacz?

 – Chciałam, żeby pomyślała, że udało się jej nas zastraszyć -  wytłumaczyła, siadając na kanapie.

 – Zamierzasz coś zrobić?

– A ty nie? Widziałeś twarz Marlona. Był więcej niż przerażony… W jakiś sposób znalazł przejście i musiał zobaczyć coś okropnego. Musimy odkryć co to było, inaczej to wszystko co zrobił, pójdzie na marne. Nie wiem co z nim będzie, ale to moja wina. To ja go namówiłam, żeby pomógł nam odkryć, co się tu dzieje.  Powinniśmy go odnaleźć… To przecież ja dałam mu ten dziennik i teraz…

Zrozpaczona ukryła twarz w dłoniach.

Malfoy szybko do niej podszedł i kucnął przed nią.

 – Hej, spójrz na mnie – poprosił delikatnie.

Odciągnął jej ręce od twarzy i zamknął je w swoich dłoniach.

Gryfonka popatrzyła na niego i poczuła ciepło w sercu, co było bardzo niezwykłe w tym całym położeniu. Miała ogromne wyrzuty sumienia, ale siła jego spojrzenia sprawiła, że jej ból trochę zelżał. Zobaczyła w jego oczach tak wielką troskę i uczucie, że miała ochotę wtulić się w jego tors i poczuć jak jego mocne ramiona ją oplatają.

– Posłuchaj mnie teraz bardzo uważnie – odezwał się na powrót spokojnie, wyrywając ją tym samym z zadumy. – Cokolwiek robiłaś tutaj czy w Hogwarcie, miało zawsze służyć ku dobru ludzi. Zauważyłem, że chcesz każdemu pomóc i uratować sytuację. Twoje czyny są dynamiczne i piękne. A teraz tutaj twoim celem było ukazanie prawdy nieświadomym uczniom. Wszyscy są w niebezpieczeństwie, ale ty próbowałaś temu zaradzić. Podzieliliście się nawzajem z Marlonem swoimi podejrzeniami, nic więcej. Może dałaś mu ten dziennik, ale nie kazałaś mu niczego robić. To on ponosi odpowiedzialność za swoje czyny.

Granger przez chwilę milczała, cały czas wpatrując się w te przyjazne, szare oczy Dracona.

 – Bardzo ci dziękuję za te wszystkie słowa… – zaczęła powoli. – Myślę, że powinniśmy teraz stąd wyjść i mu pomóc, albo zorientować się w sytuacji.

 – To nie jest dobry pomysł – stwierdził Ślizgon bez przekonania. – Pewnie otoczyli cały budynek. Granger, wiem że ci trudno, ale pomyśl logicznie. Jak chcesz ich wszystkich niezauważalne przejść?

 – Mam coś, co nam to umożliwi – odparła z błyskiem w oku.

Wyswobodziła swoje ręce z jego uścisku i podeszła do swojego kufra. Chwilę w nim szperała, po czym z samego dna wyciągnęła długą, jedwabistą pelerynę.

Arystokrata patrzył na nią w milczeniu, marszcząc czoło.

 – Peleryna niewidka – powiedziała z uśmiechem kasztanowłosa. W tej chwili dziękowała w duchu Harry'emu za to, że jej ją pożyczył, na wszelki wypadek.

Malfoy, nawet jeżeli był zaskoczony widokiem magicznej tkaniny, nie dał tego po sobie poznać.

 – Skąd wiesz, że dobrze działa? A co jak się wyczerpie? – zapytał z powątpiewaniem.

 – Jeszcze nigdy nas nie zawiodła – obruszyła się dziewczyna.

 – Was?

Hermiona postanowiła, że nie wspomni swoim przyjaciołom, że pokazała Malfoy'owi tak ważną dla nich rzecz.

 – Pomożesz mi, Draco? Według tego co mówiła Milicenta, mamy jakieś trzy godziny nim przybędą tu nasi.

Wciągnął gwałtownie powietrze do ust, słysząc, że wypowiedziała jego imię. Jeszcze się do tego nie przyzwyczaił. Westchnął przeciągle, po czym wyrzucił ze siebie pół żartem, pół serio:

 – Zgodzę się, jeśli sam będę decydował, co mamy zrobić. Wybacz, ale to ja ostatnio jestem tym trzeźwo myślącym. W końcu to nasza ostatnia noc. Nie możemy odejść bez zapomnienia. Już się postaram, żeby wielki Draco Malfoy, przywódca Slytherinu i bóg Hogwartu zapadł każdemu głęboko w pamięci.

 – A ja już się martwiłam, że na chwilę stałeś się poważnym człowiekiem – burknęła pod nosem Hermiona.

***

 – Musisz iść tak blisko mnie? – syknęła Hermiona. – Depczesz mi po piętach.

 – Trzeba było wziąć większą pelerynę.

 – Tak, to moja wina. Mogłam przewidzieć tą sytuację i zapakować większy rozmiar.

Draco musiał się trochę przygarbić, aby nie było widać ich nóg.

Kroczyli wolno do drzwi wyjściowych, a kasztanowłosa niemal słyszała, jak w jej piersi łomoce serce. Starała się wmówić sobie, że to adrenalina pomieszana ze strachem, że to nie ma nic wspólnego z tym, który szedł za nią. Czuła na sobie jego oddech i mimowolnie przypomniała się jej dzisiejsza impreza. Byli tak blisko siebie, omal się  pocałowali... Chyba do końca życia będzie żałować, że w tamtej chwili nie posmakowała ust Dracona Malfoya. Wiedziała, że nie będzie drugiej takiej okazji. Może to było głupie, ale bardzo tego pragnęła. To był ich ostatni czas w Falconie – ostatni raz robili coś wspólnie.

Otrzeźwiała, kiedy się zatrzymali, nasłuchując jakichkolwiek  dźwięków. 

Myślenie o swoich uczuciach było w tamtym momencie bardzo samolubnym zachowaniem.

Zerknęła na blondyna przez ramię. Nie zdziwiła się, że był całkiem rozluźniony. Wydawał się reagować spokojnie, wręcz obojętnie na wszelkiego rodzaju  sytuacje. Nie był niczym przerażony, w odróżnieniu od niej.

 – Masz jakiś plan? Co jak stąd wyjdziemy, Granger?

 – Na razie skupmy się na opuszczeniu tego domu. Potem będziemy improwizować.

Już mieli ruszyć do drzwi, gdy nagle Draco coś usłyszał.

 – Głosy. Ktoś tam jest.

 – Gdzie? – zaniepokoiła się Gryfonka.

 – Tutaj. W środku.

Szybko pociągnął ją do tyłu, tak że przywarła całkiem do jego ciała. Nie minęła nawet minuta, kiedy z ciemności wyłoniły się dwie sylwetki w kapturach na głowie. Hermiona zamarła ze strachu. Była przekonana, że kogoś spotkają, ale mimo to nie wiedziała, co teraz zrobić.

 – Jak na razie cisza – odezwał się wyższy chłopak.

Obydwaj zatrzymali się niedaleko nich i spojrzeli na schody.

 – Czego się spodziewałeś? –  spytał szorstki głos.– Nie mogą nic zrobić. Myślisz, że chcieliby dotrzeć tam, gdzie Adams?  Nawet Malfoy nie poradzi sobie z taką magią. Słyszałem, że to coś niewyobrażalnego.

Granger poczuła jak Draco napiął mięśnie na wzmiankę o swoim nazwisku.

 – Sam nie wiem. Jestem wściekły, że ten cienias Marlon wpadł na to wszystko. Na szczęście nie będziemy musieli się już nim więcej przejmować.

 – Powiemy, że trafił do czubków tak jak Calvin na początku.

Hermiona poczuła, że musi się szybko czegoś chwycić, bo inaczej zasłabnie. Arystokrata  to zauważył, gdyż objął ją ręką w tali, kiedy niebezpiecznie się zachwiała. Co to znaczy, że nie będą się już przejmować Marlonem? Czemu użyli czasu przyszłego? Miała ochotę się na nich rzucić i kazać wyjawić wszystko na temat chłopaka.

Jeden z Nieustraszonych wyczuł jakiś ruch i szybko odwrócił się za siebie, nieświadomie zawieszając na nich swój wzrok.

– Imperius.

Gryfonka zesztywniała, gdy usłyszała niewybaczalne zaklęcie, wypowiedziane z ust swojego towarzysza. Czerwona fala poleciała w stronę dwóch strażników i  nim zdążyli zareagować w jakikolwiek sposób, stali już  nieruchomo. Dziewczyna zobaczyła, jak po chwili się  rozluźniają. Mogła sobie wyobrazić jak z ich twarzy znikają wszelkie oznaki czujności. Ślizgon przejął całkowitą kontrolę nad ich umysłami.

 – Jak mogłeś to zrobić? – zapytała szeptem. Była zbyt oszołomiona, żeby odwrócić się w jego stronę. – Tak nie można, bez względu na wszystko. Powinieneś to szybko cofnąć. Możesz trafić za takie coś do Azkabanu.

– Nie jeżeli działałem w obronie własnej. Nie zapominaj, że mój ojciec przyjaźni się z ministrem. Będę robił teraz to, co jest konieczne. A to wszystko przez to, że chciałaś działać a ja zamierzam ci pomóc i zapewnić nam bezpieczeństwo po mojemu – powiedział do jej ucha głosem wypartym z emocji. Oderwała się od niego i na tyle, na ile pozwalała jej peleryna, zwróciła się w jego stronę. Myślała, że jej serce zatrzymało się  na chwilę, kiedy ujrzała jego lodowate oczy połyskujące w ciemności. Jego postawa stała się taka chłodna i obojętna. Przez głowę przeszła jej myśl, że obawia się tego bezwzględnego blondyna. Ile razy w swoim życiu używał już zakazanych czarów? Szybko odwróciła wzrok i spojrzała na dwóch Nieustraszonych, którzy teraz stali nieruchomo. Westchnęła bezgłośnie. Musieli to zrobić. Aby pomóc Marlonowi.

– Co teraz zrobimy? Nie wiemy nawet, gdzie mamy się udać.

– Nie zaczarowałem ich, żebyśmy mogli niepostrzeżenie wyjść. Zadam im parę pytań.

– No tak… – przytaknęła cicho.

Dwaj mężczyźni nagle ruszyli po schodach na górę.

– Kazałem im wejść do jakiegoś pokoju.

– Ja bym nie wchodziła tutaj do żadnego przypadkowego pokoju – oznajmiła z niezadowoleniem, przypominając sobie banshee.

Podążyli za nimi i już po chwili stali w zupełnie pustym pomieszczeniu, nie licząc małego biurka. Draco zdjął z nich pelerynę, cały czas trzymając różdżkę w ręce. Tymczasem Hermiona rzuciła zaklęcie wyciszające na całe pomieszczenie.

 – Powiedzcie nam, gdzie dotarł Marlon i co odkrył – rozkazał blondyn lodowatym tonem.

Strażnicy zaczęli się strasznie wiercić, próbując wyzwolić się spod czaru. Wreszcie odezwał się niższy chłopak.

 – Znalazł przejście… w podziemiach prowadzące na drugą stronę muru… – Mówienie sprawiało mu okropną trudność. – Miał przy sobie stare kroniki, w których była mapa…

 – A więc to pokazywała… – mruknęła Gryfonka, powoli wszystko rozumiejąc.

 – Zobaczył coś, czego my nie widzieliśmy… Nie mogę zdradzić… Strażnikiem Tajemnicy jest ktoś inny…

Dziewczynie przyszło na myśl, że tak samo było z kwaterą Zakonu Feliksa. Nikt nie mógł wymówić adresu domu Blacków z wyjątkiem strażnika.

Draco z niezadowolenia zacisnął szczęki.

 – Gdzie jest teraz Marlon? I co z nim zrobiliście?

 – Jest tam. W labiryncie… – wykrztusił drugi. – Przemienią go, a potem dołączy do innych…

 – Czyli kogo? – pośpieszył Ślizgon. – Za murem jest labirynt?

 – Taa…

Ich ciałami zaczęły wstrząsać drgawki. Dyszeli ciężko. Kasztanowłosa odwróciła wzrok, żeby nie patrzeć jak się męczą.

 – Do czego były wam potrzebne te trupy w podziemiach? – zapytała cicho. Była pewna, że to wszystko musiało mieć ze sobą jakiś związek.

– Czarny Pan nakazał… stworzyć armię... Niektórzy ze zdolnościami zostaną do niej wcieleni…

– Zaraz. Armia z inferiusów? Kto ma na tyle mocy, żeby ożywić tyle zwłok? Tak dużo czarnej magii? Bo jestem pewien, że Czarny Pan nie jest jeszcze aż taki potężny – prychnął arystokrata.

– Istota nie z tego świata… – odpowiedział wyższy osiłek, po czym upadł na ziemię i zaczął wrzeszczeć.

 – Drętwota – warknął natychmiastowo Malfoy. Zaklęcie spowodowało, że chłopak stracił przytomność. – Tracę nad nimi kontrolę. Jak można się dostać do tego labiryntu?!

 – Tyko śmierciożerca… – zaczął drugi. Zamilkł jednak prędko, gdy jego ciało również opanowały konwulsje.

 – Świetnie. Kolejny nie wytrzymał siły zaklęcia – zirytował się Draco. Wycelował różdżką w nich i mruknął „Incarcerous”. Z podłogi wyłoniły się pęta, które unieruchomiły ofiary.

 – Spadajmy stąd szybko, zanim ktoś zauważy ich nieobecność. Teraz to dopiero przyda się nam dobry plan.

***

Śnieg nieznośnie skrzypiał pod ich butami, kiedy szli w stronę ogrodzenia. Mijali po drodze samotne sosny, stojące gdzieniegdzie niczym wartownicy. Światła w domkach zostały już dawno zgaszone. Dyskoteka musiała zostać odwołana. Jedynym źródłem światła były latarnie. Nawet księżyc schował się za gęstymi, czarnymi chmurami, jakby nie chcąc oglądać bezsensownych poczynań Gryfonki i Ślizgona. Nie wiedzieli, co robić. Nie mogli w żaden sposób dostać się do labiryntu. Nie mieli także pojęcia, gdzie teraz może znajdować się tajemniczy dziennik z mapą. Kasztanowłosa kroczyła pierwsza, a za nią Malfoy, który zamazywał ślady ich kroków w śniegu.

Zatrzymali się i zaczęli wypatrywać jakiejś postaci. Panowała jednakże głucha cisza, a śladu po nikim jak nie było, tak nie było. Było to trochę niepokojące, gdyż Milicenta zapewniła, że jej ludzie będą ich pilnować. Czyżby miała na myśli tylko dwóch strażników? Draco stwierdził, że powinni się rozejrzeć, a potem ostatecznie złapać jakiegoś Nieustraszonego i zmusić go do zdradzenia informacji. Wiedzieli tylko tyle, że prawdopodobnie jedynie śmierciożerca może otworzyć przejście.

 – Chyba nic z tego nie będzie, Malfoy – stwierdziła ponuro dziewczyna. – Niepotrzebnie się łudzimy, że uda nam się coś wskórać.

 – Przecież to ty chciałaś szukać Marlona. Teraz się podajesz? Przynajmniej wiemy, gdzie go trzymają – powiedział z rozdrażnieniem. – Utkwiliśmy w martwym punkcie. Jak chcesz się wycofać, zrobię to z wielką chęcią.

 – Nie chcę, tylko myślałam, że…

 – Od razu zakładasz, że zrobisz wszystko co zaplanujesz, ale nie jest tak jak…

 – O co ci chodzi, Malfoy? – zirytowała się. Nie rozumiała skąd się wzięła ta jego nagła zmiana humoru.

 – O to, że nie mamy planu, ani czasu – warknął.

 – Mam tylko na myśli, żeby zrobić coś konkretnego!

– Tak? To patrz teraz, zrobię coś konkretnego.

Zdjął z siebie pelerynę i podszedł  do ogrodzenia. Jak gdyby nigdy nic zaczął rzucać zaklęcia, które trafiały w mur i głośno się od niego odbijały.

 – Nie może być całkiem niezniszczalny! Coś musi go chociaż trochę rozwalić.

Spanikowana Hermiona, która cały czas kryła się pod niewidką, rozejrzała się dookoła. Draco był zupełnie odsłonięty. Wprawdzie domy były trochę oddalone, ale to nie znaczyło, że nikt go nie zauważy czy nie usłyszy.

 – Zwariowałeś?! Natychmiast się schowaj! Nie pomożemy Marlonowi, jak będziesz się tak zachowywał!

 – Nie pomożemy Marlonowi jak będziemy się kryć!

 – Mieliśmy działać po cichu, wszystko zepsujesz.

 – Nie boję się tych kretynów. Nie jestem też zastraszony słowami tej starej babki. Nikt mnie nie powstrzyma. -  Jego głos wprost ociekał jadem i nienawiścią.

Pewnie musiał czuć się naprawdę zdruzgotany tym, że ktoś śmiał mu grozić.

Milczeli przez długą chwilę. Gryfonka już miała coś powiedzieć, kiedy zdała sobie sprawę, że coś za sobą usłyszała. Natychmiast odwróciła się za siebie. Zamarła, kiedy ujrzała przed sobą czterech mężczyzn w takich samych ciemnych strojach. Miała właśnie powiedzieć coś na swoją obronę, kiedy zauważyła, że obserwują oni tylko Malfoya, jakby jej tutaj nie było. Uzmysłowiła sobie wtedy, że ma na sobie wciąż pelerynę. Zauważyła kątem oka, że Draco też na nich patrzy, bo już nie rzucał zaklęciami we wszystkie strony, jak zwariowany.

Hermiona wyjęła najciszej jak mogła swoją różdżkę. Miała przewagę – najwyraźniej nie wiedzieli o jej położeniu.

 – Panowie, ile można było na was czekać? – Przemówił jak zawsze pewny siebie Ślizgon. Na jego twarzy zawitał zarówno prowokujący jak i arogancki uśmieszek.

 – Zakłócasz ciszę nocną – rzekł chłopak stojący w środku, a Hermionę przeszły ciarki, gdy rozpoznała Erica. Chciała się odwrócić twarzą do Dracona, ale strach ją tak sparaliżował, że nie mogła wykonać żadnego ruchu. Zresztą obawiała się, że może zostać usłyszała.

 – Ciszę nocną? Jeszcze młoda godzina! – Udawał oburzenie.

 – Mogę wiedzieć co tu robisz? Wydawało mi się, że masz zakaz opuszczania pokoju – Dashwood posyłał Draconowi zabójcze spojrzenia. Wyglądał na bardzo z siebie zadowolonego.

 – Niby mam, ale za bardzo mi się nudziło z Granger, więc wyszedłem na spacer – tłumaczył bardzo wolno, jakby miał do czynienia z opóźnionymi umysłowo osobami.

Dał im do zrozumienia, że Gryfonka została w mieszkaniu. Miała więc na razie się nie wychylać. Modliła się w duchu, żeby blondyn miał w zanadrzu jakiś dobry plan, bo znaleźli się w naprawdę fatalnej sytuacji.

 – Dobrze wiesz, że Granger nie ma w mieszkaniu. Wyszliście stamtąd razem. A teraz powiedz mi, gdzie ona jest? – Szatyn na podkreślenie swoich słów przeczesał cały teren wzrokiem.

Kasztanowłosa poczuła jak jej ciało zalewa lodowata fala. Wiedzieli, że gdzieś tu była.

Arystokracie nie śpieszyło się z odpowiedzią. Zaczął przechadzać się powoli w te i we te, na co Nieustraszeni wytrzeszczyli oczy. Chyba dotarło do nich, że chłopak w ogóle się ich nie bał.

 – Nie będziemy się z tobą bawić, Malfoy! – krzyknął wreszcie wytrącony z równowagi Eric - Gdzie ona jest?

Draco zatrzymał się powoli i zacisnął pięści.

 – Jest za murem. Chciała dowiedzieć się o co chodzi i dostała się tam. Poszedłem ją szukać – wytłumaczył bezbarwnym głosem.

Strażnicy zaczęli do siebie coś szeptać na te wieści.

Granger, korzystając z chwili ich nieuwagi, obejrzała się za siebie. Malfoy lustrował całe otoczenie wzrokiem, zapewne zastanawiając się, gdzie się podziała. Wyraz jego twarzy był surowy i groźny. Znała go jednak na tyle dobrze, żeby rozpoznać w jego oczach zaniepokojenie.

 – To niemożliwe, żeby szlama się tam znalazła! Ściemniasz – powiedział głośno mężczyzna stojący obok Erica. Miał długie, brązowe włosy i Hermiona kojarzyła go z posiłków na jadalni. Myślała, że był zwykłym trzecioklasistą.

– Cóż, Granger jest sprytniejsza i bardziej mądrzejsza niż wy wszyscy razem wzięci. I zapewniam was, że jest tam, gdzie mówię – przekonywał ich głosem nieznoszącym sprzeciwu.

– To pewnie już po niej – stwierdził czarnowłosy chłopak. – Najlepiej będzie jak go zwiążemy i zostawimy dziewczynę.

 – Nie ma mowy – odpowiedział od razu Ślizgon. – Za chwilę przyjadą nasi opiekunowie z Hogwartu. Nie chcecie chyba, żeby się rozeszło, że najlepiej rokująca uczennica Hogwartu i przyjaciółka Harry'ego Pottera zaginęła w Falconie?

Chłopcy otworzyli szerzej oczy na wzmiankę o Harrym.

 – Co nam zaszkodzi sprawdzić? – zwrócił się długowłosy trzecioklasista do  Dashwooda – Przy okazji możemy zobaczyć coś interesującego…

Czyli rzeczywiście coś dzisiaj miało się coś wydarzyć. Czy dzisiaj zostanie powołana armia?

– Zgoda. Wy dwaj. - Wskazał na Nieustraszonych, stojących z boku. – Wracajcie z Malfoyem do mieszkania i przypilnujcie go, żeby niczego nie wymyślił. Rozejrzyjcie się też za Granger. Nie chce mi się wierzyć, że ten kretyn nie zmyśla…

 – Idę z wami – przerwał mu szybko Draco. – Nie ma mowy, że się mnie pozbędziecie. Nawet jak z nimi odejdę,  to wrócę nim zdążycie się obejrzeć.

Jego głos brzmiał tak przerażająco i wrogo, że Hermiona nie zdziwiła się, że Eric pokiwał głową. Coś się jej jednak nie zgadzało. Miała wrażenie, że słowa Dashwooda nie są do końca szczere.

– Oddaj nam różdżkę. Tylko wtedy się zgodę, abyś nam towarzyszył.

Chłopak do niego podszedł, a Malfoy wzruszając ramionami oddał mu swój magiczny atrybut. Hermiona obserwowała ich cały czas, gotowa w razie czego użyć jakiegoś paskudnego zaklęcia.

Dwójka strażników odeszła, a Dashwood podszedł do muru. Odsłonił swoje przedramię, ukazując Mroczny Znak. Voldemort naprawdę zawładnął tą szkołą. Podczas, gdy chłopak otwierał przejście i szeptał jakieś zaklęcie, drugi chłopak zbliżył się do Ślizgona:

 – Na twoim miejscu bym nie ryzykował.

Mogła być to zarówno groźba jak i ostrzeżenie.

 – Na twoim miejscu bym się o to nie martwił. Mam swojego anioła stróża… – Uśmiechnął się krzywo i zapatrzył w przestrzeń.

Ziemia nagle się zatrzęsła i w murze zaczął tworzyć się łuk, który zaczął powiększać się z każdą chwilą coraz bardziej.

Draco niedostrzegalnie kiwnął głową.

 – Expulso! – szepnęła Hermiona z mocą i z jej różdżki poleciał grom światła.

Nieustraszeni zaskoczeni polecieli do tyłu, uderzając głośno w ogrodzenie.

 – Conjunctivitis! Drętwota! – krzyknęła, całkowicie unieruchamiając wroga.

Malfoy doskoczył do Erica i odebrał mu swoją różdżkę. Machnął na nich dwa razy, co spowodowało utratę przytomności.

 – Co im zrobiłeś? – spytała kasztanowłosa, nadal ukryta pod niewidką.

 – Załóżmy, że nie obudzą się przez godzinę i nie będą nic pamiętać – wytłumaczył blondyn i wyciągnął rękę w powietrzu. – Pośpiesz się.

Granger szybko ujęła jego dłoń i  razem przekroczyli granicę, po czym kamienie zaczęły wracać na swoje miejsce.

– Droga bez powrotu – szepnęła Hermiona, mocniej ściskając dłoń chłopaka.

To nie był zwykły labirynt z żywopłotu. Ściany były wysokie, zrobione z kamieni, a w niektórych miejscach spoczywały czaszki z ziejącymi pustką oczodołami. Wiejący wiatr niósł ze sobą przerażone szepty. Natomiast w powietrzu wyczuwało się ogromną negatywną energię. To miejsce było do reszty skażone i czarnomagiczne.

 Gryfonka puściła dłoń Dracona i zdjęła z siebie pelerynę niewidkę, po czym schowała ją bezpiecznie do torby. Wyciągnęła różdżkę i oświetliła ścieżkę, tak jak jej towarzysz.

Zaczęli iść ostrożnie przed siebie. Kiedy doszli do pierwszego rozwidlenia, skręcili po krótkim namyśle w lewo.

 – Tych alejek może być nieskończenie wiele, Granger. Nie mamy się jak stąd wydostać. Nie mamy mapy. Nie mamy niczego. Możemy się tu na zawsze zgubić i nigdy nie dotrzeć do celu – mówił Malfoy, gdy szli obok siebie wąskim przejściem.

 – Uważasz, że lepiej byłoby później zaatakować Erica, żeby zaprowadził nas do jakiegoś miejsca?– zapytała kasztanowłosa szeptem.

Nowe otoczenie napawało ją tak wielkim lękiem, że nie mogła się przemóc i odezwać się głośniej.

– Nie wydaje mi się – odparł, a jego oczy zapłonęły z gniewu. – Dashwood wykorzystałby pierwszą okazję, żeby się mnie pozbyć. Na pewno mi nie uwierzył. Chciał się tutaj dostać, żeby być świadkiem tego wielkiego wydarzenia. Swoją drogą ciekawe, co to może być.

 – Wydawali się być tym tak bardzo podekscytowani… A ci dwaj Nieustraszeni na korytarzu wspomnieli, że ta czarna magia jest niewyobrażalnie potężna. Aż boję się pomyśleć, co to może oznaczać.

 – Jeśli dziś mają powołać armię, to potrzebują naprawdę wielkiej mocy. Te zmutowane trupy w podziemiach tylko czekały na swoją kolej. Przypuszczam, że w innych pomieszczeniach też ich było pełno. Te wszystkie krzyki i dźwięki pochodziły właśnie od nich. Zarzynali ludzi jak zwykłe zwierzęta. -  Głos blondyna był zupełnie beznamiętny.

 – Oni są naprawdę zaślepieni Voldemortem.- Hermionie z trudem przychodziło mówienie.

Arystokrata spiął się na wzmiankę o Czarnym Panie i posłał swojej towarzyszce groźne spojrzenie.

 – Są pewni, że wygra tą swoją wojnę z Dumbledorem i pozbędzie się Pottera. Robią to co uważają za słuszne, nawet jeśli ceną jest ludzkie życie.

 – Ty też uważasz, że to jest słuszne, widząc tak wielką krzywdę wyrządzoną innym? – zapytała drżącym głosem. Nie mogła zapomnieć, że Draco był po drugiej stronie barykady…

 Zatrzymali się, kiedy doszli do kolejnego skrzyżowania. Tym razem obrali drogę w prawo. Ścieżka, którą wybrali okazała się kończyć ślepym zaułkiem, więc zawrócili.

 – Chciałbym w ogóle nie brać udziału w tym wszystkim – powiedział wreszcie blondyn poważnie. – Czemu musimy być w centrum tych wszystkich wydarzeń? Czasami żałuję, że poszedłem do Hogwartu. Ta szkoła to zupełna katastrofa.

 – Żałujesz tego też w tej chwili? –Do głosu dziewczyny wkradła się nutka rozdrażnienia. Nienawidziła, gdy ktoś obrażał jej ukochaną szkołę, ale wolała się o to nie kłócić w tej chwili.

 – Pytasz, czy żałuję, że jestem tutaj z tobą?

Gryfonka spuściła głowę, próbując ukryć swój rumieniec.

 – Odpowiem ci na to pytanie, gdy wyjdziemy stąd żywi – odpowiedział z zaczepnym uśmiechem.

 – Mam nadzieję, że tak się stanie – mruknęła posępnie.

Potem kroczyli przed siebie w milczeniu. Droga przed nimi była pozbawiona wszelkich przeszkód. Nie wiedzieli dlaczego, ale ten brak utrudnień ich niepokoił. Przecież powinno być tu pełno pułapek. Na wypadek gdyby intruzi wtargnęli do środka. Mieli wrażenie, że labirynt oszukuje ich fałszywym poczuciem bezpieczeństwa.

Draco wpadł na pomysł, aby użyć zaklęcia  kierunku stron świata. Położył płasko różdżkę na ręce, a ona poderwała się i wskazała na ścianę przed nimi, gdzie była północ. Wydawało im się, że to dobry kierunek, aby wreszcie do czegoś dotrzeć.

Gdy znaleźli się na kolejnym skrzyżowaniu Hermiona poczuła się dziwnie nieswojo. Spojrzała na kamienne ściany i dostrzegła czaszkę, a w jej dotąd pustych oczodołach, ludzkie oczy, które patrzyły prosto na nią. Cały czas byli obserwowani w ten sposób?

Wydała ze siebie zduszony okrzyk i odwróciła się prędko w stronę blondyna. On również się zatrzymał i oglądał mur, ale z innego powodu.

– One są  ruchome… – zaczął, a wtedy ściana zaczęła sunąć w ich stronę, jakby miała ich przygnieść. – Uciekaj!

Biegli szybko przed siebie. Na rozwidleniu bez zastanowienia skręcili w lewo. Zatrzymali się raptownie, gdy zauważyli, że ktoś już na nich tam czeka.

Dziewczyna kojarzyła go jedynie z Proroka Codziennego – z artykułu o zbiegłych śmierciożercach. Widziała jego zdjęcie i zapamiętała go, ponieważ był mieszańcem.

Fenrir Greyback był potężny; liczył co najmniej dwa metry wzrostu. Jego pomarszczona twarz była wykrzywiona w kpiącym uśmiechu. Można było zobaczyć jego ostre kły, wystające z ust. W owłosionych rękach trzymał różdżkę. Miał na sobie jedynie płaszcz i czarne spodnie, więc bardzo wyraźnie było widać jego owłosiony tors.

– Myślałem, że spotkamy się w innych okolicznościach, Malfoy – przemówił wilkołak gardłowym głosem.

Draco cofnął się o krok, zasłaniając Hermionę własnym ciałem. Z jego postawy biła pewność siebie.

 – Ty jesteś Fenrir Greyback? – zapytał lekceważąco.

Mężczyzna napiął mięśnie i dumnie się wyprostował.

 – Tak. A ty jesteś synem Lucjusza…

Blondyn jednak nie miał zamiaru dać mu skończyć.

 – Czego ode mnie chcesz?

 – Nie macie prawa tu być. Tobie nie mogę nic zrobić. Twój ojciec jest szanowanym śmierciożercą i na pewno by się wkurzył, gdyby dowiedział się, że poderżnąłem gardło jego synowi. Ale twoja koleżanka to co innego…

 – Czarny Pan uważa cię za plugawego mieszańca. Mój ojciec opowiadał o tobie. Nie byłeś nawet godny, by nosić Mroczny Znak. Nie wiem co ty tu w ogóle robisz – mówił prowokująco arystokrata.

Greyback wydał ze siebie przeciągłe warknięcie.

 – Twój ojciec sam był tchórzem! Nic o mnie nie wie. A teraz pozwolili mi pozarażać innych likantropią. Powstanie armia z wilkołaków…

 – Pozwolili ci to zrobić, a sami zrobili resztę, krzyżując inne gatunki. To nie będzie wyłącznie armia wilkołaków. Zostałeś zwyczajnie wykorzystany. - Draco zaśmiał się głośno bez krzty wesołości.

Fenrirowi najwyraźniej nie spodobało się zachowanie młodego czarodzieja, bo zaczął trząść się z wściekłości na całym ciele.

– Granger, wiej –  szepnął Draco do Hermiony, odwracając minimalnie głowę w tył.

Kasztanowłosa czuła się, jakby oglądała tą całą wymianę zdań z wielkiej odległości. W jej gardle powstała gula, uniemożliwiająca jej mówienie. Była pewna, że stojący przed nimi wilkołak jest strasznie niebezpieczny. Nie dość, że był pół–czarnomagicznym zwierzęciem, to jeszcze umiał władać magią, a w dodatku miał trudności w zapanowaniu nad sobą.

 – Nie zostawię cię – odpowiedziała, wiedząc, że nigdy nie mogłaby tego zrobić.

 – Chciałem cię oszczędzić, Malfoy, ale zmieniłem zdanie.

Rzucił się w ich stronę z dzikim wyciem. Ślizgon był na to przygotowany i użył zaklęcia tarczy, co odrzuciło Greybacka do tyłu.

 – Musisz uciekać! – krzyknął z niepokojem arystokrata, odwracając się do Hermiony. – Już...

– Nie!

– Obiecuję, że cię odnajdę…

Mężczyzna podniósł się z ziemi i ponownie zaczął nacierać na dwójkę uczniów.

– Nie zostawiasz mi wyboru – szepnął, unikając jej wzroku.

Machnął różdżką, a ona poleciała parę metrów do tyłu, w tym samym momencie, w którym Fenrir go zaatakował.

Kasztanowłosa z hukiem wylądowała na lodowatej ziemi. Podniosła głowę i zobaczyła jak blondyn rzuca po kolei mnóstwo zaklęć we wroga. Wilkołak sprawnie ich unikał.

Podniosła swoją różdżkę, która upadła obok niej podczas lotu. Miała już coś zrobić, gdy Malfoy głośno krzyknął. On nigdy nie krzyczał.

Przerażona podniosła wzrok, ale jedyne, co zobaczyła, to zasuwającą się ścianę, która odgrodziła ją od chłopaka.

– Nie! – Zerwała się na równe nogi i zaczęła walić pięściami w mur. – Draco!

Użyła paru zaklęć eksplodujących, ale nic to nie dało. Słyszała huki i przekleństwa, dochodzące z drugiej strony. Nie mogła go tak zostawić. Postanowiła, że jak najszybciej musi znaleźć inną drogę, prowadzącą do Ślizgona. Z determinacją zaczęła biegiem przemierzać inne alejki. Starała się nie myśleć, czy arystokrata został ranny.

Wszystko wyglądało tak samo i po jakimś czasie użyła zaklęcia czterech stron świata.  Ze zgrozą zdała sobie sprawę, że idzie cały czas na wschód, podczas gdy jej celem była północ.

– Kim jesteś? – rozległ się męski głos za jej plecami.

Hermiona odwróciła się i zobaczyła przed sobą chłopaka. Mógł być w jej wieku, albo co najwyżej o rok starszy. Górował nad nią parę centymetrów, a jego twarz miała młodzieńcze rysy. Jego czarne oczy uważnie się jej przypatrywały. Na początku pomyślała, że skądś go kojarzy, ale nie mogła sobie nic przypomnieć.

Brunet nie trzymał w ręce różdżki, więc kasztanowłosa poczuła się trochę pewniej. Poza tym jej strach został zastąpiony przez chęć znalezienia Dracona.

 – A ty? – zapytała wojowniczo.

 – Mam na imię Calvin. Mieszkam tutaj – oznajmił i uśmiechnął się przy tym promiennie.

Gryfonka wstrzymała oddech. Słyszała dziś o pewnym Calvinie parę razy. Najpierw Marlon wspomniał coś, że jemu zrobią to samo co Calvinowi, za to, że przeszedł przez granicę. Potem Nieustraszeni na korytarzu napomknęli, że owy chłopak rzekomo trafił do czubków. W ten sposób zatuszowali jego zniknięcie…

 – Jesteś uczniem – powiedziała cicho, czując jak zalewa ją fala żalu.– Zamknęli cię tutaj. To miał na myśli Marlon, mówiąc, że jemu zrobią to samo. Wiesz gdzie on jest?

– Marlon? – zamyślił się Cal. Mówił lekko, jakby nie znajdowali się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. – Tak. Zostawili go związanego w zaułku niedaleko stąd. Pilnuje go jeden facet. Nie mogłem mu pomóc. Byliśmy przyjaciółmi, zanim tu trafiłem. Chcesz do niego iść?

– E...Co chcą mu zrobić?

– Na razie nic – odpowiedział i zaczął przechadzać się dookoła.

Hermiona cały czas obserwowała go czujnie.

– Muszę najpierw znaleźć mojego przyjaciela… Bez powodu zaatakował go Greyback…

– Greyback to okropny. Lepiej z nim nie zadzierać. Bardzo trudno go pokonać – skrzywił się brunet.

 – Draco sobie poradzi – powiedziała cicho do siebie. Próbowała odgonić od siebie negatywne myśli. Malfoy był jednym z najgroźniejszych uczniów w Hogwarcie. Jest sprytny i przebiegły. Na pewno da radę...

 – Znasz ten labirynt, prawda? Może wiesz, gdzie oni teraz są. Może ich słyszałeś…

 – Wydaje mi się, że znam położenie twojego przyjaciela – stwierdził, marszcząc czoło. – Mogę cię tam zaprowadzić.

W sercu Granger zapłonęła iskierka nadziei. Była gotowa zrobić wszystko, żeby odnaleźć blondyna. Pomimo tego zawahała się z odpowiedzią. Było coś niepokojącego w Calvinie. Pojawił się znikąd, nie zapytał jej nawet co tu robi i zachowywał się nienaturalnie pogodnie. Nie było w nim żadnej woli walki. Może i był to kiedyś przyjaciel Marlona, ale teraz z pewnością był zupełnie inną osobą. Musiała jednak zaryzykować i dać mu się poprowadzić. Nie miała teraz innej opcji.

 – Idź pierwszy. -  Starała się, żeby jej głos zabrzmiał spokojnie.

Chłopak spojrzał na nią zaskoczony, jakby już zapomniał o ich krótkiej wymianie zdań.

 – Ach, tak - mruknął po chwili i ruszył przed siebie.

Gryfonka trzymała się od niego na pewną odległość. Zaciskała mocno różdżkę w ręce.

 – Wiesz co ma się stać w dzisiejszą noc? – zapytała bardziej, żeby przerwać milczenie, niż z ciekawości. Po tym jak zgubiła Malfoya, chciała się go znaleźć, wydostać się stąd i zabrać ze sobą Adamsa.

 – Co parędziesiąt lat, 22 stycznia ktoś odwiedza to miejsce. To jakaś klątwa, czy coś w tym stylu.

 – Kto taki?

 – Istota nie z tego świata – odpowiedział krótko.

Kasztanowłosa wolała nie drążyć tego tematu. Szli jeszcze jakiś czas w ciszy. Panowała niczym nie zmącona cisza. Skoro Calvin prowadził ją do miejsca pojedynku, to nie powinna słyszeć jakiś odgłosów? Przecież na pewno jeszcze walczyli…

 – To tutaj.

Znaleźli się w ślepej uliczce. Dziewczynie wydawało się, że było to całkiem gdzie indziej, ale niczego nie była pewna, przy tych ruchomych ścianach, zmieniających co chwilę położenie.

W każdym razie nie było tu Dracona. Usłyszała nagle jakiś ludzki pomruk dochodzący z kąta. Światło jej różdżki tam nie docierało, więc  minęła Calvina i podeszła bliżej.

 – Marlon? – zapytała zdezorientowana.

 Brunet leżał zwinięty w kłębek na ziemi. Miał na sobie jedynie białą koszulę i spodnie. Trząsł się z zimna, a Hermiona zdziwiła się, że jeszcze nie zamarzł. Uklękła przed nim i przeraziła się na widok jego twarzy – na czole miał głębokie rany, z których obficie płynęła krew. Jak mogli go tu tak zostawić. Jego oczy rozszerzyły się, kiedy rozpoznał Granger. Cud, że był jeszcze przytomny. Zaczął coś mówić niewyraźnie pod nosem.

 – Ciii. Wyciągniemy cię stąd. Nic nie mów. Czemu mu nie pomogłeś, Calvin? Tak w ogóle to miałeś zaprowadzić mnie do Dracona…

Odwróciła się za siebie. Czarnooki stał wciąż w tym samym miejscu. Jego beznamiętny wzrok wywołał dreszcze u Gryfonki. Wtedy zrozumiała, co cały czas szeptał Marlon:

 – Nie ufaj… mu.

W tej samej chwili, gdy zrozumiała sens jego słów, kamienna ściana zaczęła zastawiać przejście, odgradzając ją od chłopaka. Zerwała się na równe nogi i doskoczyła do muru, próbując jakoś to powstrzymać, ale było za późno. Zostali uwięzieni przez Cala. Specjalnie ją tutaj zaciągnął. Uderzyła się otwartą dłonią w czoło. Jak mogła być taka głupia?

 – To on był tym facetem, który cię pilnował – uzmysłowiła sobie. Ktoś musiał mu rozkazać ją złapać. Pozwolił jej zostawić różdżkę, bo wiedział, że i tak nie pomoże jej ona w wydostaniu się stąd.

Wróciła do rannego i zaczęła leczyć jego obrażenia głowie. Użyła zaklęcia ciepła, dzięki któremu okularnik poczuł się trochę lepiej.

 – Wiedziałem, że tu przyjdziesz, że znajdziesz sposób – odezwał się słabo. – Nie powinnaś tego nigdy robić.

 – Słucham? – zdziwiła się.

 – Nie ma dla mnie ratunku, Hermiono… Oni… mnie już zmienili. Naznaczyli. Wstrzyknęli coś do moich żył. Nigdy nie opuszczę tego miejsca, tak jak Calvin. Inaczej klątwa mnie zabije. Od teraz zaczną sterować moimi czynami. Gdy proces przemiany się skończy stanę się zwykłą kreaturą i będę służył Voldemortowi. -  Jego słowa wskazywały na to, że kompletnie się poddał.

 – Musisz walczyć, Marlon. Musi być jakiś sposób – szeptała oszołomiona.

 – Uwierz mi, nie ma...

 – Tak bardzo chcieliśmy ci pomóc! Marlon, to moja wina! Nigdy sobie tego nie wybaczę… Gdyby nie ten dziennik… – Po jej policzkach płynęły słone łzy. Nie mogła złapać oddechu, a pomimo tego nadal mówiła. – Wszyscy tu umrzemy. Zgubiłam Dracona, walczył ze Śmierciożercą... Och, tak mi przykro! Gdybym mogła coś dla ciebie zrobić...

Złapał ją za rękę, próbując dodać otuchy. O dziwo, nie wydawał się być na nią ani trochę zły. Był wyłącznie zmęczony tym wszystkim.

 – Nie myśl tak… To ja zdecydowałem, że muszę sam rozwiązać tą zagadkę… Jest coś co, możesz dla mnie zrobić… – powiedział płaczliwym tonem.– Zabij mnie, Hermiono.

Dziewczyna odskoczyła od niego jak poparzona. Popatrzyła w jego oczy – było w nich tyle bólu i niewyobrażalnego smutku. Poczuła, że zaraz jej serce pęknie, rozsypując się na kawałeczki.

 – Marlon, co ty mówisz…

Łamiący się głos nie pozwolił jej dokończyć zdania. Miała ochotę krzyczeć. Miała ochotę targać swoje włosy na głowie. Chciała wpaść w szał, w amok. Musiała coś zrobić, żeby nie oszaleć z rozpaczy. Ale mogła tylko obserwować Adamsa, który płakał równie mocno jak ona. Najbardziej na świcie chciała dopaść teraz ludzi odpowiedzialnych za tą całą sytuację! Z chęcią by ich zabiła. Ich, winnych Śmierciożerców. A nie Marlona, który stał się potencjalną ofiarą. Czemu wszystko było takie skomplikowane? Czemu magia nie mogła jej pomóc? Czemu Dracona nie mogło być przy niej w tej chwili? Byli dopiero nastolatkami! Dlaczego to akurat oni musieli znaleźć się w tym labiryncie i toczyć tak morderczą walkę?

 – Nie rozumiesz… Oni mnie wykończą. To nie będzie życie, Hermino… To będzie wieczna męka. Zrób to, wystarczy jedno zaklęcie… Pomóż mi – przekonywał chłopak.

Nie wiedziała czy jego postawa świadczy o jego odwadze, głupocie, czy czymś zupełnie innym. Nie można było prosić kogoś, aby zabijał. To niewybaczalna zbrodnia. Ale z drugiej strony miał rację. Ona też wolałaby umrzeć niż stać się pozbawioną woli marionetką Voldemorta.

 – Nie potrafię, Marlon… Ja… Cię stąd wyciągnę… Nie poddam się. Nigdy.

Wstała z ziemi i zaczęła walić swoimi pięściami w mur.

 – Calvin! Musisz nam pomóc! Słyszysz?

Odpowiedziała jej cisza.

 – Proszę cię!… – Zapłakała gorzko.

Potem zaczęła miotać we wszystkie strony zaklęciami, jakie przyszły jej do głowy. Labirynt był jednak chroniony tak mocnymi czarami, że nie mogła niczego zrobić.

 – Hermiono… To nie ma sensu. Uspokój się… Spójrz na mnie – odezwał się po chwili chłopak ledwo słyszalnym głosem. Przemiana zżerała go od środka.

Nie mogła popatrzeć mu w oczy. Czuła tak wielkie wyrzuty sumienia, że mogła sama ze sobą wytrzymać. Marlon powinien jej nienawidzić. Tymczasem on próbował ją pocieszyć i uspokoić. Nie potrafiła na niego spojrzeć, gdyż w gdzieś tam w środku czuła, że jego życie wkrótce dobiegnie końca, a ona chciała przy nim trwać. Przez taki krótki czas pokochała tego niezdarnego, ale jakże inteligentnego okularnika, jak brata. Tak jak kochała Harry'ego i Rona…

– Hermiono…

Nie dokończył tego, co chciał powiedzieć, bo w tej chwili ściana zaczęła się odsuwać, ukazując przejście. Nadzieja ożyła w Hermionie. Może nauczyciele przyszli jej z pomocą? Albo Draco ich znalazł?

Zawiodła się więc strasznie, kiedy rozpoznała Calvina, a za nim dwóch starszych Nieustraszonych, których nigdy nie widziała.

 – Experiallmus! – krzyknęła od razu.

Różdżki zdziwionych mężczyzn poleciały w jej stronę.

 – Drętwota!

Czerwony grom światła zwalił Calvina z nóg. Trudniej było zaś pokonać dwóch doświadczonych czarodziejów. Hermiona nie mogła w nich trafić. Czerwone fale mknęły w ich kierunku, ale oni odskakiwali w bok z niezwykłym refleksem. Gdy oślepiła większego z nich, ten nadal szedł do niej z wyciągniętymi rękami. Skupiła się na odepchnięciu go, podczas gdy drugi zaszedł ją od tyłu i boleśnie wykręcił dłoń, w której trzymała różdżkę.

Adams cały czas pojękiwał w kącie, zbyt słaby, żeby cokolwiek zrobić.

– Pośpieszmy się, bo zaczną bez nas –  przemówił większy osiłek władczym tonem.

Stawiała opór, kiedy odebrano jej magiczny atrybut wraz z torebką. Strażnicy skrępowali ich ręce i postawili na nogi. Przyłożyli mocno różdżki do ich pleców, aby ruszyli naprzód. Gdy wychodzili, minęli Calvina, który spokojnie podnosił się z ziemi.

Gryfonka wiedziała, że chłopak jest z pewnością pod działaniem Imperiusa, ale i tak go nienawidziła.

Patrząc w jego czarne oczy, przypomniała sobie skąd go kojarzy. Gdy była po raz pierwszy w mieszkaniu Marlona, przed wyjściem zwróciła uwagę na fotografię, przedstawiającą męską część uczniów. Zapamiętała akurat Cala, ponieważ w jego oczach malowała się taka trzeźwość w porównaniu z innymi. Może był tak samo dociekliwy jak ona i przez to spotkała go taka kara? Po paru minutach ciągnących się w nieskończoność, z zaskoczeniem wyszli na otwartą przestrzeń. Znaleźli się na niewielkiej polanie, znajdującej się w samym środku labiryntu. W paru miejscach płonęły pochodnie. Na ziemi było pełno popiołu, jakby dopiero co miało tu miejsce ogromne ognisko. Na samym środku został umieszczony kamienny ołtarz. Coś na nim leżało, ale Hermiona nie mogła zobaczyć co to było, gdyż obraz zasłaniał jej tłum postaci ubranych na czarno. Nieustraszeni, a nawet może i Śmierciożercy zebrali się dzisiejszej nocy, aby być świadkiem jakiegoś potężnego wydarzenia.

Kasztanowłosa szukała wzrokiem blond czupryny.

Wraz z Marlonem zostali zaprowadzeni pod mur. Nikt nie zwracał na nich uwagi. Byli dla wszystkich bezwartościowymi marionetkami, z którymi można zrobić co się chce. Może jej i Draconowi zrobią to samo, co Marlonowi? Może też poddadzą ich jakiejś przemianie. Może porywają im palce i języki, tak jak to było opisane przez kogoś w kronikach.

Nieustraszeni kazali im stać przy murze i po prostu odeszli. Ale było to bez znaczenia, równie dobrze mogliby ich pilnować. Wszystkie cztery wejścia do labiryntu były chronione, a w dodatku nawet nie znali drogi powrotnej.

Spojrzała kątem oka na Marlona, który dzielnie powstrzymał łzy. Już miała go zapytać, czy może się domyślał dlaczego ich tutaj zaciągnęli, kiedy nagłe chłopak się wyprostował.

 – Patrz tam – Wskazał głową na prawo.

Greyback prowadził Dracona prosto do nich. Serce Hermiony zamarło z ulgi, gdy zobaczyła, że blondyn jest cały. Popatrzyła w jego oczy i mimo sytuacji, na jej ustach zamajaczył uśmiech. Chciała do niego podbiec i rzucić mu się na szyję.

On także nie odrywał od niej wzroku, intensywnie wpatrując się w jej orzechowe oczy. Miał na twarzy drobne zadrapania, a jego czarny płaszcz był do połowy zniszczony.

 – Nic ci nie jest? – zapytał od razu, nie zwracając uwagi na wilkołaka.

 – Nie… A tobie?

 – Tak jak widać. - Wzruszył ramionami i przeniósł swój wzrok na Marlona.

 – Zaraz tu po was wrócę. Nie myślcie, że możecie stąd uciec, śmiecie – wysyczał Fenrir z obrzydliwym uśmiechem.

Odszedł od nich i w następnej sekundzie znalazł się wśród reszty podekscytowany Śmierciożerców.

 – Jak siebie znaleźliście? – spytał spokojnie Malfoy. Cały czas lustrował uważnie wzrokiem Granger. W jego spojrzeniu było widać tak wielki niepokój i troskę.

 – Hermiona spotkała Calvina. Cal był uczniem… Odkrył w październiku co tutaj się wyprawia i za karę poddali go przemianie. Nieustraszeni muszą sterować jego umysłem, bo nie chciał nam pomóc. Zaprowadził do mnie Hermionę, a potem uwięził – wytłumaczył cicho Adams.

Blondyn słuchał go z uwagą, próbując jakoś uwolnić swoje skrępowane węzłem ręce.

 – Powiem wam, że kompletnie nas rozwalili – stwierdził gorzko z krzywym uśmiechem.

 – Myślałam, że Greyback cię zabije… Bałam się,że już po tobie… – Granger, przecież wiesz, że jestem niezwyciężony. Nigdy bym ciebie nie zostawił…

 – Ale przecież on cię pokonał. W końcu cię tutaj przyprowadził  – zauważył słusznie Marlon.

 – Przyprowadził mnie tutaj, bo chciałem do was trafić. - Westchnął ciężko i przewrócił oczami. Nie mógł otwarcie przed kimś przyznać, że okazał się gorszy. Honor mu na to nie pozwalał. – Może trochę poraził mnie tam paroma zaklęciami, ale ostatecznie nic mi nie jest i ważne, że jesteśmy razem.

To było bardzo nietypowe zdanie jak na Ślizgona.

 – Za chwilę stanie się tu coś złego i będzie lepiej jak szybko stąd się wymskniemy, nim  zacznie się ta cała balanga. Mam coś co nam to umożliwi, ale o tym zaraz –dodał, gdy Gryfonka otwierała usta, żeby coś powiedzieć. – Szukałem tutaj nawet mojego ojca, ale nie ma po nim śladu. Rozpoznałem tylko tego śmierdzącego psa…

 – Hej – przypomniała sobie dziewczyna, odwracając się do Marlona. – Pamiętasz jak wkradliśmy się do gabinetu dyrektorki? Było tam popiersie osób zasłużonych. Wydaje mi się... że widziałam nazwisko Greyback.

 – Czyli to ich rodzinny interes? – Draco zaśmiał się bez krzty wesołości.

 – Może rodzina specjalnie zaraziła go likantropią… – podsunął brunet.

 – To teraz nie ma znaczenia… Słuchajcie, muszę wam…

Ucichł nagle, kiedy zapanowała kompletna cisza. Ustały poruszone szepty, a wszyscy Nieustraszeni uklękli dookoła kamiennego stołu.

Hermiona dopiero wtedy zobaczyła, co się na nim znajduje. Widziała już zmutowane ciała w rzeźni, ale było ich wtedy tylko dwadzieścia. Teraz natomiast na stole znajdował się ich cały stos. Były blade i całe zakrwawione.

Odwróciła natychmiast wzrok, walcząc z falą mdłości. Łzy zapiekły ją w oczach. Poczuła, że chłopcy stojący po jej dwóch stronach także zesztywnieli.

 – Przybądź, Aniele Zagłady i Ciemności. Przybądź wcieleniu wszystkiego co złe, mroczne… – zaczął czytać jakiś głos.

 – Wzywają demony? – wykrztusiła ze siebie Granger.

 – Gorzej. Wzywają Anioła Zagłady... – odpowiedział szeptem Draco. Był cały blady na twarzy.

 – Wzywamy cię tutaj, umazani popiołem. Ogień cię powołał..

 – I ogień cię zniszczy…– powiedział nagle Malfoy.

 – Co takiego?– zapytała kasztanowłosa.

 – Słyszałem to zdanie wiele razy w moim domu, jak byłem mały. Myślałem, że to z jakiegoś wierszyka…

 – Myślisz, że zwykły ogień może pokonać Anioła Ciemności? – zapytał Marlon bez przekonania.

 – Nie wiem, coś w tym musi być… Ale czarnomagiczny ogień może odciągnąć uwagę tych kretynów i dać nam czas na ucieczkę.

 – Tak, Malfoy. Do tego jest nam potrzebna tylko różdżka. Gdybyśmy ją mieli, to byśmy już dawno uciekli – zauważyła rozsądnie Hermiona.

 – Mam różdżkę Greybacka, jeśli ma to znaczenie. Upuścił ją kiedy przeszedł do rękoczynów. Może umie walczyć, ale najmądrzejszy to on nie jest… – oznajmił przyciszonym głosem, uśmiechając się dumnie.

 – I dopiero teraz nam to mówisz? – zirytowała się dziewczyna.

 –  Cały czas próbuję wam to powiedzieć. Nic mi po niej, kiedy mam związane ręce. Ale ty możesz…

Nagle czarne niebo przeszyła błyskawica. Czarodzieje unieśli różdżki do góry, wypowiadając jakieś słowa w nieznanym języku. Ziemia się zatrzęsła, a pochodnie zgasły.

Ni stąd ni zowąd, coś zaczęło sypać się z góry. Hermiona na początku myślała, że to śnieg, ale po chwili zorientowała się, że to czarne płaty.

 – Czy to są pióra? – zapytała z obrzydzeniem, gdy parę z nich wylądowało obok niej.

 – Tak mi się wydaje. -  Okularnik głośno przełknął ślinę.

Było ich setki – czarny pierz zasypywał całą ziemię.

Nieoczekiwanie nad stosami martwych ciał pojawiła się ciemna chmura, z której zaczynało coś się formować. Ludzie zaczęli coś do siebie mówić. Zrobiło się małe zamieszanie.

 – Granger, sięgnij do mojej kieszeni w płaszczu po twojej stronie…

Dziewczynie chwilę zajęło nim ruszyła rękami i dosięgła do płaszcza chłopaka.

 – Chyba ją mam…

 – Dobrze. Wyciągnij ją bardzo powoli. Jak ktoś na nas zerknie to już po nas – mówił cicho Malfoy .- Marlon wysuń się trochę przed nią…

Zrobili tak jak powiedział.

Ku ich szczęściu, strażnicy byli skupieni na czarnej chmurze i na ciałach, które nagle zaczęły do reszty nasiąkać krwią.

Granger trzymała mocno w ręce krótki patyczek. Nie była pewna, czy różdżka posłucha któregoś z nich, ale to była ich ostatnia nadzieja.

– Powinniśmy powstrzymać stworzenie tej całej armii…

 – Znalazła się wielkoduszna Granger – prychnął z niezadowoleniem. – Może na razie sami się uwolnijmy. Przestań się martwić, zamknij oczy i postaraj się na początek nas rozwiązać.

Hermiona przełknęła ślinę i spróbowała się rozluźnić, co było teraz niemal niemożliwe.

Po chwili machnęła różdżką i ręce Dracona były już uwolnione.

 – Świetnie – ucieszył się. – Teraz zajmij się Mar…

Przerwał, gdy z magicznego atrybutu zaczęły wypływać iskry, zwracając na nich uwagę innych.

 – Co ty robisz…

 – Ja nie mogę nad tym zapanować…

Różdżka tętniła własną energią, a teraz właśnie tryskała snopami jasnego światła.

Parę osób to zauważyło i w ich stronę szedł już Greyback, który pewnie zorientował się, że mieli w rękach jego własność.

 – Ugaś to… – zaczął Draco.

 – Nie mogę nic zrobić…

Wyrwał jej ją z dłoni i krzyknął na cały głos:

 – Invoco se tuus!

Z końca patyczka wyłonił się ogromny, ognisty smok, który zaczął ziać ogniem na wszystko, co przed sobą miał. Kamienny ołtarz płonął, tak samo jak niektórzy mężczyźni. Zapanował prawdziwy chaos – ludzie zaczęli wrzeszczeć i uciekać. Niebo przeszyły kolejne błyskawice.

 – Coś ty zrobił? Oni zginą… Czemu nie mogą tego powstrzymać? – zapytała Hermiona, kiedy biegła za Malfoyem i Adamsem w kierunku wejścia do labiryntu.

Nikt już na nich nie zwracał uwagi.

 – To czarna magia, nie łatwo to ugasić. Wszystko zostanie doszczętnie strawione…

Przemierzali alejki tak szybko jak umieli. Zewsząd słyszeli zrozpaczone głosy, krzyki albo przekleństwa. Kasztanowłosa nie wiedziała w jaki sposób mogą znaleźć wyjście. Co będzie jak Nieustraszeni zaraz ich dorwą i zabiją za to, co uczynili? Nie sądziła, że zwęglone trupy jeszcze na coś im się przydadzą.

Poruszali się w stronę południa. Z biegiem czasu wszystkie dźwięki zaczynały milknąć, a oni nie spotkali już po drodze nikogo więcej.

 – Zaczekajcie… – jęknął w pewnym momencie Marlon, upadając ciężko na ziemię. Jego twarz była wykrzywiona w okropnym grymasie bólu.

 – Stary, nie mamy czasu – warknął blondyn, patrząc na niego przez ramię.

 – Idźcie dalej beze mnie. Nie dam rady…

 – Nie wymiękaj, zaraz coś wymyślimy, albo ktoś nas stąd wyciągnie. Ludzie z Falconu musieli zobaczyć i dym…

 – Draco – odezwała się cicho Hermiona, a z jej oczu pociekły łzy, kiedy pojęła powagę sytuacji.

Ślizgon spojrzał na nią z niezrozumieniem.

 – Marlon nie może opuścić tego miejsca – wyjaśniła łamliwym głosem. – Przemienili go tak jak Calvina. Może być teraz wilkołakiem, wampirem, albo Bóg wie kim jeszcze. Został przez nich przeklęty…

Upadła na kolana obok Adamsa i rzuciła mu się na szyję. Chłopak głośno jęknął, czując jak jego skóra pali przy każdym dotyku, ale i tak trzymał Hermionę mocno w ramionach.

 – Już od początku byłem na to wszystko zbyt słaby. Proszę, zostawcie mnie tu. To bez sensu ciągnąć za sobą kogoś takiego jak ja. Tylko was opóźniam, a poza tym…

– Jesteś bardzo silny, Marlon – przerwał mu stanowczo Draco. Można było zobaczyć, że i on jest wzruszony.

Adams spojrzał na niego z podziwem w oczach. I skinął na niego głową.

 – To była ciężka bitwa, Draco. Jestem wdzięczny losowi, że was poznałem. Wcześniej czy później i tak by mnie na czymś przyłapali. Walczyliście o mnie jak o prawdziwego przyjaciela. Nigdy nie czułem się tak ważny. Niestety, mój czas dobiegł końca… – powiedział uroczystym tonem.

 – Nie, Marlon. Nie zrobimy tego… – powiedziała prędko kasztanowłosa, odrywając się od niego. – Może teraz się coś zmieni? Może po tym pożarze cię uwolnią i skończą to wszystko robić…

 – Hermiono, oni skończą to dopiero robić, gdy Voldemort upadnie.

 – O czym wy mówicie? – zdenerwował się arystokrata.

 – Zabij mnie, Draco – poprosił okularnik. W jego głosie dało się wyczuć tak wielką żałość… – Musisz to zrobić, inaczej oni mnie wykończą.

Patrzył to z nadzieją to na niego, to na jego różdżkę.

Czy blondyn mógł pozbawić człowieka życia? Czy mógł odebrać mu te wszystkie lata, które miał przed sobą brunet? Ale czy on w ogóle miał przed sobą jakieś życie? Jak miał postąpić? A może ten czyn będzie jak pomoc udzielona pokrzywdzonemu?

Nie wiedzieli ile tak milczeli, patrząc sobie w oczy i w ciszy dzieląc się swoim bólem i cierpieniem. Po paru godzinach, a może minutach usłyszeli głosy.

Draco pierwszy zauważył grupkę Nieustraszonych mknących w ich kierunku.

– Zabijcie ich wszystkich. Żadnych świadków – powiedział chrapliwy głos. Eric.

Czas starał się zwolnić, gdy blondyn wyczarował w ostatniej chwili tarczę, która odbiła trzy śmiercionośne zaklęcia. Nie mieli czasu. Musieli uciekać i to szybko.

Marlon, rozumiejąc wszystko doskonale, posłał Hermionie ostatnie, pokrzepiające spojrzenie, po czym popatrzył na Ślizgona i zasalutował, przykładając dłoń do czoła, tak jak robili to mugolscy żołnierze. Tak jak żegnali się towarzysze broni, którzy walczyli ze sobą do końca.

– Avada Kedavra…– wyszeptał arystokrata.

Zielone światło pomknęło w stronę Marlona Adamsa i pozbawiło go życia.

Hermiona krzyknęła, a Draco upadł obok niej na kolana.

Nieustraszeni ruszyli na nich ze wściekłymi okrzykami. Nie dotarli jednak do dwójki załamanych towarzyszy. Ni stąd ni zowąd pojawił się Snape wraz z członkami Zakonu Feniksa. Zaczęła się walka.

 – Chodźcie szybko z nami. Musimy was stąd natychmiast zabrać – powiedział Remus Lupin, pochylając się nad nimi.

Hermiona i Draco jednak nie zareagowali. Wpatrywali się w  nieruchome ciało swojego przyjaciela, przeżywając swoją żałobę. Dopiero w tej chwili kasztanowłosa zdała sobie sprawę, że to jego śmierć przewidziała banshee.

Dla Marlona śmierć okazała się wyzwoleniem, wolnością. Nie chciał takiego życia – w strachu, w bólu.  Był człowiekiem czynu, który chciał poznać prawdę. Kierował się odwagą i inteligencją.

 Są takie chwile, kiedy trzeba działać i takie, kiedy trzeba się pogodzić z tym, co przynosi los.

Na drugi dzień Prorok Codzienny zamieścił małą wzmiankę o śmierci pewnego nastolatka w tajemniczej Akademii Władania Magią Falcon. Ogłoszono, że zmarł w wyniku pożaru, a jego ciała nie znaleziono.

_________________________________________________________

Rozdział w ekspresowym tempie zabetowała E.(klik) Jestem jej naprawdę wdzięczna za wszelką pomoc i wskazówki. Nie wiem, co bym bez niej zrobiła.
Trochę długo nie pisałam do Was żadnej notki...Nie wiem czy to wszystko Wam się spodobało. Wyobrażałam sobie ten rozdział trochę inaczej, ale wyszło tak i chyba nie jest aż tak źle...Tym rozdziałem kończę pierwszą księgę. Następny powinien pojawić się jeszcze w sierpniu. 

Proszę Was, nie zapominajcie dodać komentarza - to naprawdę podnosi mnie na duchu. Poświęćcie mi chociażby minutę swojego czasu pisząc, co uważacie.
Pozdrawiam i dziękuję za poświęcony czas,
N.