Dlaczego nie? ~ rozdział 7

                             Jak mamy rozpoznać swoje przeznaczenie? Jak mamy się przeciwstawić? Nie bójmy się ryzyka, porażki, rozczarowań. Nigdy nie możemy zrezygnować. Ten kto przestaje szukać rozwiązania i wyjścia z problemów, przegrywa.

                           Dwudziesty października po raz pierwszy od dłuższego czasu powitał  wszystkich bladym  słońcem przebijającym się niepewnie przez grubą warstwę ciemnych chmur. Deszcz wreszcie przestał padać,  zapalając w sercach uczniów nadzieję na poprawę pogody. Czubki drzew Zakazanego Lasu tańczyły delikatnie w takt chłodnego wiatru, który niósł ze sobą niewyraźny jeszcze zapach jesieni.

                      Dwie przyjaciółki przechadzały się po hogwarckich błoniach, ciesząc się ostatnimi słonecznymi dniami. Oglądały tańczące liście na wietrze, które szybowały w powietrzu upiększając świat. Świat, który płonął jesiennymi barwami. Wiatr delikatnie rozwiewał chmury na niebie kołysząc jednocześnie drzewami.

- Wiesz, Hermiono... - odezwała się Ginny, jednocześnie otulając się mocniej szalem - Jestem już z Michael'em od wakacji i nadal tego nie czuję...- zwiesiła na dół głowę i westchnęła ciężko.

Hermiona oderwała wzrok od pustej chatki Hagrida i spojrzała smutno na przyjaciółkę.

- Cóż...- zaczęła niepewnie, Gryfonka nigdy nie znała się na sprawach miłosnych, ale trzeba było coś doradzić. Ruda ostatnio ciągle była przygaszona. - Sprawa jest prosta...Najważniejsze czy ty go w ogóle kochasz?

- To nie takie łatwe...Na początku było cudownie, ale ostatnio coraz bardziej brakuje nam tematów. Dopadła nas monotonia. Lubię go i mi na nim zależy, ale nie wiem, czy to miłość. On się tak nie angażuje - zwierzyła się ze smętną miną.

- Proszę cię, Gin - żachnęła się orzechowooka. - Faceci zazwyczaj są mało zaangażowani, muszą dorosnąć do czegoś poważnego.

 Dodała po namyśle:

- Mężczyźni mają takie głupie życie, ciągle bronią swej bezcennej nietykalności, śmiesznego terytorium. Najczęściej obawiają się, że ktoś mógłby odkryć pustkę w środku. Budują piękne fasady, za którymi rozpościera się pustka, istnieje tylko miejsce dla turystów. *

Hermiona miała na myśli głównie jednego Ślizgona... Spojrzała czule na zmartwioną przyjaciółkę i wyrzuciła ze siebie kojącym głosem:

- Jeszcze wielu spotkasz na swojej drodze, oczywiście żaden nie będzie ciebie wart. Poczekaj jeszcze chwilę. W związkach zdarzają się ciche dni, a jeżeli tego nie czujesz...To powinnaś być szczera z Michaelem.

Przez chwilę panowała cisza, podczas której obydwie Gryfonki wpatrywały się w zachodzące powoli, leniwie słońce.

- A ty jak myślisz - zaczęła Ginny z zagadkowym wyrazem twarzy. - Co się czuje, gdy jest się zakochanym?

Kasztanowłosa zmarszczyła czoło. Zatopiła wzrok w wyblakłych promieniach słońca i powiedziała poważnym głosem:

- Zakochać się...Trzeba czuć to, czuć całą sobą. Gdy go widzisz przyśpiesza ci oddech, kołacze szybciej serce...Czujesz motylki w brzuchu, chcesz podejść bliżej...Chcesz poczuć jego oddech na szyi, chcesz go dotknąć. Chociażby przypadkiem. Mogłabyś przez wieczność upajać się jego widokiem.  Pragniesz poczuć go, poczuć jego zapach...Po prostu czujesz w każdej komórce ciała, że gdy on jest w pobliżu, coś się z tobą dzieje. Miłość to piękne, delikatne uczucie...

- Myślisz, że miłość zawsze jest szczęśliwa? - prychnęła Ginny.

- Nie zawsze - odpowiedziała. - Ale powinna, no bo czego nam do szczęścia brakuje, jeśli masz przy boku osobę, którą kochasz?

- Gorzej z nieodwzajemnioną...- powiedziała ze znużeniem ruda.

- Coś się stało? - spytała troskliwie Hermiona, lustrując przyjaciółkę wzrokiem. Gdy ta się nie odezwała wówczas kasztanowłosa zrozumiała - Nadal jesteś zakochana w Harrym?

Była tak bardzo poruszona tym odkryciem! Myślała, że siostrze Rona już dawno przeszła ta fascynacja brązowowłosym, a jednak...

- Nie zrozum mnie źle - zaczęła tłumaczyć ruda. - Lubię Harry'ego, ale dawno się pogodziłam, że nie mam u niego szans. Czasami mi się wydaje, że porównuję Michaela do niego...Jestem taka niesprawiedliwa.

- Ależ skąd - zaprzeczyła kasztanowłosa -Nadal czujesz coś do Harry'ego, ale próbujesz z tym walczyć.  Nie poddawaj się. Może kiedyś...

- Nieważne - ucięła panna Weasley czerwieniąc się. - Z Harrym mi przejdzie, to wszystko już osłabło...A wracając do ciebie...

- Co do mnie?

- Widzę, że ostatnio chodzisz z głową w chmurach. Mów. O kogo chodzi? Błagam tylko nie Wiktor, wasz związek nie ma przyszłości. Wybacz, ale takie jest moje zdanie, on jest daleko...

- Proszę cię. Krum? Koresponduję z nim czasami, ale nic poza tym - powiedziała szczerze Hermiona. Ginny przyjrzała się jej badawczo, po czym stwierdziła, że dziewczyna nie kłamie. Ale jak nie Krum, to kto?

- Owney! - pisnęła ruda, otwierając szeroko oczy. - Ten Krukon! Podoba ci się, prawda ?

- Nie! - zaprzeczyła Gryfonka z oburzeniem - To miły chłopak, ale...Tylko kolega. I nic więcej! - dodała twardo, gdyż ruda już otwierała usta.

- Chodźmy do zamku, już prawie ciemno - poradziła Hermiona z rozsądnym wyrazem twarzy. Ginny westchnęła wyrażając tym samym swoją dezaprobatę.  Ruszyły wolno w stronę zamku. Odwróciły się nagle, gdy usłyszały w oddali czyjeś głosy. Okazało się,  że od strony boiska właśnie kroczą Ślizgoni, cali uwaleni błotem. Szli od boiska, więc nietrudno było stwierdzić, że właśnie skończyli trening. W końcu mecz Gryfonów i Ślizgonów miał odegrać się już za tydzień, w sobotę. Kasztanowłosa szybko odnalazła w małej grupce Malfoya. Nie było trudno go nie zauważyć, bo Ślizgon szedł na czele drużyny Slytherinu. Blond włosy miał mokre od wody, wyraz twarzy jak zwykle obojętny, a oczy nieprzeniknione i arogancki uśmiech na twarzy. Uderzyła ją po raz kolejny nienaturalna bladość jego skóry i wyrzeźbione mięśnie. Oczy Gryfonki i Ślizgona spotkały się na chwilę. Lód trafił na ogień, wąż na lwa, zieleń na czerwień. Hermionie przez ułamek sekundy wydało się,  że zauważyła iskrę zainteresowania, w tych szarych, obojętnych oczach. Później znów zagościł w nich chłód. Szybko odwróciła głowę, czując skurcz w żołądku.

- My to mamy szczęście - mruknęła lekceważąco Ginny, obrzucając Ślizgonów nienawistnym spojrzeniem.

- Kogo my tu mamy - Hermiona bez trudności rozpoznała głos Malfoya. - Granger ze swoją plugawą przyjaciółeczką wybrała się na spacer.

Odpowiedział mu sztuczny śmiech  kolegów i jakieś docinki na ich temat. Orzechowooka zacisnęła ręce w pięści. Poczuła potrzebę walnięcia Dracona w twarz. To, że dokuczał jej mogła znieść, ale gdy dotyczyło to, któryś z jej przyjaciół...

- Nie zwracajmy na nich uwagi - poradziła Ginny z płonącą twarzą i przyśpieszyła kroku. 
Podczas powrotnej drogi Ślizgoni naśmiewali się z nich, wyzywając od najgorszych szumowin. Starsza Gryfonka wyłapywała każde słowo wroga i za każdym razem stwierdzała, że Draco, ani razu nie nazwał jej szlamą. Reszta ciągle powtarzała to niezbyt miłe określenie. Ale nie on. Dlatego też Hermiona weszła z uśmiechem do Hogwartu. Sama nie wiedziała, czemu ten fakt tak ją cieszy.

- Słyszałaś o tym, że Malfoy był na dywaniku u dyrektora? - spytała nagle Ginny, przekraczając próg Wejściowej Sali. - Był na jakieś imprezie, czy coś. Chcieli odebrać mu odznakę, ale...

Kasztanowłosa nie zdążyła  o nic wypytać rudej. Mianowicie bardzo zainteresowała się tą wiadomością. A nie zrobiła tego, gdyż z Wielkiej Sali wyszedł właśnie Dominic. Na widok Gryfonki zaczął iść śmiało w ich stronę. Hermiona z lekkim zaskoczeniem i lękiem wpatrywała się w niego, gdy stanął przed nią.

- Witajcie. - przywitał się, uśmiechając się ciepło.

- Hej - odparła niepewnie Hermiona. Nie miała ochoty na pogawędki w tym miejscu, jeszcze gdy za chwilę w drzwiach mieli pojawić się Ślizgoni. - Nie mamy teraz za bardzo czasu...

- Ach, chciałem cię tylko o coś spytać - poinformował Krukon blednąc. - W sobotę jest wyjście do Hoegsmeade. Pomyślałem, że może byś ze mną poszła?

Hermiona otworzyła szeroko oczy, w tej chwili do zamku wkroczyli dumnie Ślizgoni głośno żartując.

- Umówiłam się już ze znajomymi - odpowiedziała niezbyt grzecznie. Chciała jak najszybciej znaleźć się we wieży Gryffindoru.

- Rozumiem - powiedział wesoło chłopak jakby w ogóle nie przejął się odmową, po czym niespodziewanie pochylił się nad Hermioną i pocałował ją w policzek. Po tym odwrócił się szybko i odszedł. Kasztanowłosa była tak bardzo zaskoczona tym gestem, że prawie nie usłyszała oskarżycielskiego pytania Ginny.

- Czemu się nie zgodziłaś ?!

Jednak nie to teraz było najważniejsze.  Draco Malfoy, który widział jak Krukon całuje Gryfonkę, mroził ją teraz wzrokiem. Granger z niewiadomych powodów zawstydziła się i poczuła wyrzuty sumienia, jakby zrobiła coś złego. Chcąc jak najszybciej zniknąć Malfoyowi z oczu, porwała marudzącą Ginny za rękę i pociągnęła na schody.  Blondyn w tym czasie schodził do lochów, ale i tak przyglądał się odchodzącej Granger. Potem wszedł w ciemność. W korytarzach pod ziemią panował całkowity mrok.

                                                                        ***

                       Następnego dnia sławne trio było w wyśmienitych humorach. Harry'emu skończył się kolejny szlaban u Umbridge. Angelina mogła być dumna z Rona: Gryfon bronił coraz lepiej. Natomiast Hermionie zarówno jak i Harry'emu i Ronowi, udało się sprawić,  by ich myszki znikły na transmutacji. Kasztanowłosej zaczęło udawać się to już nawet z kociętami. W tej chwili trójka przyjaciół siedziała właśnie w bibliotece, wyszukując składników eliksirów na lekcję ze Snapem. Hermiona postanowiła wrócić do bardzo ważnego tematu. Mianowicie dotyczył samodzielnej nauki obrony.

- Harry,  jestem ciekawa,  czy myślałeś trochę o obronie przed czarną magią -powiedziała nagle.

- Oczywiście  - odrzekł sucho chłopak. - Odkąd uczy nas ta wiedźma to trudno o tym nie myśleć.

- Miałam na myśli nasz pomysł, mój i Rona - Ron spojrzał na nią groźnie, a ona zmarszczyła czoło. - No dobra, MÓJ pomysł żebyś nas uczył.

Harry nie odpowiedział od razu. Udawał, że wczytuje się w stronę Azjatyckich antidotów przeciw truciznom, bo nie chciał zdradzić, co o tym myśli.  A tak naprawdę przez ostatni tydzień dużo o tym rozmyślał. Czasami wydawało mu się,  że to kompletnie zwariowany pomysł, tak jak w ów wieczór,  gdy Hermiona zaproponowała mu to pierwszy raz, ale coraz częściej przyłapywał się na tym, że przypomina sobie zaklęcia, które okazały się skuteczne w jego spotkaniach ze złem. Po prostu planował lekcję.

- No więc...- zaczął powoli, kiedy już nie mógł dłużej udawać, że Azjatyckie antidota są tak interesujące - Taak..Trochę myślałem.

Gryfon, żeby zyskać na czasie spojrzał na przyjaciela.

- Od samego początku uważałem, że to dobry pomysł - powiedział rudy, teraz już chętnie włączając się do rozmowy, bo widać było, że brązowowłosy nie ma zamiaru się kłócić.

Harry zaczął nerwowo wiercić się na krześle.

- Słyszeliście jak wam mówiłem,  że miałem mnóstwo szczęścia?**

- Tak, Harry - odpowiedziała łagodnie kasztanowłosa. - Ale nie ma sensu udawać, że nie jesteś w tym dobry. Jesteś jedyną osobą, która w zeszłym roku zdołała obronić się przed zaklęciem Imperius, potrafisz wyczarować patronusa i wiele innych rzeczy, których nie umieją dorośli czarodzieje. Wiktor zawsze mówił...

Ron odwrócił do niej głowę tak szybko, że o mały włos nie skręcił sobie karku. Rozcierając go, zapytał:

- Tak? Co mówił Wikuś?

Dziewczyna prychnęła lekceważąco.

- Mówił,  że Harry potrafi zrobić wiele rzeczy, których on nie potrafi, a był w ostatniej klasie Durmstrangu.

Rudowłosy Gryfon przypatrywał się jej podejrzliwie.

- Ale chyba nie utrzymujesz z nim kontaktu, co?

- A nawet jeśli,  to co? - prychnęła Hermiona. - Mogę mieć przyjaciela, z którym koresponduję, skoro...

- On chyba chciał być kimś więcej - burknął Ron oskarżycielskim tonem.

Kasztanowłosa zignorowała go jednak i zwróciła się do Harry'ego.

- I jak będzie?

- Mam uczyć tylko ciebie i Rona?

- No...- odpowiedziała niepewnie. - Uważam,  że powinieneś uczyć każdego, kto chce. To znaczy, przecież nam chodzi o to, żeby móc obronić się przed...V..Voldemortem...Och, Ron! - dodała, gdy rudy podskoczył na krześle,  gdy usłyszał owe przezwisko. Gryfonka kontynuowała :

- Byłoby sprawiedliwie dać szansę innym.

- No dobra, ale wątpię...- zgodził się po chwili Harry.

- Będziesz zaskoczony jak dowiesz się ile osób cię popiera - powiedziała z entuzjazmem Hermiona, pochyliła się nagle nad stołem. Chłopcy zrobili to samo, aby nie uronić słowa. - W sobotę możemy wyskoczyć do Hogsmeade. A jakby tak powiedzieć każdemu, kto będzie zainteresowany, że spotkamy się tam i omówimy sprawę?

- Dlaczego musimy robić to poza szkołą? - zapytał cicho Ron.

- A dlatego - odpowiedziała Hermiona wracając do kopiowania chińskiej kąsającej kapusty - że nie sądzę, aby Umbridge była bardzo zadowolona, gdyby się dowiedziała, co nam chodzi po głowie.

- W sumie to dlaczego nie? - mruknął Harry z krzywym uśmiechem.

                                                                        ***

                               Po wizycie w bibliotece trójka przyjaciół udała się na trzecie piętro, na popołudniową lekcję zaklęć. Szybko weszli do sali nieco spóźnieni. Ukłonili się malutkiemu profesorowi i zajęli wolne miejsca, których było już mało. Harry i Ron usiedli razem w drugim rzędzie. Hermiona z bólem serca zdała sobie sprawę, że wolne miejsce znajduje się wyłącznie obok... Dominica i Rogera Daviesa. Amelia niestety siedziała z Cho Chang, która z zainteresowaniem gapiła się na Harry'ego. Kasztanowłosa usiadła więc obok Dominica, który cały się rozpromienił. Nie można było tego powiedzieć o Gryfonce. Cała się spięła. Zaklęcie były luźnymi lekcjami, przez co uczniowie najczęściej gawędzili beztrosko. A  ona nie miała ochoty na żadną rozmowę z Krukonem, a najbardziej martwiło ją to, że chłopak faktycznie jest zainteresowany jej osobą. Dlatego też po chwili umieściła niepewnie żabę przed sobą. Tak jak przed chwilą wytłumaczył profesor Flitwick, celem dzisiejszej lekcji było właśnie powiększenie jej.

- Jak brzmiało zaklęcie, Mionko? - spytał ją niespodziewanie Dominic z nikłym uśmiechem. Dziewczyna skrzywiła się odruchowo - nienawidziła, gdy mówiono do niej ,,Mionko". A poza tym poczuła, że to pretekst, aby rozpocząć rozmowę.

- Engorigo - odpowiedziała ze sztucznym uśmiechem, po czym skierowała swoją różdżkę na żabę, która za pierwszym razem gwałtownie się powiększyła.

- Bardzo ładnie, panno Granger - usłyszała głos Flitwicka, który przechadzał się między ławkami i udzielał porad. - Gryffindor otrzymuje pięć punktów.

 Po czym podreptał do stołu Rona, który prawie dusił swoją żabę... 

- Jak to się stało, że nie jesteś w Ravenclawie?- spytał po chwili Dominic. Sam miał małe trudności z zaklęciem powiększającym.

- Widocznie Tiara Przydziału stwierdziła, że mam więcej odwagi niż rozumu - powiedziała obojętnie. - Chociaż zastanawiała się czy mnie tam nie przydzielić.

- Szkoda - mruknął chłopak. - Spodobałoby ci się tam...

- Niewątpliwie - ucięła Hermiona. Była zadowolona z tego,  iż jest w Gryffindorze. Nie miała ochoty słuchać, co by było gdyby. Owney bez przerwy się na nią gapił, co zdecydowanie utrudniało pracę. Sama nie rozumiała skąd wzięła się ta jej niechęć do Krukona. Przecież tydzień temu w bibliotece tak dobrze im się rozmawiało. Nie chodziło tylko natręctwo, ale między nim, a Malfoyem była taka ogromna różnica...Sama nie wiedziała czemu porównuje miłego Krukona do bezdusznego Ślizgona. Ale problem polegał na tym, że on nie był  już bezduszny, przynajmniej wobec niej. Nie zamieniła z Draconem ani słowa przez bity tydzień...Zdała sobie nagle sprawę, że chciałby zobaczyć w jego oczach tą sympatię, którą zobaczyła tydzień temu. A nie, bez przerwy ten chłód i obojętność. Z zamyśleń wyrwał Gryfonkę jej sąsiad. Dominic wciągnął ją w rozmowę na temat sumów. Hermiona gorliwie odpowiadała na pytania chłopaka dotyczące przyszłości i raz co raz powiększała swoją żabę. 
Wreszcie rozbrzmiał dzwonek ogłaszający koniec lekcji. Kasztanowłosa wyszła szybko ze sali zakładając torbę na ramię. Miała zamiar poczekania na dwójkę przyjaciół na korytarzu. Niestety los chciał, że dwójka Gryfonów musiała chwilę zostać w klasie. Profesor Flitwick zadawał im dodatkową pracę domową,  gdyż ani Harry'emu, ani Ronowi nie udało się opanować zaklęcia powiększającego. Na domiar złego Dominic postanowił poczekać wraz z nią. Z klas zaczęli wyłaniać się inni uczniowie, przez co na hogwarckich korytarzach zrobiło się strasznie ciasno.

- Z kim się umówiłaś w sobotę do Hoegsmeade? - spytał niespodziewanie Krukon.

- Ymm...Ze znajomymi - wykrztusiła Hermiona uśmiechając się lekko. Nagle sobie przypomniała o spotkaniu przeciwko Umbridge. Przecież Owney na pewno mógłby też przyjść! Im więcej osób to tym lepiej. - Ale możemy się jednak spotkać..

Nie skończyła, bo właśnie ktoś przechodzący zaczepił ją mocno w ramię. Spojrzała z wyrzutem na ową osobę i ze zdumieniem zauważyła, że był to Draco Malfoy. Teraz blondyn znikał w tłumie, ale zdążył posłać Gryfonce groźne spojrzenie. Przeszedł ją dreszcz, Malfoy umiał budzić strach nawet tylko na kogoś patrząc. Nie rozumiała tylko o co może mu chodzić.  Prawie się uśmiechnęła, gdy uzmysłowiła sobie, że Ślizgonowi musiało chodzić o Krukona. Draco przechodził,  a ona powiedziała,  że mogą się spotkać.  Zawsze, gdy Owney był obok wówczas Malfoy mroził ją wzrokiem. Nie miała pojęcia co nim kieruje, ale postanowiła, że później to przemyśli. Dominic patrzył się na nią z wyraźną nadzieją, więc Hermiona prędko pośpieszyła z wyjaśnieniami.

- Oczywiście nie w sprawach towarzyskich...

Nie zdążyła dokończyć, gdyż z sali wyłonił się Harry i Ron.

- Później ci wyjaśnię - rzuciła i odeszła w stronę przyjaciół, zostawiając zdezorientowanego chłopaka. Liczyła w duchu, że to Amelia przekaże tą wiadomość. 
Sławne trio zeszło kamiennymi schodami do lochów na ostatnią w tym dniu lekcję, którą były eliksiry. Wszyscy troje byli pogrążeni w zamyśleniu, ale gdy znaleźli się w mrocznym korytarzu, przywołał ich do porządku śmiech Dracona Malfoya i reszty Ślizgonów. Ani Harry, ani Ron i także Hermiona, nie zwrócili na niego uwagi. Gryfonka poczuła do blondyna niechęć. Gdy była sama często o nim myślała, teraz jednak gdy był obok poczuła, że zachowuje się jak idiotka. Nie warto zaprzątać sobie głowy Ślizgonem, są przecież wrogami. A w tym przekonaniu utwierdził ją dalszy przebieg wydarzeń. Właśnie usłyszeli o czym, a raczej o kim nawija Ślizgon.

- Podobno od dawna szukają pretekstu, żeby wywalić Artura Weasleya...A jeżeli chodzi o Pottera, to tylko kwestia czasu, na pewno wkrótce zamkną go w Świętym Mungu. Dostanie oddział dla tych, którym magia pomieszała w głowach...

Crabbe i Goyle jak zwykle zarechotali, Zabini poklepał Dracona po plecach, a Pansy zapiszczała z uciechy.

- Spokojnie - szepnęła Hermiona do przyjaciół, którzy już zaciskali pięści.

Coś nagle odepchnęło ją na bok. To rozjuszony Neville minął go, zmierzając prosto ku Malfoyowi.

 -  Neville, nie! - krzyknął Harry, ale było już za późno. Neville skoczył dziko na Dracona, w celu przywalenia mu pięścią.
 Arystokrata jednakże był szybszy. W zadziwiająco szybkim tempie wyjął różdżkę zza pazuchy i rzucił zaklęcie dzięki, któremu Gryfon poleciał do tyłu, uderzając z impetem o ścianę. Hermiona nawet nie usłyszała jak Ślizgon wypowiada zaklęcie - w tak młodym wieku musiał opanować zaklęcia niewerbalne. Ale nie to było teraz ważne.  Blondyn jeszcze nie skończył. Zaczął iść w stronę podnoszącego się z ziemi Longbottoma, nie miał zamiaru  mu odpuścić. 
Co sobie myślała taka niezdarna szumowina? Jakim prawem atakowała lidera Domu Węża?
 Na drodze stanęli mu Harry i Ron, którzy mieli zamiar obronić kolegę. Kasztanowłosa za to pobiegła do Neville'a. Pomogła mu wstać,  po czym popatrzyła z obrzydzeniem na Malfoya. Chłopak albo tego nie zauważył, albo to zignorował. Wyglądał przerażająco. Jego obojętne oczy przeszywały na wylot, szczęki miał zaciśnięte, a na jego twarzy malował się niczym niezmącony spokój. I to właśnie było takie przerażające. Mrożące spojrzenie,  twarz wyzbyta wszelkich emocji i ten spokój. Hermiona z lękiem obserwowała jak do najważniejszego członka Slytherinu dołącza Zabini, Crabbe i Goyle z różdżkami w ręku. Harry i Ron stali przed nimi. Ślizgoni zaczęli ciskać zaklęciami we wroga. Dwójka przyjaciół sprawnie odpierała atak, dopóki nagle z różdżki Malfoya nie wyleciał zielony strumień, który zwalił rudzielca z nóg. Nikt nie usłyszał, po raz kolejny, formuły przez co Draco zyskał na czasie. Harry był zajęty Zabinim i Goylem. Crabba sparaliżował Ron, który leżał teraz dotknięty Drętwotą.

- Conjunctivits! - ryknął zielonooki Gryfon.

Goyle, który nie posiadał specjalnych zdolności magicznych, został oślepiony i zatoczył się do tyłu. Blaise w odróżnieniu od niego umiał się bronić.

- Inmobillis!

- Protego. - Harry powstrzymał uderzenie murzyna. - Obscumo!

Tym razem Ślizgon także odrzucił zaklęcie brązowowłosego. Tak więc lew przeciwko wężowi, ogień przeciw lodowi...Harry przeciw Blaisemu. Stali naprzeciw siebie, w mroku  i uginali się przed strumieniami z różdżek, rzucając coraz to nowe uroki. Natomiast Draco wykorzystując to, iż Potter zajęty jest Zabinim podszedł nieśpiesznie do Longbottoma. Pech chciał, że Granger stała obok niego z niepewną miną i z bronią w ręce.

- Zjeżdżaj, Malfoy! - rozkazałz mu, na co Ślizgon zaśmiał się bez krzty wesołości.

- Radzę ci, Granger - zaczął złowieszczo - żebyś stąd odeszła, bo zaraz zrobi się nieprzyjemnie.

- Confundus! - Hermiona ze zdeterminowaniem wypowiedziała zaklęcie. Nie miała zamiaru ustępować Ślizgonowi. Co on sobie myślał? Może wszystkich wokół obrażać i liczy na to, że nikt mu się nie przeciwstawi? Draco Malfoy nie był teraz sobą, chłód i wyrafinowanie. A gdy byli sami? To nie miało teraz znaczenia. W jego szarych oczach nie dopatrzyła się niczego prócz bezduszności. Draco przełamał jej zaklęcie i znów niespodziewanie w jej stronę poleciała czerwona fala. Był gotowy, żeby ją obezwładnić. Ksztanowłosa nie dowiedziała się jednak jakie było działanie owego zaklęcia, gdyż w porę je odrzuciła. Nagle przed nimi błysnęło, Gryfonka popatrzyła tam i ujrzała Harry'ego, który dzielnie walczył z Zabinim. O zielonookiego się nie martwiła, była pewna, że chłopak da sobie radę. Malfoy wykorzystał moment jej nieuwagi i po chwili orzechowooka leżała na ziemi oplątana jakimiś sznurami. Neville przez chwilę pojedynkował się ze Ślizgonem, ale nie miał szans więc także wylądował  na podłodze obok Hermiony.

- Zostaw go! - poprosiła płaczliwym głosem dziewczyna. Jej pewność siebie wyparowała.  Nie mogła pozwolić,  aby Gryfonowi coś się stało,  a Harry nadal miał przed sobą Zabiniego.

Draco zignorował jej prośbę.

- Drętwota - mruknął i Neville zaczął wić się z bólu.

Arystokrata kucnął obok Gryfonki i popatrzył jej w oczy. Nie zwrócił uwagi, że poczuł skurcz w żołądku...Granger patrzyła na niego z lękiem i wstrętem. Zdał sobie już sprawę, że gdy kasztanowłosa jest w pobliżu, odczuwał ciepło w sercu i chciał usłyszeć jej głos. Nie zważał na to, nie powinien nigdy czegoś takiego czuć względem szlamy.

- Niby czemu miałbym to przerwać? - spytał, pochylając się nad nią. Hermiona za wszelką  cenę próbowała powstrzymać łzy, Neville wciąż tarzał się po ziemi jęcząc z bólu.  Czemu nikt nie mógł tego przerwać? Tylu uczniów im się przyglądało! No tak, wszyscy bali się Dracona Malfoya.

- Czym różnisz się od Notta? - spytała głucho.
 Malfoy przypatrywał się jej zbity z tropu. Zaskoczyła go. Zrozumiał, iż kasztanowłosa przez ostatnie tygodnie spostrzegała go w innym świetle. Okazał pomoc i pomógł szlamie, potem nawet z nią rozmawiał.  Nie pozwolił, aby Nott ją skrzywdził.  A teraz pokazał, że jest taki sam. Pastwił się nad losem innych, praktycznie bez powodu. Nie mógł dłużej patrzeć w te orzechowe oczy, w których malowało się rozczarowanie. Podniósł się szybko z ziemi i odszedł. A gdy odchodził zaklęcie prysło. Gryfon przestał się wić; fala bólu przeszła. A Hermiona wyswobodziła się ze sznurów. W tej chwili Zabini upadł na posadzkę,  zwalony z nóg czarem brązowowłosego. Niestety Crabbe i Goyle się ocknęli i zaczęli wstawać tak jak Ron. Harry już mierzył różdżką w Malfoya,  gdy drzwi od sali Snape'a otworzyły się z hukiem. Czarne oczy profesora powędrowały do Dracona i Harry'ego, potem popatrzył na leżącego Zabiniego. Nie zwrócił uwagi na nieprzytomną minę Longbottoma i wstającą z ziemi Hermionę.

 - Bójka, Potter? - powiedział swoim zimnym, drwiącym głosem. - Gryffinfor traci 20 punktów. Opuść różdżkę, Potter, bo za chwilę zarobisz szlaban. Wszyscy do środka.

Ślizgoni weszli do klasy z kpiącymi uśmieszkami. Hermiona i Neville podeszli do Rona i Harry'ego.

- Co to miało na Merlina być? - zapytał powoli Ron, gdy ruszyli za Zabinim.

- Nie miał prawa...śmiać się ze... Świętego Munga...- wykrztusił Neville, usprawiedliwiając swoje zachowanie. Harry wołał nie drążyć tematu. Zdawał sobie sprawę,  dlaczego wzmianka o ludziach,  którym czary pomieszały w głowach zamkniętych w Szpitalu Świętego Munga, tak zraniła Gryfona. Brązowowłosy znał sekret dotyczący jego rodziców,  lecz przysiągł, że nikomu go nie zdradzi. Dlatego też zmienił temat.

- Nic wam nie jest?

- Nie. - odpowiedzieli jednocześnie.

Trójka przyjaciół jak zawsze zajęła miejsca z tyłu. Zielonookiego uderzyła jednak duża zmiana w zachowaniu Hermiony. Wiedział,  że przejęła się zaistniałą sytuacją, ale wyglądała tak jakby miała się za chwilę rozpłakać. Wyciągali pergamin, pióro i egzemplarze Tysiąca magicznych ziół, a naokoło wszyscy szeptali o bójce Ślizgonów i Gryfonów. Umilkli jednak,  gdy Snape zamknął drzwi.

- Mamy dzisiaj gościa. - rzekł swym cichym, drwiącym głosem. Wskazał na ciemny kąt lochu, w którym siedziała profesor Umbridge z nieodłączną podkładką do notowania. Harry zerknął z ukosa na Rona i Hermionę. Rudzielec wyprostował się gwałtownie,  natomiast kasztanowłosa była jakby nieobecna i kompletnie nie przejęła się obecnością starej ropuchy. 
Brązowowłosy Gryfon był w rozterce. Snape i Umbridge, dwójka nauczycieli,  których najbardziej nienawidził...Które z nich zatriumfuje? Trudno było wybrać,  czyja klęska bardziej by go ucieszyła.

- Dzisiaj dalej pracujemy nad eliksirem dodającym wigoru. Tu są wasze mikstury, jeśli sporządziliście je właściwie, powinny już dojrzeć...Instrukcje - machnął różdżką - są na tablicy. Do roboty.

Przez pierwsze pół godziny Umbridge robiła notatki, nie ruszając się ze swojego kąta. Harry bardzo był ciekaw, o co zapyta Snape'a tak bardzo, że znowu nie zwrócił należytej uwagi na kolejność punktów instrukcji. Na szczęście Hermiona, która dotąd trwała w głębokiej zadumie, przyszła mu z pomocą.

- Krew salamandry! - jęknęła, łapiąc go za nadgarstek, gdy po raz trzeci miał już dodać do swego wywaru złą ingrediencję .- Nie sok z granatów!

- Masz rację - mruknął zielonooki, odstawiając butelkę i nadal zerkając w ciemny kąt.

- Ha! - szepnął,  kiedy przeszła powoli wzdłuż rzędów ławek, zmierzając w kierunku Snape'a, który pochylał się nad kociołkiem Deana Thomasa.

- No, no, wydaje mi się,  że klasa osiągnęła dość zaawansowany poziom - powiedziała z ożywieniem do profesora. - Chociaż mam wątpliwości, czy to rozsądne uczyć ich sporządzania eliksiru  wigoru. Myślę, że ministerstwo wolałoby usunąć ten punkt z programu.

Snape wyprostował się powoli, odwrócił i spojrzał na nią.

- A tak przy okazji...Jak długo uczy pan w Hogwarcie? - zapytała, trzymając pióro tuż nad podkładką do notowania.

- Czternaście lat - odrzekł z niezgłębionym wyrazem twarzy.

- Zdaje mi się, że najpierw przemierzał się pan do obrony przed czarną magią?

- Tak - odpowiedział cicho, wykrzywiając wargi. Profesor Umbridge zanotowała coś na pergaminie.

- Czy wiadome jest panu, dlaczego Dumbledore co rok panu odmawia?

- Proponuję, żeby pani go sama zapytała - powiedział drwiąco.

- Och, tak! Na pewno to uczynię  - zapewniła go Umbridge ze słodkim uśmiechem. - Ministerstwo chce mieć pełną wiedzę....o przeszłości nauczycieli Hogwartu..

Odwróciła się,  podeszła do Pansy Parkinson i zaczęła zadawać jej pytania na temat lekcji. Harry kątem oka dostrzegł, że stojący obok Ślizgonki,  Malfoy patrzy w jego stronę. Zerknął na niego i zdał sobie sprawę, że blondyn przygląda się Hermionie. Tak, Hermiomie! Całkiem nie rozumiał po co Ślizgon ją obserwuje,  a do tego w jego oczach zobaczył niepokój....Gryfon przeniósł wzrok na przyjaciółkę, która niczego nieświadoma, mieszała swój pomarańczowy wywar. Coś musiało się stać...Tylko co? Dziewczyna zachowywała się tak nienaturalnie,  a Malfoy gapił się na nią dziwnie? Brązowowłosy znów popatrzył na stół Ślizgonów, ale tym razem Draco dodawał płatki do kociołka. Więc Harry nie był pewny, czy mu się to nie przewidziało. Nagle zauważył, że jego własny wywar zgęstniał, zmętniał i wydawał ze siebie silny zapach smażonej gumy.

- No i znowu klapa, Potter - wycedził Snape, podchodząc i opróżniając jego kociołek jednym machnięciem różdżki. - Napiszesz mi wypracowanie na temat poprawnego składu tego wywaru,  wykazując jakie popełniłeś błędy. Na przyszłą lekcję. Zrozumiałeś?

- Tak - warknął Harry.
 Snape im już zadał pracę domową, a wieczorem drużyna Gryfonów miała trening, co oznaczało kilka nieprzespanych nocy.

Gdy zadzwonił dzwonek, jak najszybciej opuścili lochy. Gdy wyszli na dziedziniec, poczuli ulgę.

- Wreszcie koniec - jęknął Ron, otulając się szczelniej szatą.

- Taa - mruknął brązowowłosy. Posłał zmartwione spojrzenie Hermionie. Ona jak obudzona z transu wydukała:

- Idę do biblioteki...

Dwójka Gryfonów patrzyła z niezrozumieniem na odchodzącą przyjaciółkę. 
Nawet nie zauważyła jak nogi same zaprowadziły ją do stóp schodów prowadzących do Wieży Astronomicznej. Dlaczego tak się czuła? Może dlatego, że człowiek lubi się przyzwyczajać, ironia tkwi w tym, że do dobrego. Rozczarowanie jest efektem dopasowania  rzeczywistości do celu. Rozczarowanie to rzeczywistość, gdy zawczasu przeżywa się przyszłość...

                                                                             ***

                      Ranek wypadu do Hogsmeade był jasny, ale wietrzny. Hermiona po cichu wyskoczyła z łóżka,  aby nie obudzić swoich współlokatorek. Była umówienia z Harrym i Ronem. Szybko ubrała się w biały sweterek z falbankami i brązowe cygeretki. Wychodząc z dormitorium, spojrzała dumnie na czapeczki na drutach, które robiła dla skrzatów. Radziła sobie coraz lepiej  teraz zawsze można było odróżnić je od skarpet.

Po śniadaniu cała trójka stanęła w kolejce do Filcha, który sprawdzał, czy każde nazwisko jest na liście.

- Słuchaj, Harry - odezwała się Hermiona, gdy zmierzali raźnym krokiem do bramy - Zrobiłam sondę z Ronem i okazuje się,  że jest wielu, którzy chcą się od ciebie nauczyć.

- Aha. - rzucił zdawkowo.

Przeszli między kamiennymi kolumnami ze skrzydlatymi dzikami na szczycie i skręcili w lewo, na drogę wiodącą do wioski. Wiatr wciskał im włosy w twarz. Przez resztę drogi nie zamienili ze sobą słowa. Ron gwizdał cicho pod nosem, Harry rozmyślał o Syriuszu. Kasztanowłosa także była pogrążona w myślach...Przed oczami ciągle miała obraz Malfoya obciskującego się z jakąś Ślizgonką. Wczoraj podczas dyżuru przyłapała go z blondynką, w jednej z nieużywanych sal. Wyrzuciła ich z płonącą twarzą i wpędziła do lochów. Znowu pojawiło się to dziwne, niezrozumiane uczucie. Nie dopuszczała do siebie myśli,  że jest zazdrosna. Niby o co? Malfoy bawił się każdą dziewczyną. Kochał przez dwa dni, potem zostawiał i tak w kółko. Nie chodziło jej tylko o to, że arystokrata zalicza każdą dziewczynę, ale też o to, że żadna mu się nie oprze. Ten młody bóg mógł wyrwać każdą laskę. A ona? Ona całowała się tylko jeden raz w życiu i nigdy nie miała chłopaka. Była przekonana, że Malfoy specjalnie ślini się z innymi, na jej oczach, żeby jej udowodnić,  że jest niczym.  Między nimi zaczęła się jakaś nietypowa rywalizacja .W głębi dusza była bardzo nieśmiała i wrażliwa.  Często bywała zarozumiała i pewna siebie, ale rzadko to okazywała. Ślizgon poznał ją z tej innej strony. Sam na początku ją zastraszył, a potem ten Nott. Draco poznał jej słabe strony, ale ona wciąż grała rolę wszystko wiedzącej kujonicy, której niczego nie potrzeba...Porzuciła szybko te myśli. Najważniejsza jest teraz walka. Walka o ludzkość.

- To dokąd właściwie idziemy ? - głos brązowowłosego wyrwał ją z zadumy. - Do Trzech Mioteł ?

- Och, nie. - odpowiedziała - Nie, tam zawsze jest okropny tłum. Do  gospody Pod Świńskim Łbem. Chyba wiecie, gdzie to jest. To jest...trochę szemrane miejsce.. Ale nikt nas za to nie podsłucha.

Minęli sklep Zonka, gdzie oczywiście zobaczyli Freda, Georga i Lee Jordana. Potem pocztę , z której w równych odstępach czasu wylatywały sowy, i skręcili w boczną uliczkę, na końcu, której znajdowała się mała gospoda. Nad drzwiami wisiała na pordzewiałej ramie, tarcza z wymalowanym na niej łbem dzikiej świni. Wszyscy troje zawahali się przed drzwiami.

- No to wchodzimy. - powiedziała Hermiona nerwowym tonem.

Harry wszedł pierwszy, a potem reszta.  Wnętrze w niczym nie przypominało pubu Pod Trzema Miotłami, którego obszerna sala barowa sprawiała wrażenie przytulnej i czystej. Tutaj natomiast bar składał się z jednego małego obskurnego i bardzo brudnego pomieszczenia,  wydzielającego nieprzyjemny odór. Okna w wykuszach ledwo przepuszczały światło dzienne do wnętrza, które słabo oświetlały okrągłe stoły. Podłoga na pierwszy rzut oka wyglądała jak klepisko ; kamienna, pokryta grubą warstwą nagromadzonego od wieków brudu. Harry przypomniał sobie, że o tej właśnie gospodzie wspomniał kiedyś Hagrid : ,,W Świńskim Łbie zawsze jest sporo różnych dziwaków ".  Przy kontuarze stał mężczyzna,  który miał całą głowę owiniętą brudnymi, szarymi bandażami, ze szparą na usta, przez którą wlewał w siebie szklanice jakiejś dymiącej substancji. Przy jednym z okien siedziały dwie zakapturzone postacie, które można by uznać za dementorów, gdyby nie fakt, że rozmawiały z silnym akcentem z Yorkshire. W mrocznym kącie obok kominka siedziała czarownica w grubej, czarnej chuście.

- No, nie wiem, Hermiono...- mruknął niepewnie Harry, gdy podeszli do baru - ale czy nie przyszło ci na myśl,  że pod tą czarną chustą może ukrywać się Umbridge ?

Dziewczyna obrzuciła zawoalowaną postać uważnym spojrzeniem.

- Umbridge jest niższa. - stwierdziła cicho - A zresztą nawet gdyby tu przyszła, nie może nam nic zrobić.  Trzy razy to sprawdzałam. Specjalnie zapytałam Flitwicka, czy uczniowie mogą tu przychodzić.  Powiedział,  że mogą,  chociaż radził żeby przynieść własne szklanki. Wyczytałam też wszystko na temat grup samokształcących i wiem, że są absolutnie dozwolone.

Z tylnej izdebki wyszedł do nich barman. Był to wysoki i chudy starszy mężczyzna z ponurą miną i mnóstwem siwych włosów.

- Co ma być ? - warknął.

- Prosimy trzy piwa kremowe.

Barman sięgnął pod kontuar i wyciągnął trzy bardzo  zakurzone i brudne butelki.

- Sześć sykli.

- Ja zapłacę. - powiedział szybko Harry,  podając mu srebne monety. Mężczyzna zmierzył go chytrym spojrzeniem, które na ułamek sekundy spoczęło na jego bliźnie. Harry, Ron i Hermiona poszli do najdalszego stołu i usiedli, rozglądając się dookoła. Mężczyzna z głową owiniętą bandażami zastukał knykciami w kountuar i otrzymał kolejną szklankę dymiącego płynu.

- Wiecie co ? - spytał Roz zerkając łakomie na bar - Moglibyśmy tu zamówić,  co nam się podoba. Ten facet sprzedałby nam wszystko. Zawsze chciałem spróbować ognistej whisky....

- Ron....jesteś...prefektem ! - pisnęła wściekle Gryfonka.

- Och...- westchnął,  a uśmiech spełzł  mu z twarzy - No tak, ale...Malfoy podobnie normalnie pije, u siebie tam z....

- To kolejny dowód na to, że nie powinien być prefektem ! - dwójka Gryfonów podskoczyła gwałtownie na krześle.  Hermiona powiedziała to takim tonem, że przeszły ich ciarki. Poczuli tylko, że nienawiść Ślizgona i orzechowookiej tylko się wzmocniła.

- To kto ma tu się z nami spotkać ? - zapytał zielonooki, chcąc zmienić temat. Kasztanowłosa wyglądała jakby miała się rozpłakać, tyle, że ze złości. Płacz i gniew, szły u niej w parze.

Jakby w odpowiedzi zadanego pytania, drzwi gospody otworzyly się i do wnętrza wpadła struga słońca,  w której zamigotał kurz, lecz po chwili znikła, przysłonięta tłumem ludzi.

Najpierw weszli Neville, Dean i Lavender, za nimi Parvati i Padma Patil z Cho Chang i jedną z jak zwykle rozchichotanych przyjaciółek, potem Luna z tak rozmarzoną miną, jakby znalazła tu się przez przypadek. Po niej Katie Bell, Alicja Spinett i Angelina Johson, Colin i Dennis Creeveyowie, Ernie MaCmillan, Justyn Finich- Fletchley, Hanna Abbott i jakaś nieznana Hermionie,  Puchonka z długim warkoczem, czterech Krukonów : Dominic Owney, Anthony Goldstein, Michael Coner i Terry Boot, a obok nich Ginny i Amelia. Wreszcie Fred i George Weasleyowie ze swoim kumplem Lee Jordanem ; wszyscy trzej nieśli duże papierowe torby z reklamą sklepu Zonka.

- Parę osób ? - wychrypiał Harry ze zdumieniem.

- Mój pomysł chyba się spodobał....- odpowiedziała uradowana kasztanowłosa. - Ron może byś przystawił kilka krzeseł !

Barman zamarł, trzymając w ręku szklankę i szmatę tak brudną, że wyglądała, jakby jej jeszcze nigdy nie prano. Prawdopodobnie pierwszy raz widział tyle osób,  w tym lokalu.

- Sie masz - powitał go Fred, stając przy barze i szybko licząc całe towarzystwo - Poprosimy...o dwadzieścia pięć butelek piwa kremowego. Starzec łypnął na niego spode łba, a potem rzucił  ścierkę ze złością, jakby mu przerwano bardzo ważną  czynność. Zaczął wyjmować spod lady zakurzone butelki.

- No to zdrowie - powiedział Fred i zaczął rozdawać butelki - Każdy się zrzuca, nie mamy tyle kasy, aby wszystkim postawić...

Harry nieco oszołomiony patrzył jak cała rozgadana beztrosko hałastria bierze od bliźniaków butelki. Po chwili każdy znalazł sobie ustronne miejsce i wlepił wzrok w trójkę Gryfonów.

- Eee....- zaczęła Hermiona - Więc...witam wszystkich. Ehm...Chyba wiecie jaki jest cel tego spotkania.. Wpadliśmy na pomysł...- Harry rzucił jej ostre spojrzenie - To znaczy ja...żeby ci, którzy zechcą uczyć się prawdziwej obrony, a nie tych głupot, które wciska nam Umbridge...- nagle jej głos zabrzmiał stanowczo - Bo nikt nie może nazwać tego obroną...- Anthony Goldstein powiedział ,,Brawo", co najwyraźniej dodało Gryfonce otuchy - No więc pomyślałam sobie, że Harry mógłby nas tego nauczyć.

Zamilkła, zerkając z ukosa na brązowowłosego.

- Chodzi mi o to, żebyśmy nauczyli się skutecznej obrony, nie tylko teorii...

- Zapewne chcesz zdać dobrze suma z obrony przed czarną magią, mam rację? - przerwał jej Michael Corner.

- Pewnie, ale chcę nauczyć się bronić bo...- wzięła głęboki oddech - Bo Voldemort powrócił.

Reakcja była natychmiastowa. Przyjaciółka Cho pisnęła i oblała się kremowym piwem. Terry Boot skrzywił się mimowolnie,  a Padma wzdrygnęła, Neville wydał ze siebie dziwny odgłos, który przerodził się w kaszel. Wszystkie oczy utkwione były w Harrym.

- Skąd mamy wiedzieć,  że on powrócił? - zapytał jasnowłosy Puchon napastliwym tonem.

- No...Dumbledore w to wierzy - zaczęła Hermiona, ale nie dane było jej skończyć.

- Chcesz powiedzieć,  że Dumbledore wierzy POTTEROWI. - przerwał jej chłopak.

- A ty kim jesteś ? - spytał szorstko Ron.

- Zachariasz Smith i uważam...

- Jeśli przyszliście tu tylko po to, żeby  dowiedzieć się , jak to jest, kiedy Voldemort kogoś morduje, to ja wam nie pomogę. - przerwał mu brązowowłosy. Czuł,  że krew się w nim burzy. Nie spuszczał wzroku z Zachariasza Smitha, postanowiwszy sobie, że nie spojrzy na Cho. - Nie chcę mówić o Cedriku Diggorym, jasne ? Więc jeśli tutaj przyszliście tylko po to, to możecie od razu się rozejść.

Nikt  jednak nie ruszył się z miejsca.

- Kontynuując - zaczęła kasztanowłosa ochrypłym głosem - Jak chcecie do nas dołaczyć, to musimy robić to w dyskrecji i w jakimś ustrojnym miejscu...Nie ma sensu rzadziej niż raz w tygodniu....

- Zaraz - odezwała się Angelina - Ustalmy żeby nie kolidowało to z treningami quidditcha.

- Z naszymi nie. - odparł Dominic.

- Ani z naszymi. - dodał Zachariasz.

- Na pewno uda nam się znaleźć jakiś wolny wieczór.  - zapewniła orzechowooka zniecierpliwionym tonem - Pamiętajmy,  że to ważna sprawa, mówimy o nauczeniu się obrony przed...Voldemortem.

- Dobrze mówisz ! - zawołał Ernie - Osobiście uważam, że to jest naprawdę ważne, ważniejsze od wszystkiego ! Nawet od zaliczania sumów !

I spojrzał po wszystkich zaczepnie, jakby spodziewał się, że rozlegną się okrzyki protestu.

- Umbridge....Myślimy, że ministerstwo ją przysłało....bo myśli, że Dumbledore chce nas zmobilizować do walki....przeciw Knotowi,  taka prywatna armia.- wyznała.

Prawie wszyscy wydawali się zdruzgotani tą hipotezą - prócz Luny.

- To brzmi rozsądnie, Korneliusz ma już armię heliopatów. - oświadczyła z powagą Lovegood.

- Co ty odpowiadasz - prychnęła Hermiona.

- Właśnie,  że ma !

- Heliopatów ? Co to jest ? - spytał Neville ze zmarszczonym czołem.

- Duchy ognia. - odpowiedziała Luna z poważną miną, wybałuszając i tak już wypukłe oczy - Wielkie płomieniaste stworzenia, które pędzą po ziemi, zapalając...

- Neville, to nieprawda. - powiedziała cierpko kasztanowłosa.

- Istnieją ! - zaprzeczyła Krukonka, potrząsając głową - Jest wiele świadków i naocznych relacji ! Widać,  że jesteś na tyle ograniczona...

- Dobra - przerwała Ginny - To ehm...kiedy będziemy się spotykać ?

- Raz w tygodniu będzie akurat. - wtrącił się Lee Jordan.

- Teraz tylko musimy ustalić gdzie - westchnęła Hermiona.

                                                                            ***

- W tej chwili proszę opuścić bibliotekę!

Hermiona gwałtownie podskoczyła na krześle. Pani Pince zaszła ją od tyłu, praktycznie wykrzykując jej te słowa do ucha.

- Dobrze, już idę - zapewniła i z wielkim pośpiechem zaczęła zbierać swoje pergaminy. 
Faktycznie, trochę się zasiedziała, było już blisko przed ciszą nocną. Bibliotekarka uważnie się jej przyglądała mówiąc coś pod nosem:

- To doprawdy skandal, dzieci ślęczą nad biednymi książkami. Nie śpią po nocach, zmordowane i do tego moje cenne zbiory...O nie! Porozmawiam gruntownie o tym z...

- Dobranoc! - kasztanowłosa przerwała monolog pani Pince i prawie wybiegła z biblioteki.  
Idąc czwartym piętrem minęła paru Puchonów, którzy szli do swojego Pokoju Wspólnego. Na piątym piętrze natknęła się na gromadkę rozchichotanych Ślizgonek. Przechodząc obok nich, zmroziły siebie wzrokiem. Szła dalej i poczuła,  że coś jest nie tak. Panował półmrok, ale i tak to dostrzegła. Od kiedy to przy posągu jednookiej wiedźmy znajdowały się pary butów? Przyjrzała się uważniej i zauważyła także platynowe włosy, które mogły należeć tylko do jednej osoby.

- Malfoy? - prychnęła. Na Merlina, co on znowu knuje? Po co chował się za posagiem, jeszcze przed ciszą nocną.

Arystokrata poruszył się nieznacznie,  po czym wystawił swoją głowę zza rzeźby i rozejrzał się na boki. Stwierdzając, że zagrożenie już minęło, wyszedł ze swojej kryjówki z dumnie uniesioną głową. Przejechał Gryfonkę lekceważącym spojrzeniem, a na jego ustach pojawił się kpiący uśmieszek. Draco był nieco zły, iż Granger zastała go w takiej okoliczności. Wprawdzie schował się tutaj przed pewnymi Ślizgonkami, które zmusiły go do ucieczki. Otoż to, przed chwilą zerwał z jedną dziewczyną, oczywiście z piękną Ślizgonką, która ostatnio służyła mu za przytulankę. Dziewczyna nie mogła zrozumieć, czemu ich dwudniowy związek dobiegł końca i zaczęła gonić Dracona po całym Hogwarcie w celu wyjaśnienia sytuacji. Do akcji poszukiwawczej wciągnęła także swoje koleżanki, więc chłopak musiał ukrywać się przed grupką pustych lasek. 

- Co ty wyprawiasz? - drążyła Hermiona, nie była zniechęcona jego nieprzyjazną postawą. W głębi duszy czuła,  że to tylko maska chłopaka. Nie zmieniało to jednak faktu,  i tak nienawidziła go ze wszystkich sił.

- Nie twój interes - warknął i ruszył luźnym krokiem przed siebie. Kasztanowłosa jednak nie dała się zbyć. Zaśmiała się perliście, kojarząc fakty.

- Oblężenie fanek, co Malfoy? - wykrztusiła dalej zanosząc się śmiechem.

Draco odwrócił się do niej z zaciśniętymi pięściami. Nie podobało mu się,  że taka szlama się z niego śmieje. Zignorował ukłucie w sercu, gdy zobaczył ją taką wesołą. Spróbował z innej beczki.

- Lepiej zajmij się swoim Ownayem, niech zgadnę, szyjecie po nocach czapeczki dla skrzatów ? To takie romantyczne!

Dziewczyna słysząc wzmiankę o skrzatach natychmiast spoważniała. Nie mogła jednak powstrzymać uśmiechu, który cisnął się jej na usta.

- Ty akurat wiesz co może być romantyczne, hm? - zapytała lustrując go znienawidzonym wzrokiem. - Wy Ślizgoni, jesteście tak romantyczni, jak kiepscy w qudditchu.

Usłyszała tylko sztuczny śmiech Dracona,  po czym już była przyparta do ściany,  przez jego ręce. Blondyn widocznie traktował qudditch z taką czcią, jak ona skrzatów domowych. Płonące pochodnie oświetlały jego ostre, ale jakże piękne rysy twarzy. Znów był tak blisko, za blisko. Próbowała siebie przekonać, że dotyk chłopaka jej przeszkadza, lecz te próby były bez sensu.  Gdzieś w głębi czuła, że chce poczuć mocniej zapach jego wody kolońskiej, że chce poczuć jego oddech na swojej szyi. Patrząc w jego oczy, szare, takie martwe jak zawsze, zauważyła jednak iskierkę czegoś, czego  nie mogła zrozumieć.

- Uważasz, że jesteśmy kiepscy w quidditchu? Czy może źle cię zrozumiałem? - spytał złowrogo, szepcąc jej do ucha.

Hermiona zignorowała dreszcz, który nią wstrząsnął,  nie widziała,  czy to ze strachu, bądź podniecenia...

- Dobrze zrozumiałeś. Gryfoni zawsze wygrywają, jesteś gorszy  - powiedziała spokojnie. - A teraz pogódź z tym faktem i łaskawie mnie puść.

Chłopak nie poruszył się o centymetr. Nadal trzymając głowę, przy jej włosach i zaciskając dłonie na jej nadgarstkach. Jak ktoś mógł mu zarzucać, że jest gorszy od Pottera, Weasleya? Był najlepszym i najszybszym graczem w całej drużynie. Dlaczego więc Gryffindor wygrywał? Tego nie wiedział,  ale wiedział, że żadna zarozumiała Gryfonka nie będzie go obrażać. Nie dał po sobie poznać,  jak te słowa strasznie go zezłościły.

- Nie wiesz co mówisz, Granger, i wiesz co? Czuję, że mocno się zawiedziesz w przyszłą sobotę, gdy Potter i reszta odejdą z niczym.

- Nie - odpowiedziała zdecydowanie.

Draco jeszcze bardziej się wkurzył,  że Granger się go nie boi. Puścił ją nagle i stanął przed nią. Jego oczy były nieprzeniknione.

- Mogę się z tobą założyć, że Slytherin wygra ten mecz - zaproponował,  chcąc udowodnić swoją rację. Był tego pewien. Widział treningi Gryfonów i otwarcie mógł stwierdzić, że to katastrofa.

- O nic się z tobą nie zakładam - prychnęła.

- Czyli boisz się, że przegracie - stwierdził blondyn.

- Nie! Nie  mam zamiaru zakładać się o coś z jakimś chorym...

- Radzę ci nie kończyć - przerwał z groźnym błyskiem w oku.

Patrzył na nią tak wyzywająco, w sumie to dlaczego nie mogła wejść z nim w układ? Gryffinfor zawsze wygrywał, więc czemu miałoby sie to zmienić teraz? Malfoy był jej wrogiem, ale chciała mu udowodnić, że się mylił.  Draco widząc jej niezdecydowanie  wyciągnął rękę w jej stronę.

- Jeżeli mój dom wygra, przestaniesz spotykać się z Owneyem.

Kasztanowłosa wybałuszyła oczy; czemu on mu tak przeszkadzał? Wolała nie wnikać. W sumie, to dlaczego nie? I tak łamała zasady - sprzeciwiała się Umbridge, to czemu by teraz nie zaryzykować? 
Bez wahania uścisnęła mu dłoń. Nie zwróciła uwagi na to, że pierwszy raz w życiu utrzymują normalny kontakt...

- Jeżeli mój dom wygra to udowodnisz mi, że potrafisz być romantyczny.

Widząc jego zdumienie, odwróciła się szybko i powędrowała na siódme piętro. Czuła satysfakcję, nawet jak Slytherin wygra, to bez problemu skończy z Dominicem. Nic go przy nim nie trzymało, za to Malfoy ma trochę trudniejsze zadanie. Zaśmiała się, zrobiło się ciekawie. Gdy Gryfoni wygrają, wówczas Draco Malfoy ukrywający uczucia, będzie musiał pokazać swój romantyzm i ją oczarować...

_______________________________________

* William Wharton.

** fragment Zakonu Feniksa

Przepraszam, że dopiero tak późno daję ten rozdział, ale sami rozumiecie, co to znaczy koniec roku. Ogólne uważam, że notka jest beznadziejna. Nie chodzi mi już nawet  o fabułę, ale o styl jakim została napisana. Naprawdę, wszystko jest opisane cholernie prosto, jest pewnie masa powtórzeń i błędów. Opisy drobiazgowe, mozolnie mi to szło. Ale liczy się Wasza opinia. Jest tu trochę mniej Dracona i jego przemyśleń, ale spokojnie, będzie go więcej. Z góry proszę o wybaczenie. Zrezygnowałam z paru rzeczy, gdyż chciałam jak najszybciej dodać Wam rozdział. Nie jest on do końca sprawdzony, ale tym zajmę się nieco później…Przepraszam jeszcze raz i obiecuję, że kolejny będzie lepszy. Jak zwykle proszę o skomentowanie :).

Nela